غزوه احد: تفاوت میان نسخه‌ها

اُحُد دومین نبرد مهم میان مسلمانان و مشرکان مکه است که نزدیک شهر مدینه و کنار کوه احد رخ داد و از همین رو به نبرد احد معروف شد. زمان این رخداد را هفتم<ref>المغازی، ج۱، ص۱۹۹؛ الطبقات، ج۲، ص۲۸.</ref> یا نیمه<ref>تاریخ خلیفه، ص۲۷؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۳۴.</ref> شوال سال سوم ق. دانسته‌اند.

شکست مشرکان در نبرد بدر زمینه‌ساز نبرد احد گشت.<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۴۷.</ref> در پی این شکست، سران قریش تصمیم گرفتند سود تجارتی را که سبب بروز نبرد بدر شده بود، برای آماده‌سازی سپاهی نیرومند با هدف انتقام‌گیری به کار گیرند.<ref>المغازی، ج۱، ص۱۹۹؛ الطبقات، ج۲، ص۲۸.</ref> مسئولیت آماده‌سازی این سپاه را ابوسفیان بر عهده گرفت.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۰.</ref> برخی نزول آیه {إِنَّ الَّذِینَ کفَرُوا ینفِقُونَ أَموَالَهُم لِیصُدُّوا عَن سَبِیلِ اللهِ فَسَینفِقُونَهَا ثُمَّ تَکونُ عَلَیهِم حَسرَةً ثُمَّ یغلَبُونَ وَ الَّذِینَ کفَرُوا إِلی جَهَنَّمَ یحُشرُون} (انفال/۸، ۳۶) را در نکوهش صاحبان این اموال دانسته‌اند.<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۰؛ الکشاف، ج۲، ص۲۱۹.</ref> آنان برای همراه‌کردن سایر قبایل با خود برای نبرد با مسلمانان، افرادی را به میان آنان فرستادند.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۰-۲۰۱؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۱۲.</ref>

فرماندهی سپاه برعهده ابوسفیان نهاده شد.<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۲؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۴۷.</ref> به پیشنهاد صفوان بن امیه، برای تحریک به خونخواهی<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۳.</ref> یا جلوگیری از فرار رزمندگان<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۲؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۳۴.</ref>، گروهی از زنان نیز با سپاه مشرکان همراه شدند؛ مانند هند دختر عتبه و همسر ابوسفیان، ام ‌ّحکیم دختر حارث بن هشام، و فاطمه دختر ولید بن مغیره.<ref>السیرة ‌النبویه، ج۳، ص۵۸۲؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۱۸۸.</ref> بر پایه گزارش مشهور، این سپاه ۳۰۰۰ رزمنده داشت که ۷۰۰ تن از آنان زره‌پوش بودند و با ۲۰۰ اسب و ۳۰۰۰ شتر آماده کارزار شدند.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۳؛ الطبقات، ج۲، ص۲۸.</ref> سپاه قریش پنجم<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۸؛ الطبقات، ج۲، ص۲۸.</ref> یا دوازدهم<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۵۳۴.</ref> شوّال نزدیک کوه عینین فرود آمد.<ref>السیرة‌ النبویه، ج۲، ص۶۲؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۰۲.</ref> مکه در جنوب مدینه قرار دارد. پس مشرکان باید در جنوب مدینه برای نبرد مستقر می‌شدند؛ اما آنان کنار کوه عینین نزدیک کوه احد<ref>معجم البلدان، ج۱، ص۱۸۰.</ref> در شمال مدینه<ref>معجم البلدان، ج۱، ص۱۰۹.</ref> اردو زدند؛ زیرا از لحاظ نظامی بهترین مکان برای نبرد بود.<ref>المسالک و الممالک، ص۱۸.</ref> به لحاظ تدارکاتی نیز مزارع این منطقه، علوفه مَرکب‌های مشرکان را تأمین می‌کرد.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۷؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۶۵؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۱۳.</ref> حفر خندق در شمال مدینه<ref>المغازی، ج۲، ص۴۴۵.</ref> و استقرار سپاه مشرکان در این منطقه در نبرد خندق<ref>المغازی، ج۲، ص۴۴۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۷۰.</ref> نشان از موقعیت نظامی آن دارد.

عباس بن عبدالمطلب عموی پیامبر در نامه‌ای محرمانه از طریق مردی از بنی‌غفار، رسول ‌خدا را از زمان حرکت و توان نظامی مشرکان مکه آگاه ساخت. پیک حامل نامه در قبا بر پیامبر وارد شد. آن‌گاه که ابی بن کعب نامه را بر ایشان خواند، وی مخفی ماندن مضمون نامه را خواستار شد. عمرو بن سالم خزاعی نیز که در مسیر خود با سپاه قریش برخورد کرده بود، خبر لشکرکشی آنان را به رسول خدا۹ رساند. دیری نگذشت که خبر حرکت قریش در مدینه شایع شد.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۴-۲۰۵؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۱۳-۳۱۴.</ref> با منزل گزیدن مشرکان در ذُوالحُلَیفه، یکی از میقات‌های احرام، پیامبر۹ انس و مونس فرزندان فضاله را برای خبرگیری از وضع دشمن روانه ساخت.<ref>الطبقات، ج۲، ص۳۷.</ref> در نوبت دیگر، ایشان حباب بن منذر را محرمانه برای ارزیابی وضعیت دشمن فرستاد و گروهی از اصحاب به پاسداری از شهر، به ویژه مسجد و خانه پیامبر۹، پرداختند.<ref>الطبقات، ج۲، ص۲۸-۲۹.</ref>

پیامبر درباره شیوه رویارویی با دشمن، با مسلمانان به مشورت پرداخت. بزرگان مهاجر و انصار با ماندن در شهر موافق بودند. عبدالله بن اُبَی با این استدلال که در کوچه‌های کم‌عرض مدینه بهتر می‌توان با دشمن جنگید و کودکان و زنان نیز می‌توانند از فراز بام‌ها به رزمندگان یاری کنند، بر ماندن در مدینه اصرار داشت. او با توجه به تجربه نبرد‌های دوران جاهلیت، می‌گفت: هرگاه از شهر بیرون رفته‌ایم، شکست خورده‌ایم.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۰۸-۲۱۰.</ref> در برابر، گروهی از جوانان رویارویی با دشمن را در بیرون شهر پیشنهاد کردند. حمزه عموی پیامبر۹، سعد بن عباده و نعمان بن مالک با این گروه موافق بودند؛ با این استدلال که ماندن در شهر نشانه ضعف مسلمانان دانسته می‌شود و دشمن را گستاخ‌تر می‌کند و تجربه نشان داده تا در بیرون شهر با دشمن نجنگند، دشمن از ایشان دست نخواهد کشید.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۱۰؛ الطبقات، ج۲، ص۲۹؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۶۳.</ref>

آمده است که پیامبر بیرون رفتن از مدینه را نمی‌پسندید<ref>سیره ابن اسحاق، ص۳۲۴؛ الطبقات، ج۲، ص۲۹.</ref>؛ اما با توجه به رأی مشاوران، این دیدگاه را پذیرفت. ایشان مسلمانان را موعظه نمود و به جهاد امر کرد و پیروزی آنان را در گرو صبر دانست. آن‌گاه لباس رزم پوشید و آماده حرکت به سوی احد شد. آنان که بر خروج از مدینه اصرار داشتند، از پافشاری بر رأی خود رنجیدند و گفتند: شایسته نیست خلاف رأی پیامبر۹ رفتار کنیم. از این رو، به عذرخواهی نزد ایشان آمدند. پیامبر۹ فرمود: «آن‌گاه که پیامبری لباس رزم پوشد، شایسته نیست آن ‌را بیرون آورد، مگر این که با دشمن بجنگد یا خداوند میان وی و دشمنانش حکم کند.»<ref>المغازی، ج۱، ص۲۱۴.</ref> او با این سخن آمادگی خود را برای حرکت نشان داد.<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۳؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۰۳.</ref>

رسول خدا۹ ا‌بن ام مکتوم را جانشین خود در مدینه قرار داد<ref>المغازی، ج۱، ص۱۹۷.</ref> و با ۱۰۰۰ تن از مسلمانان<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۳.</ref> که ۱۰۰ تن از آنان زره بر تن داشتند<ref>الطبقات، ج۲، ص۲۹.</ref>، رهسپار اُحُد شد. آن‌گاه که سپاه اسلام در مسیر احد به منطقه شَیخان، میان مدینه و احد در راه شرقی حَرّه، رسید<ref>المعالم الاثیره، ص۱۵۳.</ref>، پیامبر۹ از سپاهیان سان دید و نوجوانان همراه، جز رافع بن خدیج و سمرة بن جندب بن هلال را که نوجوانانی چالاک بودند، به مدینه بازگرداند.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۱۶؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۶۶؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۰۵-۵۰۶.</ref> بر پایه خواست پیامبر۹ و با راهنمایی یکی از مسلمانان، سپاه اسلام نیمه شب از مسیری به سوی احد حرکت کرد که با مشرکان رو‌به‌رو نشود.<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۵۳۶.</ref> در حالی‌که مشرکان در دامنه کوه احد مستقر بودند، مسلمانان از کنار آنان گذشتند و در دامنه کوه فرود آمدند.<ref>سیره ابن اسحاق، ص۳۲۵.</ref>

عبدالله بن اُبَی به بهانه پیروی پیامبر۹ از رأی جوانان<ref>المغازی، ج۱، ص۲۱۹.</ref> با هوادارانش که حدود ۳۰۰ تن بودند<ref>الطبقات، ج۲، ص۳۰؛ مجمع البیان، ج۲، ص۸۷۸.</ref>، از میان راه<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۴.</ref> یا از احد<ref>المغازی، ج۱، ص۲۱۹؛ الطبقات، ج۲، ص۳۰.</ref> به مدینه بازگشت و بدین ترتیب شمار سپاه اسلام به ۷۰۰ تن کاهش یافت.<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۵؛ الطبقات، ج۲، ص۳۰.</ref> آن‌گاه که عبدالله بن عمرو بن حزام از عبدالله بن اُبَی و پیروان او خواست تا بمانند و در راه خدا بجنگند، آنان جدایی خود را چنین توجیه کردند: نبردی روی نخواهد داد؛ وگر نه ما با شما می‌ماندیم. آیه {... وَ قِیلَ لَهُم تَعَالَوا قَاتِلُوا فی سَبِیلِ اللَّهِ أَوِ ادفَعُوا قَالُوا لَو نَعلَمُ قِتَالًا لاَّتَّبَعنَاکم} (آل عمران/۳، ۱۶۷) به این رویداد اشاره دارد.<ref>مجمع البیان، ج۲، ص۸۷۸.</ref>