جادة العاشقین: تفاوت میان نسخه‌ها

شیخ کمال‌الدین حسین، مرید حاجی محمد خبوشانی (م. 938ق.) و از اقطاب فرقه همدانیه منسوب به امیر سیدعلی همدانی از زیرشاخه‌های طریقت کبرویه<ref>نک: طرائق الحقائق، ج2، ص344؛ فهرست‌واره کتاب‌های فارسی، ص1593؛ دانشنامه جهان اسلام، ج16، ص324.</ref>است که خود سلسله‌ای بنیان نهاد. این طریقت را «حسینیه» خوانده‌اند.<ref>مذکر احباب، ص242-243؛ جادة العاشقین، ص21، 26، 53، 54.</ref> در جادة العاشقین<ref>جادة العاشقین، ص30-31.</ref> و شماری از منابع معاصر آن<ref>نک: تذکرة الشعراء، ص649-650.</ref>و دیگر منابع،<ref>طرائق الحقائق، ج2، ص344-345.</ref> فهرست نام مشایخ و اقطاب او به تفصیل آمده است. شیخ حسین سال‌ها در خوارزم به ارشاد مریدان پرداخت. از او آثاری در [[تصوف]] برجای مانده است.<ref>تاریخ حبیب السیر، ج4، ص108؛ طرائق الحقائق، ج2، ص334-345؛ تاریخ نظم و نثر در ایران، ج1، ص242-243.</ref>پسرش شریف‌الدین، نمونه‌ای از اشعار او را در سفرنامه آورده است:

}}<ref>جادة العاشقین، ص74.</ref>

 

شریف‌الدین حسین خوارزمی، نویسنده این سفرنامه، فرزند ارشد و مرید کمال‌الدین شیخ حسین، سال‌ها ملازم پدر و در این سفر نیز کاروان‌سالار حج‌گزاران بود<ref>جادة العاشقین، ص34.</ref> و پس از مرگ پدر، جانشین او شد. شریف‌الدین شعر می‌سرود و به «شریفی» تخلص می‌کرد و برخی اشعار او در این سفرنامه آمده است؛ همچون:  

|ترجمه=}}<ref>جادة العاشقین، ص66.</ref>