ستون توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

ستون توبه ، چهارمين ستون از سوی منبر، دومين ستون از سوي قبر شريف پيامبر و سومين ستون درون روضه از سوي قبله<ref>موسوعة مکة المکرمه، ج2، ص423؛ عمارة و توسعة المسجد النبوي، ص70-71.</ref>و فاصله آن تا [[قبر نبوی|قبر شريف]] دو ستون است.<ref>اخبار المدينه، ص102.</ref> [[ستون قرعه|ستون مهاجرين]] يا [[ستون قرعه|قرعه]] ([[ستون عایشه|عايشه]]) در سوی غربی آن قرار دارد و درِِ غربی خانه رسول خدا که به درون مسجد گشوده می‌شود، برابر اين ستون قرار دارد که آن را «باب التوبه» نام نهاده‌اند.<ref>تاريخ و آثار اسلامي، ص203-206.</ref>

بر پايه گزارش مشهور، پس از پيمان‌شکنی یهودیان بنی قریضه در [[غزوه احزاب]] و اقدام ايشان بر ضدّ پيامبر، بی درنگ پس از غزوه احزاب، قلعه‌های آن‌ها به فرمان خداوند محاصره شد. یهودیان چون راه چاره را بسته ديدند، با فرستادن نماينده‏ایی نزد پيامبر از او خواستند تا ابولبابه، هم‌پيمان [[اوس|اوسی]] ايشان، را براي مشورت نزد آن‌ها بفرستد.

در پي موافقت پيامبر هنگامي که ابولبابه نزد يهوديان رسيد، در پاسخ آن‌ها درباره تسليم شدنشان به پيامبر، با دست به گلوي خود اشاره كرده و به آنان فهماند که در صورت تسليم شدن، به سبب پيمان‌شکني کشته خواهند شد. بر پايه گفته خود ابولبابه، وي هنوز گامي برنداشته بود كه احساس خيانت به خداوند و پيامبر وجودش را فراگرفت و براي رهايي از عذاب وجدان، به جاي بازگشت از مأموريت و ‌ارائه گزارش به رسول خدا، يکسره به مسجد رفت و خود را با طناب به ستونی بست و سوگند ياد كرد كه اجازه ندهد جز پيامبر كسي او را از آن ستون بگشايد.<ref>المغازي، ج2، ص509؛ السيرة النبويه، ج4، ص196-197؛ الطبقات، ج4، ص376.</ref>

[[پيامبر]] چون از ماجرای ابولبابه آگاه شد، فرمود: اگر او خود نزد من می‌آمد، برايش آمرزش مي‌خواستم. ولي اكنون كه كارش به اين جا كشيده است، تا هنگامي كه خداوند او را نبخشايد، وي را از ستون نمي‏‌گشايم.<ref>السيرة النبويه، ج2، ص237؛ السيرة الحلبيه، ج2، ص664.</ref> سرانجام پس از شش<ref>السيرة النبويه، ج2، ص237.</ref>، هفت<ref>المغازي، ج2، ص509.</ref> يا 20 شبانه روز<ref>البداية و النهايه، ج4، ص137.</ref> آيه {'''يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاَ تَخُونُوا اللهَ و الرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُم وَأَنتُم تَعلَمُونَ'''} (انفال/8، 27) نازل و توبه او پذيرفته شد.<ref>اسباب النزول، ص157؛ الکشاف، ج2، ص213؛ مجمع البيان، ج4، ص823.</ref>

به گزارش [[امهات المؤمنین|اُم سلمه]]، همسر رسول خدا، وي در سحرگاه، ايشان را خندان ديد. چون علت آن را پرسيد، پيامبر از قبولي توبه ابولبابه خبر داد. اُم‌ سلمه با اجازه پيامبر اين مژده را به ابولبابه داد. به دنبال آن، مردم به سوي ابولبابه هجوم آوردند تا او را از ستون بگشايند. وي به انجام اين کار جز به دست پيامبر قانع نشد.<ref>السيرة النبويه، ج2، ص237.</ref> بر پايه گزارشی، حضرت فاطمه3 براي گشودن او وارد مسجد شد. ولي ابولبابه به او نيز اجازه نداد<ref>امتاع الاسماع، ج10، ص273؛ وفاء الوفاء، ج2، ص41.</ref> تا آن‌گاه كه پيامبر براي گزاردن نماز صبح از خانه به مسجد آمد و او را از ستون گشود.<ref>عمارة و توسعة المسجد النبوي، ص73.</ref> گويا از همين هنگام، اين ستون به نام توبه يا ابولبابه خوانده شد.<ref>السيرة النبويه، ج2، ص237؛ تاريخ و آثار اسلامي، ص192.</ref>

ابن نجار از فردي به نام ثمامة بن اثال حنفی ياد می‌کند که در منطقه [[نجد]] به اسارت مسلمانان درآمد و در [[مدینه|مدينه]] به همان ستون ابولبابه بسته شد. وي در پي آزاد شدنش از سوي رسول خدا مسلمان شد.<ref>وفاء الوفاء، ج2، ص42.</ref>

ستون توبه از ستون‌هاي مهم و فضيلت‌مند [[مسجد النبی|مسجدالنبی]] است. به روايتی، پيامبر بيشترين [[نمازنافله|نمازهاي نافله]] خود را كنار اين ستون مي‌گزارد<ref>وفاء الوفاء، ج2، ص42.</ref>و پس از نماز صبح كنار آن می‌نشست و تهيدستان و ناتوانان و كساني كه جايگاهی جز مسجد نداشتند، گرد ايشان مي‌نشستند و ايشان تا طلوع آفتاب با آنان به گفت‌وگو مي‌پرداخت و آياتي را كه در آن شب بر وی نازل شده بود، بر آن‌ها تلاوت مي‏‌كرد.<ref>السيرة الحلبيه، ج2، ص664.</ref>گويند رسول خدا گاه نزد اين ستون به [[اعتکاف]] مي‌پرداخت.<ref>السرائر، ج1، ص652.</ref> بر پايه روايتی، پيامبر هنگام اعتکاف، فرش يا تخت خويش را پشت ستون توبه قرار مي‌داد.<ref>اخبار المدينه، ص102.</ref>

بر پايه روايات، مستحب است زائر مدينه چهارشنبه تا جمعه در اين شهر اقامت کند و روزه بگيرد و روز چهارشنبه نمازش را نزد ستون توبه به‌جا .<ref>الکافي، ج4 ص558؛ النهايه، ص287؛ السرائر، ج1، ص652.</ref>همچنين گزاردن نماز<ref>المزار، ص65.</ref>، عبادت و دعا<ref>من لا يحضره الفقيه، ج2، ص572.</ref> و تبرک جستن نزد اين ستون بسيار مستحب است.<ref>الغدير، ج5، ص124؛ الزيارة في الکتاب و السنه، ص40.</ref>