بازسازی مسجدالنبی (مهدی عباسی): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
Gholampour (بحث | مشارکتها) (←مصالح و تزیینات: اصلاح نشانی وب) |
Gholampour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
مهدی عباسی، جعفر بن سلیمان را امیر مدینه کرد و او را مامور توسعه مسجد کرد. معماری بنا بر عهده عبدالله بن عاصم بن عمر بن عبدالعزیز و عبدالملک بن شبیب غسانی از اهالی شام بود که پس از وفات ابن عاصم عبدالله بن موسی حمصی به جای وی به کار پرداخت.<ref>[https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده%3Aالمدينه_المنوره_تطورها_العمراني.pdf&page=77 المدینه المنوره، ص 77]؛ [https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده:وفاء_الوفاء_سمهودی_ج۲.pdf&page=292 وفاء الوفاء، ج2، ص292.]</ref> | مهدی عباسی، جعفر بن سلیمان را امیر مدینه کرد و او را مامور توسعه مسجد کرد. معماری بنا بر عهده عبدالله بن عاصم بن عمر بن عبدالعزیز و عبدالملک بن شبیب غسانی از اهالی شام بود که پس از وفات ابن عاصم عبدالله بن موسی حمصی به جای وی به کار پرداخت.<ref>[https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده%3Aالمدينه_المنوره_تطورها_العمراني.pdf&page=77 المدینه المنوره، ص 77]؛ [https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده:وفاء_الوفاء_سمهودی_ج۲.pdf&page=292 وفاء الوفاء، ج2، ص292.]</ref> | ||
== مصالح و تزیینات == | === مصالح و تزیینات === | ||
در این دوره، بیشتر از سنگهای مرمر و رخام استفاده شد. ستونها بر پایههای مربع شکل قرار داشتند. همه ستونها پوشیده از رخام، سرستونها طلاکاری شده و منقوش به فسیفسا (چیزی شبیه کاشی) بود. طاقها و نیز دیوارهای شمالی و جنوبی با فسیفسا تزیین شده بود. دیوارهای شرقی و غربی، سفید و مقرنس بودند.<ref>[https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده%3Aعمارة_و_توسعة_المسجد_النبوی_الشریف_عبر_التاریخ.pdf&page=114 عمارة و توسعه المسجد النبوی، ص 114]</ref> | در این دوره، بیشتر از سنگهای مرمر و رخام استفاده شد. ستونها بر پایههای مربع شکل قرار داشتند. همه ستونها پوشیده از رخام، سرستونها طلاکاری شده و منقوش به فسیفسا (چیزی شبیه کاشی) بود. طاقها و نیز دیوارهای شمالی و جنوبی با فسیفسا تزیین شده بود. دیوارهای شرقی و غربی، سفید و مقرنس بودند.<ref>[https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده%3Aعمارة_و_توسعة_المسجد_النبوی_الشریف_عبر_التاریخ.pdf&page=114 عمارة و توسعه المسجد النبوی، ص 114]</ref> |