←تبار
(←مادر) |
(←تبار) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
==تبار== | ==تبار== | ||
پدر وی، [[امام هادی(ع)|علی بن محمد(ع)]]، امام هفتم [[شیعه|شیعیان]] و مشهور به امام هادی(ع) است؛ از این رو، حافظ ابونعیم اصفهانی، نسب او را دارای منزلتی آسمانی<ref>حافظ ابونعيم اصفهانى، حلية الاولياء، ج 5، ص 71.</ref> و برخی، نسب او را از شمس ضحی نورانی و بر آن ستون نوری از فجر صبحگاهی دانسته‌اند.<ref>باقر شريف القرشى، موسوعة سيرة اهل البيت، ج 34، ص 17.</ref> | پدر وی، [[امام هادی(ع)|علی بن محمد(ع)]]، امام هفتم [[شیعه|شیعیان]] و مشهور به امام هادی(ع) است؛ از این رو، حافظ ابونعیم اصفهانی، نسب او را دارای منزلتی آسمانی<ref>حافظ ابونعيم اصفهانى، حلية الاولياء، ج 5، ص 71.</ref> و برخی، نسب او را از شمس ضحی نورانی و بر آن ستون نوری از فجر صبحگاهی دانسته‌اند.<ref>باقر شريف القرشى، موسوعة سيرة اهل البيت، ج 34، ص 17.</ref> | ||
==مادر== | ==مادر== | ||
مادر او زنی ام ولد بوده و نامش سلیل، حدیثه، سوسن و جدّه گفته شده است. او در وطن خود دارای اعتبار و منزلت بود؛ وقتی خاندان و خانواده‌اش به اسارت درآمدند، او نیز در زمره اسیران بوده و به عنوان کنیز به [[مدینه]] آورده شد. گفته شده، با هدایت و لطف الهی، بر [[امام هادی(ع)]] وارد شده و به عقد ازدواج وی درآمد. امام هادی(ع)، او را از هر پلیدی و آلودگی دور دانسته و به او مژده داد به زودی مادر [[امام حسن عسکری(ع)|امام یازدهم]] خواهد شد. | |||
سوسن به دلیل پارسایی، پرهیزگاری، وارستگی و رسیدگی به محرومان و رنج دیدگان، زنی عارف و صالح شناخته می شد؛ چنان که در «عیون المعجزات» و «جلاء العیون»، آمده است: «سلیل کانت من العارفات الصالحات. » مورخان دیگر نیز از ورع، تقوا، عفاف و پاکی او سخن گفته اند. در جلالت قدرش همین بس که امام حسن عسکری (ع) وی را وصی خویش قرار داد و حتی زمان شهادت خود را به او گفت. سوسن با شنیدن این خبر به شدت گریست و آه و ناله سر داد. امام یازدهم فرمود: «ای مادر! جزع مکن که تقدیر الهی جاری خواهد شد. » و چون آن حضرت شهید شد، در سامراء ساکن گردید و وصیت کرد که پس از مرگش او را در کنار شوهر و فرزندانش دفن کنند. | |||
افتخار دیگر این بانو آن است که جدّه حضرت مهدی موعود (ع) می باشد و سبب اشتهارش به «جدّه» از این جهت است.<ref>شيخ مفيد، الارشاد، ج 2، ص 279؛ اعلام الورى، ص 366، شيخ عباس قمى، منتهى الآمال، ج 2، ص 443، شيخ ذبيحالله محلاتى، رياحين الشريعه، ج 3، ص 24- 25؛ محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 50، ص 235؛ طبرى آملى، دلايل الامامه، ص 424؛ على بن عيسى اربلى، كشف الغمه، ج 3، ص 271.</ref> این بانوی گران قدر از اهالی منطقه «نوبه» از توابع سودان کنونی بود و با وجود آن که کنیزی بیش نبود، به مرتبه ای از شایستگی رسید که امام دهم و یازدهم به برخی اصحاب، دوستان و پیروان خود سفارش می نمودند که در برخی امور، هنگامی که به آن دو بزرگوار دسترسی نداشتند، به ایشان مراجعه کنند. از فضل و بزرگواری این بانو آن است که پناه و دادرس شیعیان، پس از شهادت امام حسن عسکری (ع) و حلقه وصل آن حضرت و شیعیان بوده است.<ref>شيخ حسين بن عبدالوهاب، عيون المعجزات، ص 134، اعيان الشيعه، ج 3، ص 289.</ref> | |||
<br /> | <br /> | ||
==مزار== | ==مزار== | ||