مناره عبد: تفاوت میان نسخه‌ها

مناره عَبِد، با قاعده‌ای به قطر بیست متر و ارتفاعی، نزدیک به چهل متر، از تمام مناره‌های [[عتبات عالیات]]، بزرگتر و استوارتر بود و به لحاظ ارزش و موقعیت، دومین اثر تاریخی [[عراق]] بعد از مناره ملویه واقع در مسجد جامع متوکل در سامراء، به شمار می‌رفت. این مناره، با مصالحی از جنس آجر و گچ ساخته شده و با سنگ مرمر و کاشی قدیمی که امروزه در آثار باستانی عراق و [[ايران|ایران]] کم‌یاب است، نماکاری شده بود.<ref>مناره عَبِد و موقعیت تاریخی آن، فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۴۵.</ref>

==ساخت==

این مناره، در سال ۷۶۷ق. توسط امیر مرجان ساخته شد. نام کامل او امین‌الدین بن عبدالله الجایتو، ملقب به مرجان بوده و برخی{{یادداشت|محمد بن غیاث‌الدین خواندمیر، در کتاب حبیب السیر فی اخبار افراد البشر.}} از او با عنوان «امیر مرجان» یاد کرده‌اند. امیر مرجان، غلام زرخرید سلطان اویس بود. سلطان اویس، پس از درگذشت پدرش، حسن جلایری، سرسلسه جلایریان (740ـ 835ق) به سلطنت رسید. وی که مرکز حکومتش [[تبریز]] بود، امیر مرجان را به فرمانداری [[عراق]] منصوب کرد. امیر مرجان، نافرمانی کرده، اعلام استقلال کرد. سلطان اویس، لشکر بزرگی از تبریز به عراق فرستاد. آن‌ها به محض ورود به [[بغداد]]، یاران مرجان را شکست دادند. امیر مرجان به [[کربلا]] گریخته، به [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]] پناهنده شد و مناره عبد را با مسجد جامع متصل به آن ساخت که به نام او شهرت یافت. وی، همه دارایی و املاک خود را در بغداد، کربلا، [[عین التمر]]، رحالیه و دیگر مناطق وقف نمود تا درآمد آن‌ها، صرف مسجد و مناره شود. از آن پس همه آن املاک، عنوان «موقوفات حسینی» به خود گرفت. امیر مرجان، در مسجد جامعی که ساخته بود، معتکف شد و به [[امام حسین(ع)‌]] پناه برد. هنگامی که سلطان اویس از ماجرای غلام خود،‌ مرجان آگاه شد،‌ او را فراخواند و احترام کرد و از اشتباهش گذشت کرد و به سبب خدماتی که در سال به حرم امام حسین(ع) کرده بود، فرمانداری عراق را به او بازگرداند.<ref>مناره عَبِد و موقعیت تاریخی آن، فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۴۶.</ref>  

==بازسازی==

مناره عبد، پس از ۲۱۵ سال از ساخت، نیاز به بازسازی داشت. [[شاه طهماسب]]، پسر شاه [[اسماعیل صفوی]]،‌ در سال ۹۸۲ق. ضمن بازسازی [[حائر]] و توسعه صحن از سمت شمال، به بازسازی این مناره نیز پرداخت. صاحب کتاب «مجالی الطف»{{یادداشت|کتابی است که با زبان شعر به توصیف حرم امام حسین(ع)‌ و بناهای آن پرداخته است.}} تاریخ‌ بازسازی مناره عبد را با دو واژه «انگشت یار» که به حروف ابجد، همان ۹۸۲ می‌شود معرفی کرده است.{{یادداشت| ثـم تـداعی ظاهـر المنارة/ للعبـد و استـدعـی لـه عمارة/ فــمر کـفه لها طهماسب/ وعسرت بمـا لهــا ینـاسب/ و أرخت ما بین عجم و عرب/ «انگشت یار» تعنی «خنصرالاحب»}}<ref> ترجمه تاریخ کربلا و حائر حسینی(ع)، ص۳۲۷ به نقل از مجالی الطف، ص۴۲.</ref> برخی از منابع تاریخی، از نوسازی دوباره مناره عبد، در سال ۱۳۰۸ق. به دست [[بنی عثمان|عثمانی‌ها]] خبر داده‌اند. <ref>مناره عَبِد و موقعیت تاریخی آن، فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۴۶.</ref>

==تخریب==

مناره عبد، پس از این‌که نزدیک به شش سده (۷۶۷-۱۳۵۴ق) پابرجا بود، در اواخر سال ۱۳۵۴ق. (۱۹۳۵م) به دستور [[یاسین هاشمی]]، رئیس وقت دولت [[عراق]] و توسط صالح جبر ویران شد. علت تخریب، انحنای مناره، خطر سقوط و ایجاد مشکل برای [[حائر]] مقدس اعلام شد. برخی، دلایل اعلام شده را حقیقی ندانسته‌اند. آن‌ها بر این باورند که دولت وقت، دنبال استفاده از موقوفات مربوط به مناره عبد، که شامل همه دارایی‌ها و املاک امیر مرجان می‌شد، بوده است.<ref> مناره عَبِد و موقعیت تاریخی آن، فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۴۸؛ دائرة المعارف الحسینیة، ج۲، ص۱۱۳؛ ترجمه تاریخ کربلا و حائر حسینی(ع)، ص۳۲۸ و ۳۲۹. </ref> این تخریب، باعث ناراحتی [[شیعه|شیعیان]] شده، شاعران بسیاری درباره این رویداد شعر سرودند. برای نمونه، هادی خراسانی (1297 -1368ق) درباره این رخداد اینگونه سروده است: