چاه ذروان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (added Category:چاههای مدینه using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
| توضیح تصویر = جای احتمالی چاه ذروان، که در طرح توسعه [[مسجد النبی(ص)]] قرار گرفته است. | | توضیح تصویر = جای احتمالی چاه ذروان، که در طرح توسعه [[مسجد النبی(ص)]] قرار گرفته است. | ||
| نوع = | | نوع = | ||
| نامهای دیگر = اروان، | | نامهای دیگر = اروان، ذیاروان، کملی. | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
| مکان = [[مدینه]]، جنوب [[مسجدالنبی(ص)]] | | مکان = [[مدینه]]، جنوب [[مسجدالنبی(ص)]] | ||
خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
| عرض جغرافیایی = | | عرض جغرافیایی = | ||
}} | }} | ||
'''چاه ذَروان'''، یا '''اَروان''' یا '''ذیاَرون''' یا '''کَملی'''، در [[مدینه]] و در جنوب [[مسجد النبی(ص)]] قرار داشت و [[حضرت محمد(ص)]] از آب آن نوشید. ماجرای طلسم پیامبر(ص) در این چاه رخ داد، که وی آن را باطل کرد. برخی منابع شیعی و معتزله، ماجرای طلسم را رد کردهاند. | '''چاه ذَروان'''، یا '''اَروان''' یا '''ذیاَرون''' یا '''کَملی'''، در [[مدینه]] و در جنوب [[مسجد النبی(ص)]] قرار داشت و [[حضرت محمد(ص)]] از آب آن نوشید. ماجرای طلسم پیامبر(ص) در این چاه رخ داد، که وی آن را باطل کرد. برخی منابع [[شیعه|شیعی]] و معتزله، ماجرای طلسم را رد کردهاند. | ||
==نام== | ==نام== | ||
چاه ذروان، به نامهای «أروان»،<ref>معجم البلدان، ج1، ص162.</ref> «ذیأروان»<ref>الاماکن، ص104؛ معجم البلدان، ج3، ص5؛ مراصد الاطلاع، ج2، ص585-586.</ref> و «کَملی»<ref>معجم البلدان، ج4، ص480؛ آثار البلاد، ص109؛ مراصد الاطلاع، ج3، ص1178.</ref> نیز مشهور است. ابن حجر (م.852ق)، «ذروان» را نام تغییر شکل یافته «ذیأروان» دانسته که به سبب کثرت استعمال، دگرگون شده است.<ref>فتح الباری، ج10، ص195؛ وفاء الوفا، ج4، ص19؛ تاریخ معالم المدینه، ص269.</ref> | چاه ذروان، به نامهای «أروان»،<ref>معجم البلدان، ج1، ص162.</ref> «ذیأروان»<ref>الاماکن، ص104؛ معجم البلدان، ج3، ص5؛ مراصد الاطلاع، ج2، ص585-586.</ref> و «کَملی»<ref>معجم البلدان، ج4، ص480؛ آثار البلاد، ص109؛ مراصد الاطلاع، ج3، ص1178.</ref> نیز مشهور است. ابن حجر (م.852ق)، «ذروان» را نام تغییر شکل یافته «ذیأروان» دانسته که به سبب کثرت استعمال، دگرگون شده است.<ref>فتح الباری، ج10، ص195؛ وفاء الوفا، ج4، ص19؛ تاریخ معالم المدینه، ص269.</ref> |