ایام تشریق: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ایام تشریق''': روزهای [[یازدهم ذی‌حجه|یازدهم]] تا [[سیزدهم ذی‌حجه]]، که دارای آداب و اعمالی خاص در [[مناسک حج]] می‌باشد. ایام تشریق از دو کلمه ایام به معنای روزها و تشریق به معنای زیبا ساختن و نورانی کردن صورت، گرفته شده است و در اصطلاح فقهی به روزهای یازدهم تا سیزدهم ذی‌حجه گفته می‌شود. هر یک از روزهای تشریق نام‌های ویژه‌ای دارد؛ مانند یوم النحر، یوم الاضحی، یوم القرّ، یوم الرؤوس، یوم النفر الاوّل، یوم النفر الثانی، یوم الصَدَر، یوم التحصیب و یوم الحَصْبه؛ شب سیزدهم نیز لیلة التحصیب، لیلة الحصبه، لیلة الحصیب خوانده شده است. اشاره [[قرآن کریم]] به ایام تشریق در بیان مناسک حج، نشان از جایگاه مهم ایام تشریق در مناسک حج دارد. شماری از احادیث هم به جایگاه مهم ایام تشریق اشاره کرده‌اند. در قرآن و روایات و منابع فقهی، اعمالی را برای ایام تشریق بیان کرده‌اند که برخی از آنها منهی هستند و برخی دیگر واجب یا مستحب هستند که عبارتند از: ذکر [[خداوند]]، تکبیر گفتن در پی نمازهای واجب، [[رمی جمرات]]، [[قربانی کردن]]، انجام دادن [[حلق]] یا [[تقصیر]]، [[بیتوته در منا]]، [[اقامت در منا]]، انجام دادن اعمال مکه، استحباب اقامه نمازها در [[مسجد خیف]]، حرمت روزه در ایام تشریق، ممنوعیت [[عمره مفرده]] در برخی مذاهب، استحباب خطبه خواندن امام برای مردم، تخییر میان کوچ کردن در روز دوم یا سوم از [[منا]] و استراحت در منطقه [[تحصیب]] که تفصیل همه این اعمال بیان خواهد شد.

افزون بر عنوان «ایام تشریق» که بر مجموع این روزها دلالت دارد، هر یک از روزهای تشریق نیز نام‌‌گذاری ویژه دارد؛ مانند «[[یوم النحر]]» و «[[یوم الاضحی]]» (روز قربانی) برای روز دهم، از آن روکه بیشتر در این روز حاجیان قربانی می‌کنند<ref>المجموع، ج8، ص382؛ کتاب الحج، خویی، ج5، ص151.</ref>؛ «[[یوم القرّ]]» (روز جای گرفتن) که حاجیان در منا جای می‌گیرند<ref>السرائر، ج1، ص611؛ قواعد الاحکام، ج1، ص450.</ref>و «[[یوم الرؤوس]]» برای روز یازدهم، یعنی روزی که مردم مکه سرهای قربانی‌ها را می‌خوردند.<ref>عمدة القاری، ج10، ص79؛ تاج العروس، ج8، ص301، «راس. </ref><ref>جامع احادیث الشیعه، ج12، ص194.</ref>همچنین بر روز دوازدهم «[[یوم النفر الاوّل]]» اطلاق شده؛ زیرا برخی حاجیان در این روز از منا کوچ می‌کنند.<ref>المجموع، ج6، ص442؛ التفسیر الکبیر، ج5، ص210.</ref>روز سیزدهم را نیز «[[یوم النفر الثانی]]» خوانده‌اند؛ از آن رو که دیگر حاجیان در این روز از منا کوچ می‌کنند<ref>السرائر، ج1، ص611؛ کشاف القناع، ج2، ص570؛ روضة الطالبین، ج2، ص387.</ref>یا «[[یوم الصدر|یوم الصَدَر]]» که به معنای روز رجوع مسافر از مقصد خویش<ref>السرائر، ج1، ص613؛ لسان العرب، ج4، ص448؛ مجمع البحرین، ج2، ص592، «صدر. </ref>است. افزون بر این‌ها، در پاره‌ای منابع، روز سیزدهم یا [[چهاردهم ذی‌حجه]] «یوم التحصیب» یا «یوم الحَصْبه»<ref>السرائر، ج1، ص592؛ مختلف الشیعه، ج4، ص274.</ref>نام گرفته و سبب آن استحباب فرود آمدن حاجیان در [[وادی محصب|وادی محصَّب]] در شب سیزدهم ذی‌حجه هنگام بازگشت از منا است.<ref>السرائر، ج1، ص592؛ الحدائق، ج17، ص136.</ref>شب سیزدهم نیز «[[لیلة التحصیب]]»، «[[لیلة الحصبه]]»<ref>السرائر، ج1، ص611؛ کشف اللثام، ج6، ص141؛ جواهر الکلام، ج19، ص175-176؛ ج20، ص44-45.</ref>و «[[لیلة الحصیب]]»<ref>منتهی المطلب، ج2، ص778.</ref>خوانده شده است. (← تحصیب)

شماری از حدیث‌ها نیز به اهمیت ایام تشریق پرداخته‌اند. از جمله در روایتی از [[امام صادق (علیه‌السّلام)]] در تفسیر آیه203 سوره بقره که به کوچ از منا در ایام تشریق مرتبط است، گناه حج‌‌گزاران در پی بازگشت از منا به [[مکه]] بخشوده دانسته شده است.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج2، ص215.</ref>در برخی روایات [[اهل سنت]] نیز بزرگ‌‌ترین روزها نزد خداوند «یوم النحر» و در پی آن «یوم القر»<ref>سنن ابی داود، ج1، ص396؛ المستدرک، ج4، ص221؛ السنن الکبری، ج5، ص241.</ref>یا «یوم النفر»<ref>مسند احمد، ج4، ص350.</ref>به شمار رفته است. حدیثی دیگر، پاداش کسی را که چشم و زبان و دست خود را در ایام تشریق از گناه باز دارد، برابر با ‌گزاردن حج دانسته است.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج2، ص214.</ref>‌گزارش شده که در پی مامور شدن [[امیرمؤمنان (علیه‌السّلام)]] به خواندن آیات نخست [[سوره برائت]] از جانب [[پیامبر(ص)]]، وی آیات را افزون بر [[روز عرفه]] و [[شب عید قربان]]، در همه ایام تشریق بر مردم قرائت کرد.<ref>تفسیر عیاشی، ج2، ص74؛ المناقب، ص252-253؛ بحار الانوار، ج21، ص273.</ref>همچنین ‌گفته‌اند که بیعت پیامبر اسلام با هفتاد تن از [[مسلمانان]] [[مدینه]] به سال 13 بعثت در عقبه، در این ایام صورت گرفت.<ref>مسند احمد، ج3، ص461؛ مجمع الزوائد، ج6، ص43؛ بحارالانوار، ج19، ص25.</ref>پیامبر(ص) خطبه [[حجة الوداع]] را نیز در همین روزها خواند.<ref>بحارالانوار، ج21، ص380؛ ج55، ص379.</ref>بر پایه روایتی، [[امام باقر(ع)]] هنگام وفات وصیت کرد که از اموالش مبلغی برای عزاداری در منا در این ایام وقف شود.<ref>الکافی، ج5، ص117؛ التهذیب، ج6، ص358.</ref>از این‌ها گذشته، ‌گزاردن برخی مهم‌‌ترین اعمال حج در ایام تشریق، مانند [[رمی جمرات]]، [[قربانی]]، [[حلق]]، و [[بیتوته]] بر قداست و اهمیت این ایام دلالت دارد. بر پایه روایتی، حکمت انجام دادن عمره و [[حج تمتع]] در [[ماه ذی‌حجه]]، عبادت خداوند در ایام تشریق است.<ref>عیون اخبار الرضا، ج1، ص127.</ref>

از کارهایی که قرآن در این ایام بدان فرمان داده، ذکر خداوند است: {{قلم رنگ|سبز|وَ اذْکُرُوا اللهَ فی‏ اَیَّامٍ مَعْدُوداتٍ} (سوره بقره، 203)؛ {{قلم رنگ|سبز|... وَ یَذْکُرُوا اسْمَ اللهِ فی‏ اَیَّامٍ مَعْلُوماتٍ} ([[سوره حجّ]]، 28) شماری از مفسران و فقیهان مقصود از آن را مطلق ذکر خدا دانسته‌اند.<ref>نک: المیزان، ج14، ص371.</ref>در چندین حدیث از پیامبر(ص) نیز این ایام روزهای ذکر خداوند خوانده شده است.<ref>جامع البیان، ج2، ص415-416؛ مسند احمد، ج2، ص513.</ref>نظر دیگر آن است که مقصود از ذکر، به زبان آوردن نام خداوند در هنگام ذبح قربانی است؛<ref>المغنی، ج2، ص255؛ مجمع البیان، ج7، ص146؛ الصافی، ج3، ص375.</ref> چنان‌که آیه 28 سوره حج، را ناظر به این معنا دانسته‌اند: <ref>الکشاف، ج3، ص153؛ تفسیر قرطبی، ج12، ص41.</ref> {{قلم رنگ|سبز|وَ یَذْکُرُوا اسْمَ اللهِ فی‏ اَیَّامٍ مَعْلُوماتٍ عَلی‏ ما رَزَقَهُمْ مِنْ بَهیمَةِ الْاَنْعامِ}}

به باور فقیهان امامی، مستحب است امام یا نایب او، افزون بر روزهای هفتم، نهم و دهم ذی‌حجه، در روز اول از ایام تشریق نیز در منا [[خطبه]] بخواند و مناسک حج را به مردم آموزش دهد.<ref>الوسیله، ص187؛ منتهی المطلب، ج2، ص775.</ref>فقیهان شافعی و حنبلی به پشتوانه سیره پیامبر(ص)، خواندن خطبه را در روز دوم از ایام تشریق بر امام یا نایب او مستحب شمرده و آن را شامل مطالبی چون بیان احکام رمی، مبیت در منا، کوچ کردن و اعمال دیگر چون طواف وداع و ترغیب به طاعت الهی و استقامت در عهد خود با خداوند دانسته‌اند.<ref>المجموع، ج8، ص82، 249؛ مغنی المحتاج، ج1، ص507؛ کشاف القناع، ج2، ص593.</ref>بر حج‌‌گزاران نیز مستحب است که با غسل برای شنیدن این خطبه حاضر شوند.<ref>المجموع، ج8، ص249.</ref>حنفیان و مالکیان خواندن این خطبه را در روز یازدهم ذی‌حجه مستحب شمرده‌اند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج2، ص130؛ مواهب الجلیل، ج4، ص166.</ref>

* '''تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن)''': القرطبی (م. 671ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1405ق؛

* '''حواشی الشروانی و العبادی''': الشروانی (م. 1301ق.) و العبادی (م. 994ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛

* '''عیون اخبار الرضا(ع)''': الصدوق (م. 381ق.)، بیروت، اعلمی، 1404ق؛

* '''کفایة الاحکام (کفایة الفقه)''': محمد باقر السبزواری (م. 1090ق.)، به کوشش الواعظی، قم، النشر الاسلامی، 1423ق؛

* '''مناقب علی بن ابی طالب(ع)''': احمد بن مردویه (م. 410ق.)، قم، دار الحدیث، 1424ق؛