مناره عبد: تفاوت میان نسخه‌ها

مناره عَبِد، با قاعده‌ای به قطر بیست متر و ارتفاعی، نزدیک به چهل متر، از تمام مناره‌های [[عتبات عالیات]]، بزرگتر و استوارتر بود و به لحاظ ارزش و موقعیت، دومین اثر تاریخی [[عراق]] بعد از مناره ملویه واقع در مسجد جامع متوکل در سامراء، به شمار می‌رفت. این مناره، با مصالحی از جنس آجر و گچ ساخته شده و با سنگ مرمر و کاشی قدیمی که امروزه در آثار باستانی عراق و [[ايران|ایران]] کم‌یاب است، نماکاری شده بود.<ref>مناره عَبِد و موقعیت تاریخی آن، فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۴۵.</ref>

==ساخت==

این مناره، در سال ۷۶۷ق. توسط امیر مرجان ساخته شد. نام کامل او امین‌الدین بن عبدالله الجایتو، ملقب به مرجان بوده و برخی{{یادداشت|محمد بن غیاث‌الدین خواندمیر، در کتاب حبیب السیر فی اخبار افراد البشر.}} از او با عنوان «امیر مرجان» یاد کرده‌اند. امیر مرجان، غلام زرخرید سلطان اویس بود. سلطان اویس، پس از درگذشت پدرش، حسن جلایری، سرسلسه جلایریان (740ـ 835ق) به سلطنت رسید. وی که مرکز حکومتش [[تبریز]] بود، امیر مرجان را به فرمانداری [[عراق]] منصوب کرد. امیر مرجان، نافرمانی کرده، اعلام استقلال کرد. سلطان اویس، لشکر بزرگی از تبریز به عراق فرستاد. آن‌ها به محض ورود به [[بغداد]]، یاران مرجان را شکست دادند. امیر مرجان به [[کربلا]] گریخته، به [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]] پناهنده شد و مناره عبد را با مسجد جامع متصل به آن ساخت که به نام او شهرت یافت. وی، همه دارایی و املاک خود را در بغداد، کربلا، [[عین التمر]]، رحالیه و دیگر مناطق وقف نمود تا درآمد آن‌ها، صرف مسجد و مناره شود. از آن پس همه آن املاک، عنوان «موقوفات حسینی» به خود گرفت. امیر مرجان، در مسجد جامعی که ساخته بود، معتکف شد و به [[امام حسین(ع)‌]] پناه برد. هنگامی که سلطان اویس از ماجرای غلام خود،‌ مرجان آگاه شد،‌ او را فراخواند و احترام کرد و از اشتباهش گذشت کرد و به سبب خدماتی که در سال به حرم امام حسین(ع) کرده بود، فرمانداری عراق را به او بازگرداند.<ref>مناره عَبِد و موقعیت تاریخی آن، فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۴۶.</ref>