حذیفه بن یمان: تفاوت میان نسخه‌ها

حذیفه در کوفه بیمار بود و چون جریان قتل عثمان و بیعت مردم را با امام علی شنید، به [[مسجد]] رفت و بر منبر، خدا را شکر کرد که تا این روز زنده مانده است. به پسرانش، سعد و صفوان، سفارش کرد که از یاری آن حضرت دست برندارند. او، علی را بهترین یار میان رفتگان و بازماندگان دانست و وجود جنگ‌های خونین را در زمان آن حضرت پیش‌بینی، و علی را در آن‌ها مدار حق معرفی کرد. <ref>مروج الذهب، ج2، ص383.</ref>حذیفه، پس از ۷ یا ۴۰ روز، در مدائن درگذشت<ref>مروج الذهب، ج2، ص384.</ref>.<ref>اسدالغابه، ج1، ص392؛ سیر اعلام النبلاء، ج2، ص363؛ رجال طوسی، ص35.</ref>هنگامی که خبر بیعت امام علی در شهر مدائن به حذیفه رسید، وی دست راستش را بر دست چپش زد و گفت: «بعد از علی با هیچ قرشی بیعت نمی‌کنم».<ref>انساب الاشراف، ج2، ص17.</ref>

==وفات==

حذیفه در حال [[احتضار]] می‌گفت: «خدایا! تو را دوست دارم، پس دیدارت را بر من مبارک کن».<ref>اسدالغابه، ج1، ص391.</ref>هنگام جان دادن می‌گریست و چون از علت آن پرسیدند، گفت: «[[مرگ]] را دوست دارم؛ لیکن نمی‌دانم خدا از من خشنود است یا ناخشنود».<ref>اسدالغابه، ج1، ص391.</ref>

سعد و صفوان، فرزندان حذیفه، در رکاب امام علی، در نبرد [[صفین]] به [[شهادت]] رسیدند. <ref>مروج الذهب، ج2، ص383؛ الکامل فی التاریخ، ج3، ص287.</ref> برخی از علمای شیعه، حذیفه را کنار [[سلمان]]، [[ابوذر]] و [[مقداد]]، از ارکان چهارگانه شیعه به شمار آورده‌اند. <ref>رجال طوسی، ص60.</ref>

{{برگرفتگی

  | پیش از لینک =

  | توضیحات منبع =

}}