Automoderated users، دیوانسالاران، checkuser، ناظمان (CommentStreams)، developer، Moderators، مدیران
۹٬۸۶۶
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۸: | خط ۸: | ||
از نظر فقهی، نیز سعی بین صفا و مروه رکنی از [[ارکان حج]] است و اگر حاجی عمداً آن را ترک کنند حج او باطل میباشد. | از نظر فقهی، نیز سعی بین صفا و مروه رکنی از [[ارکان حج]] است و اگر حاجی عمداً آن را ترک کنند حج او باطل میباشد. | ||
== | ==واژه== | ||
«صفا» در لغت به معنای سنگ سخت و صافی است که با خاک و شن مخلوط | «صفا» در لغت به معنای سنگ سخت و صافی است که با خاک و شن مخلوط نباشد.<ref>مجمعالبیان، ج١، ص4٣٨.</ref> | ||
[[ابوالفضل میبدی| | در [[ابوالفضل میبدی|تفسیر کشفالاسرار]] آمده است: صفا سنگ سپید سخت باشد؛ یعنی صافی که در آن هیچ خلطی از خاک و گل و غیر آن نباشد. مروه سنگی باشد سیاه و سست و نرم که زود شکسته شود.<ref>تفسیر کشفالاسرار، ج١، ص4٢5.</ref> | ||
در [[لغتنامه دهخدا]] به نقل از [[نزهةالقلوب]] نیز آمده است: «گویند که صفا و مروه نام مردی و زنی بوده است که در زمان [[جاهلیت]] در [[خانه کعبه]] [[زنا]] کردند، حق تعالی ایشان را سنگ گردانید.»<ref>لغتنامه دهخدا، چاپ دانشگاه تهران، ج٢، ص١٧٠٠.</ref> لیکن این نقل را هیچ یک از منابع روایی و تاریخی تایید نمیکند و قبل از این حادثه، و در زمان [[حضرت ابراهیم(ع)]] این دو کوه، به نامهای صفا و مروه شناخته شده، و نام آنها در کتب تاریخ آمده است. | در [[لغتنامه دهخدا]] به نقل از [[نزهةالقلوب]] نیز آمده است: «گویند که صفا و مروه نام مردی و زنی بوده است که در زمان [[جاهلیت]] در [[خانه کعبه]] [[زنا]] کردند، حق تعالی ایشان را سنگ گردانید.»<ref>لغتنامه دهخدا، چاپ دانشگاه تهران، ج٢، ص١٧٠٠.</ref> لیکن این نقل را هیچ یک از منابع روایی و تاریخی تایید نمیکند و قبل از این حادثه، و در زمان [[حضرت ابراهیم(ع)]] این دو کوه، به نامهای صفا و مروه شناخته شده، و نام آنها در کتب تاریخ آمده است. | ||
خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
هماکنون مروه، عَلَم برای کوهی است که در ضلع شرقی [[مسجدالحرام]] در محلی به نام [[مسعی]] و با فاصلهای حدود ٣٩5 متر رو در روی یکدیگر قرار گرفته است. | هماکنون مروه، عَلَم برای کوهی است که در ضلع شرقی [[مسجدالحرام]] در محلی به نام [[مسعی]] و با فاصلهای حدود ٣٩5 متر رو در روی یکدیگر قرار گرفته است. | ||
==پیشینه | ==پیشینه== | ||
پیشینه تاریخی کوههای صفا و مروه در روایات به زمان هبوط [[حضرت آدم(ع)]] بازگردانده شده است. در حدیثی از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که «صفا را صفا نامیدند، بدان جهت که آدمِ برگزیده بر آن فرود آمد، پس برای این کوه نامی از اسم آدم را انتخاب کردند خداوند (عزوجل) میفرماید: «ان اللّٰه اصطفی آدم و نوحاً...» و [[حوا]] بر مروه فرود آمد و مروه را مروه نامیدند؛ زیرا زن بر آن فرود آمد پس نامی از مراه برای این کوه برگزیدند.<ref>بحارالانوار، ج٩6، ص4٣.</ref> | |||
روایات دیگر شهرت این دو کوه را به عصر حضرت ابراهیم(ع) پیوند میزنند. بنابر روایت از [[ابن عباس]] نخستین کسی که میان صفا و مروه دوید مادر اسماعیل بود.<ref>تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.</ref> و به دنبال هفت مرتبه آمد و شد هاجر بین صفا و مروه، سعی، سنّت شد<ref>قصص الانبیاء، ابن کثیر، ج١، ص٢٢4.</ref> و اولین بار ابراهیم همراه با فرزندش اسماعیل این سنّت الهی را انجام دادند.<ref>تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.</ref> پیامبران دیگر در زیارت کعبه این عمل را نجام میدادند.<ref>اخبار مکه، ج١، 6٨.</ref> | |||
==== عصر جاهلی ==== | |||
بنابر برخی گزارشهای تاریخی در عصر جاهلی، بر کوه صفا بت نهیک و بر کوه مروه بت مطعم الطیر قرار داده شده بود.<ref>اخبار مکه، ج١، ص١٢5.</ref> از این رو آن دسته از مشرکان که [[بت منات]] را میپرستیدند سعی صفا و مروه را انجام نمیدادند.<ref>اخبار مکه، ج١، ص١٢5.</ref> این بتها همچنان بر روی کوه صفا و مروه قرار داشت تا آن گاه که در سال هفتم از هجرت پیامبر اسلام(ص) برای انجام «[[عمرة القضا]]» به مکّه آمدند و بنابر روایتی از امام صادق(ع) به درخواست رسول خدا(ص) بتها را از صفا و مروه برداشتند و آن حضرت میان صفا و مروه سعی نمود و پس از آن بار دیگر آنها را بر روی صفا و مروه نصب کردند.<ref>مجمعالبیان، ج١، ص٢4٠؛ بحارالانوار، ج٩6، ص٢٣5.</ref> | |||
==صفا و مروه در قرآن== | |||
صفا و مروه یک بار در آیه 158 [[سوره بقره]] آمده است: | |||
{{قلم رنگ|سبز|﴿ان الصفا و المروة من شعائر اللّٰه فمن حج البیت او اعتمر فلاجناح علیه ان یطّوف بهما و من تطّوع خیراً فانّ اللّٰه شاکرٌ علیم﴾}}؛<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/24/158 بقره/سوره2، آیه158. ]</ref> | |||
همانا صفا مروه از شعائر و نشانههای خداوند است پس هرکس حج خانه خدا و یا [[عمره]] را انجام دهد، گناهی بر او نیست که بر آن دو طواف کند (و سعی صفا و مروه انجام دهد) و هرکس به میل خود نیکی کند بداند خداوند در برابر آن نیکی سپاسگزاری داناست.» | |||
میتوان گفت مفسران شیعه و سنّی در [[شان نزول]] این آیه اتفاق نظر داشته و در ذیل این آیه چنین نوشتهاند: برخی از یاران پیامبر(ص) گمان میکردند با وجود بتها بر روی کوه صفا و مروه، موحّدان باید صحنه را خالی نموده، [[سعی]] را ترک کنند لیکن خداوند با فرستادن [[وحی]]، به آنان آموخت تا حضور خود را در «مسعی» حفظ نموده، رفتهرفته زمینه را برای نابودی بت و بتپرستی فراهم سازند. سرانجام نیز چنین شد و گرچه پیامبر(ص) در سال هفتم هجرت نتوانست بتها را از روی دو کوه صفا و مروه بردارد، لیکن در فتح مکّه آن بتشکن سترگ، بتها را برای همیشه برداشت و از آن زمان تاکنون پیروان آئین پاک پیامبر(ص) در موسم حج سعی صفا و مروه را انجام و نغمه توحید سر میدهند و این شعار دینی را زنده نگه میدارند. | میتوان گفت مفسران شیعه و سنّی در [[شان نزول]] این آیه اتفاق نظر داشته و در ذیل این آیه چنین نوشتهاند: برخی از یاران پیامبر(ص) گمان میکردند با وجود بتها بر روی کوه صفا و مروه، موحّدان باید صحنه را خالی نموده، [[سعی]] را ترک کنند لیکن خداوند با فرستادن [[وحی]]، به آنان آموخت تا حضور خود را در «مسعی» حفظ نموده، رفتهرفته زمینه را برای نابودی بت و بتپرستی فراهم سازند. سرانجام نیز چنین شد و گرچه پیامبر(ص) در سال هفتم هجرت نتوانست بتها را از روی دو کوه صفا و مروه بردارد، لیکن در فتح مکّه آن بتشکن سترگ، بتها را برای همیشه برداشت و از آن زمان تاکنون پیروان آئین پاک پیامبر(ص) در موسم حج سعی صفا و مروه را انجام و نغمه توحید سر میدهند و این شعار دینی را زنده نگه میدارند. |
ویرایش