سیدمحمدتقی آل‌احمد طالقانی: تفاوت میان نسخه‌ها

سید محمد تقی آل احمد طالقانی به سال ۱۲۸۰ ش.<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۶۱.</ref> در خانواده‌ای روحانی در محله نصرالدین [[تهران]] چشم به جهان گشود. وی فرزند ارشد سید احمد حسینی طالقانی، روحانی محبوب و خوشنام پایتخت، امام جماعت مساجد پاچنار و لباسچی، و برادر [[جلال آل احمد]] نویسنده مشهور است.<ref>نک: جلال از چشم برادر، ص۷.</ref> مادرش امینه بیگم اسلامبول‌چی، خواهرزاده [[آقا بزرگ تهرانی]]، صاحب كتاب [[الذریعه]] بود.<ref>الذریعه، ج۸، ص۲۹۰.</ref> سید محمد تقی در روزگار نوجوانی برای فراگیری علوم دینی به مدرسه مروی تهران رفت و علوم مقدماتی را نزد [[سید هادی طالقانی]] كه استاد پدرش نیز بود، فراگرفت.<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۶۱.</ref> سپس به [[حوزه علمیه قم]] رهسپار شد و در همین سال‌ها، با دختر آیت‌ الله [[محمد تقی آملی]] (م.۱۳۹۱ق.) استاد فقه و اخلاق ازدواج كرد. پس از مدتی كوتاه، برای بهره‌گیری از استادان نجف به ویژه [[آیت‌ الله بروجردی]]، به آن دیار راهی شد<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۶۱.</ref> و از استادانی چون شیخ [[مرتضی طالقانی]]<ref>آشنایی با مشاهیر طالقان، ص۲۷۳.</ref> و [[سید ابوالحسن اصفهانی]] بهره‌ برد. وی در سال ۱۳۱۶ش. از دایی مادرش، آقا بزرگ تهرانی، اجازه نقل روایت گرفت.<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۶۱. </ref>

در منابع، آگاهی‌هایی اندک از تلاش‌های آل احمد در دو سال اقامتش در [[مدینه]] عرضه شده است. به گفته شمس، به ‌رغم آن که [[وهابیان]] بازسازی قبور را [[بدعت]] می‌شمرند، وی در این دوره با حمایت‌های آیت‌ الله بروجردی و تشویق بازاریان [[تهران]] کوشید تا [[قبرستان بقیع]] را بازسازی کند؛ ولی توفیقی نیافت.<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۶۱.</ref> [[جلال آل احمد]] نیز در كتاب [[خسی در میقات]] از اشتیاق برادرش و تلاش فراوان و خون دل خوردن وی برای سنگچین کردن پیرامون قبور ۴ امام مدفون در بقیع سخن گفته است.<ref>خسی در میقات، ص۴۲.</ref>

سید محمد تقی به سال ۱۳۳۲ش. در [[مدینه]] درگذشت.<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۱۶.</ref> شمس آل احمد به پشتوانه گفته‌های همسر و فرزند محمد تقی، بر این باور است که وی مسموم شده و در هفتم اردیبهشت آن سال به شهادت رسیده است.<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۱۵؛ نک: خاطرات سفر مکه، ص۲۱۰.</ref> سید محمد تقی در قبرستان بقیع، در فاصله سه متری قبور [[ائمه بقیع]] به خاك سپرده شد.<ref>جلال از چشم برادر، ص۱۰۸؛ نک: خاطرات سفر مکه، ص۲۱۰.</ref>