غری: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش|ماه=[[مهر]]|روز=[[۲۴]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363 }}

==واژه‌شناسی==

بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفی «رجلٌ‏ غَرِىٌ‏» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کرده‌اند.<ref>تهذيب اللغة، ج‏8، ص160؛ المحيط في اللغة، ج‏5، ص123؛ الصحاح، ج‏6، ص2446.</ref> برخی واژه‌های دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است.<ref>الصحاح، ج‏6، ص2446.</ref> ابن فارس لغت شناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است.<ref>معجم مقاييس اللغه، ج‏4، ص419.</ref> برخی نیز بر این باورند که غری، به معناى زيباروى و بناى زيبا است.<ref name=":0">فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۵، ص 14.</ref>

از اين رو به نجف، غرى هم گفته ميشد و كتاب‌هايى همچون «شعراء الغرى» يا «فرحة الغرى» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساكنان نجف را هم به همين لحاظ، «غروى» ميگويند.<ref name=":0" />

اصل غرى و غريّان، نام دو بناى شبيه به صومعه بوده كه پشت كوفه و نزديك محل دفن حضرت على (عليه السلام) قرار داشته و در قديم و زمان «منذربن امرء القيس» آن را ساخته بودند، تا بناى يادبودى باشد براى دو نديم او كه در حال مستى كشته بود و داستان مفصّلى دارد.<ref>مروج الذهب، ج٣ ص٣٢٠.</ref> در ماجراى كشف محل مخفى قبر امام على (عليه السلام) در زمان هارون الرشيد هم نام «غريّين» و «ثويّه» برده ميشده كه خليفه براى شكار به آن‌جا رفته بود.<ref>ارشاد، ج ١ ص ٢۶.</ref>

در روايتى از امام صادق (عليه السلام) نقل شده كه «غرى» ، بخشى از كوهى بوده كه خداوند با حضرت موسى (عليه السلام) در آن‌جا سخن گفت و عيسى را به قداست برگزيد.<ref>وسائل الشيعه، ج ١٠ ص ٣٠٠.</ref>

==پانوشت==

 

*'''تهذيب اللغة'''، محمد بن احمد ازهرى، دار احياء التراث العربي، بيروت، 1421ق.

*'''الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربية،''' اسماعيل بن حماد جوهرى، دار العلم للملايين، بيروت، 1376ق.

*'''المحيط فى اللغة'''، اسماعيل بن عباد صاحب، عالم الكتب، بيروت، 1414ق.

 

*'''معجم مقاييس اللغة'''، احمد بن فارس ابن فارس، مكتب الاعلام الاسلامي، قم، 1404ق.