مولد النبی(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

به گزارش [[ازرقی]] که در قرن سوم میزیست، مَولِد پیامبر یعنی خانه‌ای که پیامبر در آن متولد شد، بعد از هجرت آن حضرت، به دست [[عقیل بن ابی‌ طالب|عقیل پسر ابوطالب]] افتاد و به فرزندان عقیل منتقل شد تا اینکه آن را به محمد بن یوسف ثقفی فروختند و او آن را به خانه خود که به خانه سپید معروف بود ضمیمه کرد. وقتی [[خیزران]] مادر [[هارون الرشید]] در سال ۱۷۱ قمری حج گزارد، آن را خرید و مسجدی در آن ساخت که در آن نماز می‌گزارند. ازرقی تصریح می‌کند که اهل مکه درباره مکان مولد النبی اختلافی ندارند.<ref>تاریخ مکه، ازرقی، ج٢، ص١٩٨.</ref> همین گزارش را فاکهی(م۲۴۵ق.)، دیگر تاریخ‌نگار قدیمی تاریخ مکه، نیز آورده است.<ref>اخبار مکه فی قدیم الدهر و حدیثه، ج ۴، ص ۵</ref>  

حدود پنج قرن بعد، تقی الدین فاسی(م۸۳۲ق.) تاریخ‌نگار مکه از این مکان که مورد احترام و گرامی‌داشت مردم مکه بوده، توصیفی ارائه کرده است. بنایی مربع شکل 

و به ویژه در ١٢ [[ربیع الاول]] شب تولد رسول خدا(ص) مراسمی در آنجا برگزار می‌کردند. [[فاسی]] وصف دقیقی از آن به دست داده است.<ref>شفاء الغرام، ج١، ص5١٠.</ref> چنان‌که در [[دوره ممالیک]] بارها بازسازی شد.<ref>افادة الانام، ج٢، ص٧٠.</ref> الملک المظفر غسانی حاکم [[یمن]] و پیش از او [[فرج‌ بن برقوق|فرج‌ بن بَرَقوق]] از سلاطین مملوکی، و پیش از وی اشرف شعبان حاکم [[مصر]] و قبل از او، برای نخستین بار [[الناصر عباسی]]، در آنجا بناهایی ساخته بودند.<ref>منائح الکرم، ج٣، ص264 و 265.</ref> مولد النبی(ص) در سال ١٠٠٩ مناره‌ای هم داشته است.<ref>الارج المسکی، ص١٨٠.</ref>  

سلاطین عثمانی به این محل توجه زیادی داشتند. از جمله سلطان سلیمان فرزند سلیم، در سال 935 دستور بازسازی مولد النّبی(ص) را داد. همچنین [[سلطان محمد بن مراد عثمانی]] (م ١٠١٢)، به یکی از آغایان دربار خود با نام غضنفرآغا دستور داد تا آنجا را بازسازی کند. او نیز با صرف پول فراوان، بنا و مناره بزرگی برای‌ آن ساخت و موقوفاتی جهت آن در مملکت عثمانی معین کرد و برای آنجا، مؤذن و خادم و امام جماعت گمارد. مدرسی را نیز معین کردند تا هفته‌ای دو روز در آنجا تدریس کند.<ref>منائح الکرم، ج٣، ص5٠6.</ref> [[محمدعلی پاشا]] حاکم مصر نیز به دستور سلطان محمودخان عثمانی در سال 1230 به بعد، آن را تعمیر کرد. آخرین تعمیر گویا زمان عبدالمجید خان بوده است.<ref>افادة الانام، ج٢، ص٧١.</ref>