آل سعود: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۳]]|سال=[[۱۳۹۶]]|کاربر=Seyedjavad  }}

آل سعود نام خاندان پادشاهی کشور عربستان سعودی است که دو شهر مقدس مکه و مدینه در قلمرو آنان بود. اجداد این خاندان مانند دیگر قبیله‌های عرب بر منطقه زیر نفوذ خود، یعنی بخشی از نجد* فرمان می‌راندند و از جایگاهی ویژه برخوردار نبودند و در اداره کارهای مکه و مدینه نقشی نداشتند.<ref>جزیرة العرب، ص215؛ آل سعود، ص8 .</ref>  

بر پایه نظر دیگر، آل سعود ریشه‌ای یهودی دارند و از بصره به شبه جزیره آمده‌اند. صاحبان این نظر، انتساب آل سعود را به قبیله عنزه درست نمی‌دانند و بر این باورند که جد بزرگ آنان «مردخای بن ابراهیم بن موشی» تاجری یهودی در بصره بوده است. بر پایه گزارشی، به سال 851ق. کاروانی از عشیره مسالیخ از قبیله عنزه برای خرید غلات رهسپار عراق می‌شود. مردخای نزد آنان می‌رود و ادعا می‌کند از عمو زادگان آن‌هاست و سپس همراهشان به نجد می‌رود. او پس از مدتی سرگردانی و جابه‌جایی در مناطق مختلف نجد، سرانجام در جایی نزدیک ریاض کنونی ساکن می‌شود و آن را درعیه نام می‌نهد<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص14-15.</ref> و نام خود را نیز به «مرخان بن ابراهیم بن موسی» تغییر می‌دهد. مرخان با قبایل بسیاری وصلت کرد و نتیجه این ازدواج‌ها فرزندانی فراوان بود که همگی نام‌های عربی داشتند. فرزند بزرگ او نیز که از بصره همراه پدر به نجد رفته بود، نامش را از «ماکرن» به «مقرن» تغییر می‌دهد. او فرزندانی به نام‌های محمد و سعود داشت. از این پس نام‌های یهودی به فراموشی سپرده می‌شوند و آل سعود نام اصلی این خاندان می‌گردد.<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص18.</ref> صاحبان این نظریه برای اثبات ادعای خود، به این ادله و قراین استناد می‌کنند: 1. در میان نیاکان آل سعود، نام‌های همانند اسامی یهودی به چشم می‌خورد.<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص18.</ref> 2. شجره‌نامه‌های آل سعود از چنان دنباله بلندی برخوردارند که هیچ همانندی در میان اشخاص یا تیره‌های دیگر ندارد. شجره‌نامه آنان تا 470 مرتبه ادامه می‌یابد و در مقایسه با سلسله نسب پیامبر9 با 21 مرتبه، شگفت‌انگیز و مشکوک به نظر می‌رسد.<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص177.</ref> 3. در سده اخیر، موضوع یهودی بودن آل سعود توجه برخی رسانه‌های عربی را برانگیخت؛ اما ملک فیصل و دیگر مسئولان سعودی به آن واکنش نشان ندادند.<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص17-18.</ref>

با تکیه بر این پیمان و به بهانه شرک‌زدایی و بر پایی توحید، قلمرو آل سعود از طریق قتل و غارت و خونریزی در بخش بزرگی از شبه جزیره به‌ مرور گسترده شد.<ref>جزیرة العرب، ص310.</ref> بر پایه فتوای محمد بن عبدالوهاب، همه عرب‌های شبه جزیره کافر به شمار می‌رفتند و از دین اسلام خارج شده بودند و تنها کسی در امان می‌ماند که از توحید محمد بن عبدالوهاب پیروی کند. در غیر این صورت، جان و مالش مباح می‌شد.<ref>آل ‌سعود، ص9.</ref> هرکس به کیش وهابی می‌گروید، باید دیگر بار شهادتین را بر زبان می‌آورد و گواهی می‌داد که خود و پدر و مادرش کافر بوده‌اند.<ref>الدرر السنیه، ص46.</ref> در سال 1228ق. با حمله ابراهیم پاشا والی مصر، این دوره به پایان رسید و عبدالله بن سعود به دست ابراهیم پاشا دستگیر و به آستانه تحویل داده شد.<ref>البقیع قصة التدمیر، ص90.</ref> مهم‌ترین رویدادهای این دوره عبارتند از: حمله سعود بن عبدالعزیز به کربلا در سال 1216ق.<ref>عنوان المجد، ج1، ص121؛ تاریخ المملکة العربیة السعودیه، ج1، ص73.</ref> که حدود 2000 نفر در آن کشته شدند<ref>حیاة الشیخ محمد بن عبدالوهاب، ص386-387.</ref>؛ تصرف مکه و مدینه در سال‌های 1218ق. و 1220ق. و ویرانی مقابر و مشاهد در مکه و مدینه<ref>عنوان المجد، ج1، ص136-137.</ref>؛ فتح ریاض به دست عبدالعزیز پس از 27 سال جنگ میان آل سعود و ابن دواس که قربانیان بسیاری از دو طرف بر جای نهاد.<ref>تاریخ المملکة العربیة السعودیه، ج1، ص42.</ref> در این دوره، بر اثر حملات پیاپی مصریان به فرماندهی طوسون* در سال 1228ق. شریف غالب، امیر حجاز، تبعید شد و محمد علی پاشا، حاکم مصر، در سال 1230ق. بر فیصل بن سعود چیره گشت.<ref>عجائب الآثار، ج3، ص408؛ فتنة الوهابیه، ص16.</ref>

بدین ترتیب، آل سعود با پیروزی بر دو رقیب دیرین خود یعنی آل رشید و اشراف* حجاز، حاکم مطلق شبه جزیره شدند. رفتارهای آنان، به ویژه در دوره سوم، مخالفت‌ کشورهای مختلف را به همراه داشت. تصرف وحشیانه حجاز، برکناری اشراف هاشمی و ناآرامی‌های پس از آن، بسیاری از کشورهای اسلامی را به رژیم سعودی بدگمان کرد. افراطی‌گری خاندان سعودی در میان اهل‌ سنت و افزایش نگرانی کشورها، به ویژه ایران به عنوان تنها کشور شیعه، از بی‌حرمتی و تخریب آرامگاه چهره‌های مورد احترام و مکان‌های مقدس در مکه و مدینه، موجی از مخالفت را برانگیخت. اعلامیه مفتی بزرگ مصر در ممنوعیت حج، نخستین واکنش مخالفت‌آمیز بود. مردم دیگر کشورها از جمله مسلمانان هند نیز کارهایی از این دست انجام دادند. ایران نیز در 25 اسفند 1304ش. عزیمت زائران به عربستان را رسماً ممنوع اعلام کرد.<ref>روابط ایران و عربستان، ص52-57.</ref> تبلیغات اشراف هاشمی و انتشار گزارش‌هایی از تخریب و کشتار، در گسترش این موج مخالفت‌ مؤثر بود. در گزارشی از وزیر خارجه حکومت حجاز «فؤاد الخطیب» به وزیر مختار ایران «غفار خان جلال السلطنه» ضمن شرح مفصل حمله به طائف و رفتار سعودیان در مکه و مدینه، از ایران درخواست شد برای جلوگیری از این‌گونه فعالیت‌های عربستان اقدام کند. البته ایران در آن دوره تمایلی به حمایت از حکومت حجاز نشان نداد و سرگرم تنظیم روابط خود با حکومت جدید عربستان بود.<ref>اسناد روابط ایران و عربستان، سند شماره 10، «پیام رئیس حزب ملی حجاز به وزیر مختار ایران»، نمره 714.</ref>

عربستان سعودی در این دوره، به ویژه دوران ملک فیصل (حک: 1964-1975م.) روزگاری سرشار از تحولات را پشت سر نهاد و در زمینه‌ سیاست‌گذاری‌ داخلی و به ویژه خارجی، و نیز تغییرات اقتصادی ‌ـ‌ اجتماعی،‌ دگرگون شد. یکی از مهم‌ترین رخدادهای این دوره، تأسیس سازمان کنفرانس اسلامی* بود که در سال 1394ق./1974م. با حضور شش عضو تشکیل شد و نخستین بار سازمان آزادیبخش فلسطین به عنوان تنها نماینده مردم فلسطین در آن شرکت کرد.<ref>سرزمین سلاطین، ج2، ص619.</ref> اشغال مسجدالحرام در زمان ملک خالد به سال 1399ق./1979م. یکی از رویدادهای مهم این دوره است. این اشغال به دست گروهی مسلح از مخالفان سلطنت خاندان سعودی و متمایل به اخوان المسلمین، به فرماندهی محمد بن عبدالله قحطانی صورت گرفت؛ اما با دستگیری و اعدام شورشیان این آشوب پایان یافت.<ref>سرزمین سلاطین، ج2، ص731.</ref>

در دولت سوم، شریف حسین به سال 1326ق. به عنوان شریف مکه روی کار آمد.<ref>جزیرة العرب، ص150.</ref> پس از چندی شریف حسین خود را پادشاه عرب نامید و همین انگیزه اختلاف میان او و پادشاه نجد یعنی ملک عبدالعزیز را فراهم کرد.<ref>جزیرة العرب، ص206.</ref> عبدالعزیز در 9 شعبان 1334ق./1916م. استقلال پادشاهی حجاز را اعلان کرد.<ref>خطط الشام، ج3، ص139.</ref> در سال 1338ق. نجدیان را از گزاردن حج بازداشت.<ref>الاسلام و الوثنیه، ص112؛ تاریخ امراء مکة المکرمه، ص819؛ تاریخ المملکة العربیة السعودیه، ج2، ص291.</ref> حجاز از نظر اقتصادی و به ویژه سیاسی برای انگلیس اهمیت فراوانی داشت<ref>کشتار مکه، ص59-61.</ref>. اما انگلیسیان با نجد نیز روابط نزدیک داشتند و برای تأمین منافع دو سویه خود، به این اختلافات دامن می‌زدند.<ref>تاریخ الحجاز السیاسی، ص309-344.</ref> سرانجام در ذی‌قعده 1343ق./1924م. جلسه‌ای به ریاست عبدالرحمن بن فیصل تشکیل شد که پادشاه، علما و رؤسای قبایل در آن حضور داشتند. در این جلسه، صلاحیت شریف حسین برای حکومت بر حجاز را مردود شمردند و با حمله به حجاز موافقت کردند.<ref>تاریخ المملکة العربیة السعودیه، ج2، ص289. </ref>

در همین سال، ملک عبدالعزیز بر شریف حسین چیره و وارد مکه شد.<ref>جزیرة العرب، ص263.</ref> وی در سال 1344ق. خود را پادشاه حجاز نامید<ref>کشتار مکه، ص66.</ref> و با او بیعت کردند.<ref>تاریخ المملکة العربیة السعودیه، ج2، ص387.</ref> نخستین بار شوروی حکومت آل سعود را که اکنون بر سراسر نجد و حجاز حکم می‌راند، به رسمیت شناخت و سپس کشورهایی همچون بریتانیا، هلند، ترکیه، بلژیک، سویس و آلمان به ترتیب چنین کردند. ایران در سال 1929م. با تأخیر، حکومت سعودی را به رسمیت شناخت. علت این تاخیر، حملات سعودیان به مکه و مدینه و تخریب مقابر و مشاهد آن سرزمین بود.<ref>تاریخ نجد الحدیث، ص355.</ref> در محرم سال 1346ق. نمایندگان کشورهای اسلامی و عربی در همایش کشورهای مسلمان در مکه، قطعنامه‌ای صادر کردند و عبدالعزیز بن عبدالرحمن را حافظ «عتبات مقدسه اسلامی» در مکه و مدینه خواندند.<ref>تاریخ معاصر کشورهای عربی، ج2، ص164.</ref> وی در سال 1351ق./1939م. پس از ادغام دو پادشاهی جداگانه نجد و حجاز، پادشاهی عربستان سعودی را تأسیس کرد.<ref>کشتار مکه، ص67.</ref>

در مدینه نیز این مساجد تخریب شدند: مسجد بنی‌‌عدی در دار النابغه کنار مقبره عبدالله بن عبدالمطلب؛ مسجد بنی‌‌ظفر در شرق بقیع که به نظر برخی، سوره مائده در آن‌جا بر پیامبر نازل شد و از این ‌رو به مسجد مائده نیز مشهور بوده است؛ مسجد دار سعد بن خیثمه در کنار مسجد قبا؛ مسجد بنی‌حارثه، کمی پایین‌تر از مسجد شیخان؛ مسجد عرفه پشت مسجد قبا؛ مسجد حمزه سیدالشهداء7؛ مدفن نخست حمزه7؛ مسجد بقیع در قبرستان بقیع* و غرب مدفن عقیل و همسران پیامبر9 در امتداد دیوار غربی بقیع روبه‌روی قبور ائمه:؛ مسجد بنی‌‌ساعده در شمال غربی مسجدالنبی؛ سکونتگاه فاطمه صغرا دختر امام حسین7 که به مسجد تبدیل شده بود؛ مسجد ثنیة الوداع بر فراز کوه ذباب؛ مسجد علی عریضی، سکونتگاه علی بن جعفر برادر امام موسی کاظم 7 در 6 کیلومتری مدینه.<ref>تاریخ و آثار اسلامی، ص328-337.</ref>  

افزون بر این مساجد و خانه‌های تاریخی، به دستور سعودی‌ها و بر پایه آیین وهابیت، همه مقابر بلندتر از سطح زمین و گنبدها و بارگاه‌ها، همچون بقعه‌های قبرستان بقیع، ویران شدند.<ref>هذه هی الوهابیه، ص139. </ref> می‌گویند در حمله دوم به حجاز و پس از تصرف مکه، عبدالعزیز قصد داشت بارگاه پیامبر را نیز ویران کند؛ اما با شدت یافتن مخالفت‌ها از این کار دست کشید.<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص302.</ref>  

آل سعود بر پایه تعالیم وهابیت، از ورود کاروان‌هایی که با خود نشان‌ها و شمایل‌هایی را حمل می‌کردند، به بهانه شرک‌آمیز بودن این کار پیشگیری می‌کردند. برای نمونه در یکی از سال‌ها اجازه ورود به محمل شام* را ندادند<ref>عنوان المجد، ج1، ص139.</ref> و آن را آتش زدند.<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص36.</ref> محمل صندوق‌واره‌ای به شکل خیمه بود که علامت و شعار حاجیان شمرده می‌شد<ref>سید الجزیره، ص247.</ref> و در واقع وسیله‌ای برای جمع‌کردن حاجیان بود که حمل آن سنتی قدیمی به شمار می‌رفت<ref>جزیرة العرب، ص221.</ref>؛ اما وهابیان آن را نوعی بت‌پرستی می‌دانستند<ref>سید الجزیره، ص247.</ref>. از این رو، در این سال، با اتهام بت‌پرستی به حاجیان شامی، آنان را بدون ادای مناسک حج بازگرداندند<ref>کشتار مکه، ص57.</ref>. سال بعد نیز آنان را به دلیل عمل نکردن به شرط‌های پیش گفته، بدون حج برگشت دادند.<ref>جزیرة العرب، ص221.</ref> حاجیان مصری نیز در سالی دیگر پرده‌ای همراه داشتند که در مصر برای کعبه بافته شده بود و به همین سبب از میانه راه بازگردانده شدند. همچنین حاجیان مصر، شام و یمن به مدت شش سال بر اثر درخواست عوارض سنگین سفر حج از جانب سعودی‌ها، از ادای فریضه حج بازماندند.<ref>تاریخ آل سعود، ج1، ص35.</ref>  

در کنار اقدامات عمرانی سعودی‌ها، وجود برخی نواقص و مشکلات هر ساله سبب وقوع حوادثی برای حاجیان در منا و عرفات و دیگر مَشاهد می‌شود که فاجعه‌بارترین آن‌ها آتش‌سوزی سال 1353شمسی بود که بسیاری از حجاج را به کام مرگ کشید. پس از این آتش‌سوزی، پیکرهای سوخته با لودر گردآوری و یک جا دفن شدند.<ref>میقات حج، ش54، ص151، «حج‌گزاری در سال‌های آغازین انقلاب».</ref> نمونه‌هایی دیگر از آتش‌سوزی در منا نیز گزارش شده است.<ref>نک: میقات حج، ش17، ص191، «برائت در عرفات»؛ ش20، ص157، «نامه رئیس سازمان حج به وزیر عربستان».</ref> در سال 1384ش./2006م. تخریب پل جمرات بر اثر ازدحام جمعیت، به کشته شدن 362 نفر و زخمی شدن 289 نفر انجامید. نیز در همان سال بر اثر فروریختن یک باب ساختمان چند طبقه در نزدیكی مسجدالحرام 76 نفر از حجاج كشته و 62 نفر زخمی شدند.<ref>الشرق الاوسط، جمعـة 13 ذو الحجـة 1426ق.</ref> دو سال پیش از آن نیز بر اثر سقوط حاجیان از پل جمرات به سبب ازدحام جمعیت، بیش از 244 زائر، بیشتر از كشورهای جنوب شرق آسیا، جان باختند. این رویددهای پیاپی در پل جمرات سبب شد که طرحی جامع برای ساخت پلی پنج طبقه در جمرات تهیه شود که در سال 2009م. به طور کامل گشایش یافت.<ref>الحج و العمره، ش39، «احداث پل جدید جمرات، تحولی در مفهوم مدیریت اجتماعات بزرگ انسانی».</ref>

آل سعود الاصل و السلوک: محمد مظفر الادهمی، بغداد، دار الشئون الثقافیة العامه، 1999م؛ الاسلام والوثنیة السعودیه: فهد القحطانی، منظمة الثورة الاسلامیه، 1406ق؛ اسناد روابط ایران و عربستان سعودی (1304-1357ش): علی محقق، تهران، وزارت امور خارجه، 1379ش؛ اعمال الملک عبدالعزیز المعماریه: ناصر علی الحارثی، ریاض، دار ملک عبدالعزیز، 1425ق؛ البقیع قصة تدمیر آل سعود للآثار الاسلامیة فی الحجاز: یوسف الهاجری، مؤسسة البقیع، 1411ق؛ تاریخ آل‌سعود: ناصر سعید، دار مکة المکرمه، 1404ق؛ تاریخ الحجاز السیاسی: وهیب طالب محمد، بیروت، دار العربیة للموسوعات، 1427ق؛ تاریخ المملکة العربیة السعودیه: صلاح الدین مختار، دار مکتبة الحیاة، 1390ق؛ تاریخ امراء مکة المکرمه: عارف عبدالغنی (م.1344ق.)، دار البشائر، 1423ق؛ تاریخ الجزیرة ‌العربیه فی حیاة الشیخ محمد بن عبدالوهاب: حسین خلف شیخ خزعل، مکتبة الهلال؛ تاریخ عرب در قرون جدید: لوتسکی، ترجمه: پرویز بابایی، چاپار شاهرضا، 1354ش؛ تاریخ معاصر کشورهای عربی: فرهنگستان علوم شوروی، ترجمه: محمد حسین شهری، آوا، 1360ش؛ تاریخ نجد الحدیث و ملحقاته: امین الریحانی، بیروت، المطبعة العلمیة لیوسف صادر، 1928م؛ تاریخ نجد و دعوة الشیخ محمد بن عبدالوهاب: عبدالله فیلبی، ترجمه: عمر الدیراوی، بیروت، المکتبة الاهلیه؛ تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره: اصغر قائدان، تهران، مشعر، 1374ش؛ التنظیمات الداخلیة فی مکة المکرمه: منی بنت قائد آل ثابتة القحطانی، ریاض، دار الملک عبدالعزیز، 1426ق؛ جزیرة العرب فی القرن العشرین: حافظ وهبة، قاهره، مکتبة النهضة المصریه، 1340ق؛ الحج و العمره: وزارة الحج السعودی، شماره 39؛ خطط الشام: محمد کرد علی، بیروت، دار العلم للملایین، 1390ق؛ خلاصة الکلام فی بیان امراء البلد الحرام: احمد بن زینی دحلان (م.1304ق.)، مصر، المطبعة الخیریه، 1305ق؛ در خاورمیانه چه گذشت: ناصرالدین نشاشیبی، ترجمه: روحانی، تهران، توس، 1367ش؛ الدرر السنیة فی الرد علی الوهابیه: احمد بن زینی دحلان، استانبول، دار الشفقه، 1396ق؛ الرحلة السعودیة الحجازیة النجدیه: محمد سعود الغوری، مکتبة الثقافة الدینیه، 1428ق؛ رعایة الحرمین الشریفین فی عهد خادم الحرمین الشریفین: محمد بن عبدالله بن سبیل، الریاض، مکتبة الملک فهد الوطنیه، 1421ق؛ روابط ایران و عربستان در سده بیستم: حمید احمدی، تهران، وزارت امور خارجه، 1386ش؛ روایت حج خونین: تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، 1367ش؛ سرزمین حاکمان: رابرت لیسی، ترجمه: فیروزه خلعتبری، شباویز، 1365ش؛ سلطان نجد و الحجاز و ملک المملکة العربیة السعودیه: عبدالحسین بن صالح الیوسف، ریاض، 1413ق؛ سید الجزیرة عبدالعزیز آل‌سعود: ارمسترونغ، ترجمه: رافد خیشان الاسدی، بیروت، دار الوراق، 2009م؛ الشرق الاوسط: الادارة العامة المملکة السعودیه، شماره 9908؛ شناخت عربستان سعودی: علی محمدی آشنانی، مشعر، 1381ش؛ عجائب الآثار فی التراجم و الاخبار: عبدالرحمن بن حسن الجبرلی، بیروت، دار الجیل؛ عنوان المجد فی تاریخ نجد: عثمان بن بشر، حنبلی، مکتبة الریاض؛ فتنة الوهابیه: احمد بن زینی دحلان؛ قلب الجزیره: هاری سینت فیلبی، ترجمه: محمد حسن، قاهره، المجلس الاعلی للثقافه؛ کشتار مکه و آینده حرمین: ظفر بنگاش؛ مجزرة مکة قصة المذبحة السعودیة للحجاج: فهد المحصلانی، الصفاء، 1408ق؛ مذکرات فیلبی فی العراق و الجزیرة العربیه: هری سنت جان فیلبی (م.1960م.)، ترجمه: جعفر الخیاط، بیروت، الدار العربیة للموسوعات، 1387ق؛ مرافق الحج و خدماتها المدنیة فی عهد ملک عبدالعزیز: ولید بن محمد بن احمد جمیل، سلسلة مشروع وزارة التعلیم العالی للنشر، جامعة محمد بن سعود الاسلامیه، 1343ق؛ میقات حج (فصلنامه): تهران، حوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت؛ هذه هی الوهابیه: محمد جواد مغنیه، بیروت، دار العلم للملایین، 1964م.

فریده منبری