شفاعت: تفاوت میان نسخه‌ها

جعفر سبحانی، فقیه و متکلم شیعه، شفاعت را درخواست وسیله‌ برای کسی دانسته است که در مقام ایمان و اطاعت، کوتاهی کرده و خود را نیازمند آمرزش خدا می‌داند. او برای نجات، به بندگان صالح خدا، مانند پیامبران و اولیای الهی متوسل می‌شود و آنان را شفیع خود قرار می‌دهد تا برای آمرزش گناهان او دعا کنند.<ref>الالهیات علی هدی الکتاب و اسنة و العقل، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۳۴۴.</ref>

[[شیخ طوسی]] و [[سید مرتضی]]، از عالمان [[شیعه]]، در معنای اصطلاحی شفاعت، آن را به معنای «درخواست برای برداشته شدن مجازات از فردی که مستحق عقاب است» دانسته‌اند. به باور آنها شفاعت برای بالا بردن درجه و منفعت بیشتر نیست؛ بلکه تنها برای برداشته شدن عقاب است.<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۱۳؛ رسائل المرتضی، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۱۵۰.</ref> در برابر، برخی از متکلمان، مانند قاضی عبدالجبار معتزلی، عالم اهل سنت، شفاعت را واسطه قرار دادن برای به دست آوردن منفعت نیز دانسته است.<ref>قاضی عبدالجبار، ۱۴۰۸ق، ص۶۸۸.</ref>

در آیات قرآن گاهی به صورت صریح و گاه به صورت اشاره، «شفاعت» یاد شده است. در آیات ۲۲۵ سوره بقره و ۲۳ سوره سبأ، مقام شفاعت برای کسانی که خدا به آنها اجازه شفاعت داده، ثابت شده است.

بر اساس آیه ۷۹ سوره اسراء، به حضرت محمد(ص) مقام محمود داده شده است. مفسّران شیعه و سنی مراد از مقام محمود در این آیه را مقام شفاعت دانسته‌اند.<ref>طبری، ۱۴۲۰ق، ج۱۷، ص۵۲۶؛  الکشف و  البیان عن تفسیر القرآن،۱۴۲۲ق، ج۶، ص۱۲۳؛ تفسیر البغوی، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۱۵۴؛ الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل،  ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۳۶؛ التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۷؛ تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۳۸۱ و ج۳، ص۳۴۲؛ المستدرک علی الصحیحین، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۵۸؛ الدر المنثور، ۱۴۱۴ق، ج۵، ص۳۲۵؛ فتح القدیر، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۲۰۳-۲۹۹؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۷۵.  </ref> در روایات پرشماری نیز، به حق شفاعت پیامبر(ص) اشاره شده است، که برخی از این روایات مورد قبول شیعه و اهل‌سنت هستند.<ref>المنهاج شرح صحیح مسلم بن الحجاج، ۱۴۰۸ق، ج۳، ص۳۵؛ فتح الباری شرح صحیح البخاری، ۱۳۷۹ق، ج۱۱، ص۴۲۶؛ لوامع الانوار البهیه، ۱۴۰۲ق، ج۲، ص۲۰۸؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۸۳.</ref> برای نمونه در روایتی، حضرت محمد(ص) خود را نخستین شفاعت کننده و نخستین کسی که شفاعتش پذیرفته می‌شود دانسته است.<ref>سنن الترمذی، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۲۴۸؛ سنن الدارمی، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۲۶.</ref>

ابوحفص النسفی، فقیه حنفی شفاعت پیامبران و بندگان صالح را ثابت دانسته است.<ref>العقائد النفسیه، ۱۲۷۴ق، ص۱۴۸.</ref> به گفته قاضی عیاض، عالم مالکی نیز، جواز شفاعت مورد اجماع همه علمای اهل سنت است.<ref>قاضی عیاض، بی‌تا، ج۳، ص۳۵.</ref>

به گفته جعفر سبحانی، مرجع تقلید و متکلم شیعه، اعتقاد به شفاعت پیامبر اسلام(ص) در آخرت به اذن خدا، از عقاید شیعه بوده و همه عالمان شیعه آن را پذیرفته و از ضروریات دین دانسته‌اند.<ref>فرهنگ عقائد و مذاهب اسلامی، ۱۳۸۳ش،ج۴، ص۱۵۶-۳۱۴.</ref> شیخ طوسی، اعتقاد شیعه را درباره شفاعت، برای برداشتن عذاب از گنهکاران دانسته و نه برای رساندن منفعت بیشتر برای مؤمنان.<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۳ق، ص۲۱۳ و ۲۱۴.</ref>

به نظر شیخ صدوق، محدّث و متکّلم شیعه، شفاعت برای کسی است که دین او مورد رضایت بوده، ولی با این همه، با گناه کبیره یا صغیره از دنیا رفته باشد. به گفته او، باور شیعه این است که مشرکان و کافران مورد شفاعت قرار نمی‌گیرند.<ref>شیخ صدوق، ۱۴۱۳ق، الف، ص۶۶؛ مفید، ۱۴۲۳، ب، ص۱۵ و ۱۸۶.</ref>

علامه حلی، دیگر متکلم شیعه، هدف از شفاعت را نجات گنهکاران از عذاب دانسته است.<ref>علامه حلی، ۱۴۱۳ق، ص۴۱۶؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۲۳۲ و ج۳، ص۸۳.</ref> علامه مجلسی، محدث شیعه، بر این باور است که پیامبر(ص) حتی از امت‌های غیر مسلمان نیز شفاعت خواهد کرد.<ref>بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۲۹-۶۳.</ref>

 

علامه طباطبایی، شفاعت پیامبر(ص) را از طریق روایات متواتر شیعه و اهل سنت، ثابت دانسته است. به گفته او، بنا بر روایات، گناهکاران از اهل ایمان، یا وارد جهنم نمی‌شوند و یا بعد از وارد شدن در آن، با شفاعت پیامبر(ص) و اولیای الهی از آن نجات می‌یابند.<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۷ ص۱۸۳.</ref>

:معتزله عمل را از ارکان ایمان می‌دانند و معتقدند که مؤمن، با انجام دادن گناهان کبیره، از دایره ایمان خارج شده و همانند کافران مستحق جهنم است. به گفته معتزله، خدا در قرآن به مرتکبانِ گناهان کبیره وعده داده است همیشه در جهنم خواهند بود؛<ref>غافر:۱۸.</ref> بنابراین اگر به جزای اعمال خود نرسند، خدا از وعده خود تخلف ورزیده و تخلف از وعده و وعید، از جانب خدا جایز نیست.<ref>نگاه کنید به قاضی عبدالجبار، ۱۴۲۲ق، ص۱۲۵.</ref>

*'''اباضبیه''': دیدگاه اباضیه، یکی از فرقه‌های وابسته به خوارج نیز، به دیدگاه معتزله نزدیک است. آنها نیز مرتکبان گناهان کبیره را شایسته شفاعت ندانسته‌اند.<ref>الحق الدامغ، ۱۴۰۹ق، ص۱۸۵؛ البعد الحضاری، ۱۹۸۹م، ص۶۷۰.</ref>

*'''ماتریدیه''': ماتریدیه به حق شفاعت پیامبر(ص)، اولیای الهی، شهیدان، عالمان و اطفال در روز قیامت باور دارند.<ref>نگاه کنید به العقائد النسفیه، ۱۲۷۴ق، ص۱۴۸.</ref> آنها مانند اشاعره و بر خلاف معتزله، شفاعت را مخصوص مرتکبان گناهان کبیره دانسته‌اند؛<ref>«برررسی معنا، شرایط و آثار شفاعت پیامبر اکرم(ص) از منظر مذاهب اسلامی»، پژوهشنامه حج و زیارت، شماره ۳، ص۱۴۱.</ref> چراکه به اعتقاد آنها، مؤمن به سبب ارتکاب گناه کبیره از اسلام خارج نمی‌شود.<ref>فرهنگ عقائد و مذاهب اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۱۳.</ref> ماتریدیه بخشش مؤمنان گناهکار از طریق شفاعت را، بر خدا جایز و مطابق عدل و حکمتاو دانسته‌اند.<ref>فرهنگ عقائد و مذاهب اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۱۶۸.</ref>

وهابیان اصل شفاعت پیامبر(ص) در روز قیامت را قبول دارند؛ ولی با برخی از دیدگاه‌های شیعه و اهل سنت درباره شفاعت مخالفند. دیدگاه‌های آنها چنین است: