امارت حج: تفاوت میان نسخه‌ها

منصور، دومین خلیفه از این خاندان، بیش از همه حج ‌گزارد. سفر حج [[مهدی عباسی]] (حک: 158-169ق.) نیز به سبب بذل و بخشش فراوانش به حاجیان و مردم مکه و مدینه در سال 169ق. بسیار مشهور است.<ref>تجارب الامم، ج3، ص465-466؛ المنتظم، ج8، ص238؛ شذرات الذهب، ج2، ص269.</ref>هارون عباسی (حک: 170-193ق.) در خلافت خود شش یا نُه بار امیرالحاج بود.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص430؛ شذرات الذهب، ج2، ص435.</ref>هیچ یک از خلفای عباسی پس از وی حج نگزاردند.<ref>المنتظم، ج9، ص156؛ البدایة و النهایه، ج10، ص200.</ref>

پس از ضعف سلطه عباسیان بر قلمرو پهناورشان، به تدریج حکومت‌های محلی کنار آنان سر برآوردند که برخی از آنان امرای حج خود را به حج می‌فرستادند. برای نمونه [[فاطمیان]] مصر امرای حج خود را با حاجیان مصر می‌فرستادند که بیشترشان از امرای نظامی بودند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج۱۲، ص ۵۹۴</ref> در بغداد نیز با روی‌کار آمدن [[آل بویه]] امرای حج را آنان انتخاب کردند. با سلطه [[سلجوقیان]] (429-552) بر [[بغداد]] امارت حج در اختیار فرماندهان ترک قرار گرفت. از 468-478ق. ابومنصور ختلع ترکی معروف به الطویل یا جنفل، امیرالحاج بود.<ref>البدایة و النهایه، ج12، ص113، 116-117، 119-121، 123-124، 127؛ اتحاف الوری، ج2، ص478-483؛ موسوعة مکة المکرمه، ج3، ص523.</ref> [[ممالیک]] مصر نیز پس از قدرت‌گیری به سال 667ق. به نصب امیرالحاج اقدام کردند که  شماری از آنان در ستیز اشراف بر سر حکومت بر مکه دخالت می‌‌نمودند.<ref>السلوک، ج1، ص246-247؛ اتحاف الوری، ج3، ص116.</ref>ممالیک در مدت حکومت طولانیشان حدود 180 امیرالحاج تعیین کردند.