چاه انا: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
(←نام) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''چاه انا''' یا '''انّا''' یا '''ابّا'''، یکی از چاههای کمتر شناخته شده [[مدینه]] است، که در منطقه عوالی در پایین [[حره واقم|حره بنیقریظه]] قرار دارد. | '''چاه انا''' یا '''انّا''' یا '''ابّا'''، یکی از چاههای کمتر شناخته شده [[مدینه]] است، که در منطقه عوالی در پایین [[حره واقم|حره بنیقریظه]] قرار دارد. [[حضرت محمد(ص)]] پس از پایان [[غزوه احزاب|نبرد خندق]]، برای مقابله با پیمانشکنان [[بنیقریظه]] سر این چاه اتراق کرده، از آب آن نوشید و با آن وضو | ||
<br /> | گرفت. از موقعیت کنونی چاه انا آگاهی دقیقی در دست نیست.<br /> | ||
==نام== | ==نام== | ||
عبارتهای گوناگونی مانند اَنّا، اُنّا، یا اَنّا، با الف کوتاه و بلند، با تشدید و بدون تشدید از واژه «انا» ضبط کردهاند.<ref>سبل الهدی، ج7، ص222؛ وفاء الوفا، ج3، ص 124؛ معالم الاثیره، ص33.</ref> برخی، صورت ابا، انی و ابی را هم آوردهاند. برای نمونه، یاقوت حموی (۶۲۶ق)، در ترجیح شکل «اَبّا»، وجود چند رود و چشمه همنام با آن در [[کوفه]] و جاهای دیگر را مورد استناد قرار داده است.<ref>معجم البلدان، ج1، ص59.</ref><ref group="یادداشت">علی محمد البجاوی نیز، صورت «اَبّا» را قول اصلی و «اَنّا» را به قولی ناشناخته نسبت داده است.</ref><ref>مراصد الاطلاع، ج1، ص7.</ref> به باور برخی از نحویان، این واژه را باید به صورت «اَنَّی» خواند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص234 -235؛ معجم البلدان، ج1، ص298؛ موسوعه العتبات المقدسه، ج3، ص69.</ref> | عبارتهای گوناگونی مانند اَنّا، اُنّا، یا اَنّا، با الف کوتاه و بلند، با تشدید و بدون تشدید از واژه «انا» ضبط کردهاند.<ref>سبل الهدی، ج7، ص222؛ وفاء الوفا، ج3، ص 124؛ معالم الاثیره، ص33.</ref> برخی، صورت ابا، انی و ابی را هم آوردهاند. برای نمونه، یاقوت حموی (۶۲۶ق)، در ترجیح شکل «اَبّا»، وجود چند رود و چشمه همنام با آن در [[کوفه]] و جاهای دیگر را مورد استناد قرار داده است.<ref>معجم البلدان، ج1، ص59.</ref><ref group="یادداشت">علی محمد البجاوی نیز، صورت «اَبّا» را قول اصلی و «اَنّا» را به قولی ناشناخته نسبت داده است.</ref><ref>مراصد الاطلاع، ج1، ص7.</ref> به باور برخی از نحویان، این واژه را باید به صورت «اَنَّی» خواند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص234 -235؛ معجم البلدان، ج1، ص298؛ موسوعه العتبات المقدسه، ج3، ص69.</ref> |