زیارتگاه رأس الحسین(قاهره): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
عاطفه فتاحی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
عاطفه فتاحی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
| طول جغرافیایی = | | طول جغرافیایی = | ||
}} | }} | ||
'''مشهدالحسین قاهره.''' معروف به جامع سیدناالحسین و مسجدالامام الحسین از مشهورترین زیارتگاههای قاهره و مصر است. | '''مشهدالحسین قاهره.''' معروف به جامع سیدناالحسین و مسجدالامام الحسین از مشهورترین زیارتگاههای قاهره و مصر است. | ||
| خط ۵۹: | خط ۵۸: | ||
==زیارتگاه قاهره== | ==زیارتگاه قاهره== | ||
طلائع بن رُزیک | [[طلائع بن رُزیک]]، وزیر [[فائز بنصراللّه فاطمی]] (حک : ۵۴۹-۵۵۵)، از بیم آنکه [[صلیبیان]] [[عسقلان]] را اشغال کنند تصمیم گرفت سر امام حسین را از آنجا به قاهره منتقل کند. برای همین در باب زُوَیله قاهره مسجدی ساخت تا سر را آنجا دفن کند. اما پس از رسیدن سر به قاهره، به دستور فائز، طلائع بن رزیک سر را به حجره ای در کاخ خلفای فاطمی منتقل کرد و پس از ساختن زیارتگاه کنونی رأس الحسین در ۵۴۹، سر را در آن دفن کردند.<ref>ابن عبدالظاهر، ص ۳۰</ref> به گفته ابن میسّر، سر را در ۵۴۸ به قاهره منتقل کردند و آن را در سرداب قصر زمرد قرار دادند و سپس نزدیک قبه دیلم دفن کردند <ref>مقریزی، همانجا</ref>. | ||
==ساخت مدرسه در محل زیارتگاه== | ==ساخت مدرسه در محل زیارتگاه== | ||
| خط ۷۱: | خط ۷۰: | ||
* امیرحسن کتخدا عَزَبان جُلفی (متوفی ۱۱۲۴) بنای زیارتگاه را توسعه داد و صندوقی چوبی مزّین به صدف و نقره بر آن افزود<ref>(جبرتی، ج ۱، ص ۱۹۳)</ref>. بار دیگر امیر عبدالرحمان کتخدا در ۱۱۷۵ بنا را توسعه داد. | * امیرحسن کتخدا عَزَبان جُلفی (متوفی ۱۱۲۴) بنای زیارتگاه را توسعه داد و صندوقی چوبی مزّین به صدف و نقره بر آن افزود<ref>(جبرتی، ج ۱، ص ۱۹۳)</ref>. بار دیگر امیر عبدالرحمان کتخدا در ۱۱۷۵ بنا را توسعه داد. | ||
* بنا در دوره اسماعیل پاشا (حک : ۱۲۸۰ـ۱۲۹۶)، خدیو مصر، با طرح جدیدی توسعه یافت و بازسازی شد<ref>(علی پاشا مبارک، ج ۴، ص ۱۸۴)</ref>. در ۱۳۰۳، عبدالواحد تازی محراب مسجد را با کاشیهای مغربی آراست؛ کاشیهایی که روی آن آیاتی از قرآن و تاریخ کاشی کاری ثبت شده است. | * بنا در دوره اسماعیل پاشا (حک : ۱۲۸۰ـ۱۲۹۶)، خدیو مصر، با طرح جدیدی توسعه یافت و بازسازی شد<ref>(علی پاشا مبارک، ج ۴، ص ۱۸۴)</ref>. در ۱۳۰۳، عبدالواحد تازی محراب مسجد را با کاشیهای مغربی آراست؛ کاشیهایی که روی آن آیاتی از قرآن و تاریخ کاشی کاری ثبت شده است. | ||
* | * خدیو عباس حِلمی دوم (حک : ۱۳۰۹ـ۱۳۳۳) در ۱۳۱۶ گنبد را مزیّن کرد<ref>(حسن عبدالوهاب، ج ۱، ص ۸۷).</ref> . | ||
* از ۱۳۳۱ تا ۱۳۴۲ش/ ۱۹۵۲ـ۱۹۶۳ مسجد دوباره توسعه یافت و مساحت آن از ۱۵۰۰ مترمربع به ۳۳۴۰ مترمربع افزایش یافت و منبر چوبی جدیدی با تزیینات صدف و عاج برای آن ساخته شد. | |||
* در ۱۳۴۴ش/ ۱۹۶۵ اسماعیلیان بُهره ضریحی نقره ای روی مدفن سر نصب کردند <ref>سعاد ماهر محمد، ج ۱، ص ۳۸۴ـ۳۸۵</ref> | |||