عبدالله بن مسعود: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عبدالله ابن مسعود'''، از نخستین مسلمانان و [[اصحاب]] پیامبر، راوی [[حدیث]]، [[قاری]] و [[مفسر]] قرآن. ابن مسعود را به سبب [[هجرت]] به [[حبشه]] و [[مدینه]] ذوالهِجرَتِین (صاحب دو هجرت) نامیده‌اند. او همواره همراه [[پیامبر اسلام(ص)]] بود و در همه [[غزوه|غزوه‌های]] پیامبر شرکت می‌کرد. وی نزد [[شیعه]] و [[سنی]] منزلت بالایی دارد. علماء اهل سنت وی را از [[عشره مبشره|عَشَرهٔ مُبَشَّره]] می‌دانند. او احادیثی را از پیامبر در فضیلت امام علی نقل کرده است؛ با این همه شیعیان در شیعه‌بودن وی تردید دارند.

ابن مسعود را فردی آگاه از علوم قرآنی چون [[ناسخ و منسوخ]] و [[اسباب النزول]] و نیز [[تفسیر]] می‌دانند. او احادیث فراوانی از پیامبر روایت کرده است. هممچنین وی به [[احکام‌ شرعی]] آگاهی داشت و [[فتوا]] می‌داد و در پایه‌گذاری‌ مکتب‌ فقهی‌ [[کوفه‌]] نقشی مهم داشت.

ابن‌ مسعود در روزگار خود فردی‌ آگاه‌ به‌ مفاهیم‌ قرآن‌ و [[اسباب‌ نزول‌]] آیات‌ شناخته‌ می‌شد.‌<ref> صحیح مسلم، ج۷، ص۱۴۷-۱۴۹.</ref> او بخشی از تفسیر قرآن را از [[امام علی(ع)]] فراگرفت.<ref>سعد السعود، ص۲۸۵؛ بحار الانوار، ج۸۹، ص۱۰۵.</ref> در دوره‌های‌ بعد، آراء او را‌ مفسران مذاهب‌ گوناگون‌ اسلامی برگرفته‌اند. [[سدی‌|سُدّی‌]] در تفسیر خود غالباً روایت‌های‌ او را نقل‌ کرده‌ است‌.<ref>البدایة و النهایه، ج۱، ص۱۰، ۱۸، ۵۹؛ ج۲، ص۴.</ref> ابن‌ مسعود با تربیت شاگردانی چون علقمة بن قیس نخعی، اسود بن یزید نخعی، مسروق بن اجدع، و عبیدة بن عمرو سلمانی، مکتب تفسیری [[کوفه]] را پایه‌گذاری کرد<ref>الاصابه، ج۱، ص۵۸؛ التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۱۱۸؛ نک عبدالله بن مسعود، ص۲۸۵-۲۹۸.</ref> که پس از مکتب تفسیری [[مکه]] مهم‌ترین مکتب به شمار می‌آمد.