←واژه‌شناسی
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
==واژه‌شناسی== | ==واژه‌شناسی== | ||
واژه «بیتوته» مصدر از ریشه «ب ـ ی ـ ت» به معنای درک کردن شب، شب را سپری کردن، شب زنده‌داری در حال عبادت یا | واژه «بیتوته» مصدر از ریشه «ب ـ ی ـ ت» به معنای درک کردن شب، شب را سپری کردن، شب زنده‌داری در حال عبادت یا معصیت و پرداختن به کاری در شب است.<ref>العین، ج8، ص138؛ الصحاح، ج1، ص245؛ لسان العرب، ج2، ص16، «بیت.</ref> | ||
«بیتوته» در کاربرد احادیث و فقه به معنای توقف و اقامت شبانه کلی یا جزئی در | «بیتوته» در کاربرد احادیث و فقه به معنای توقف و اقامت شبانه کلی یا جزئی در جایی؛ خواه در خواب و خواه در بیداری، است.<ref>کشف اللثام، ج6، ص245؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص44؛ جواهر الکلام، ج20، ص11-12.</ref> | ||
==بیتوته در قرآن و روایات== | ==بیتوته در قرآن و روایات== | ||
[[قرآن کریم]] در آیه 64 [[سوره فرقان]]، به اهمیت بیتوته و عبادت در شب تصریح کرده است: ({{قلم رنگ|سبز|وَ الَّذینَ یَبیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً}}). همچنین در احادیث شیعی، بیتوته شب عاشورا در حائر حسینی و نیز بیتوته همراه با عبادت در شب‌های [[نیمه شعبان]] و [[عرفه]] (9 [[ذی‌حجه]]) در [[کربلا]] بسیار سفارش شده است.<ref>کامل الزیارات، ص323، 336، 452؛ مصباح المتهجد، ص771-772، 853.</ref> | [[قرآن کریم]] در آیه 64 [[سوره فرقان]]، به اهمیت بیتوته و عبادت در شب تصریح کرده است: ({{قلم رنگ|سبز|وَ الَّذینَ یَبیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً}}). همچنین در احادیث شیعی، بیتوته شب عاشورا در [[حائر حسینی]] و نیز بیتوته همراه با عبادت در شب‌های [[نیمه شعبان]] و [[عرفه]] (9 [[ذی‌حجه]]) در [[کربلا]] بسیار سفارش شده است.<ref>کامل الزیارات، ص323، 336، 452؛ مصباح المتهجد، ص771-772، 853.</ref> | ||
در روایت‌ها فضیلتی فراوان برای بیتوته کردن با وضو در بستر خواب شمرده شده<ref>سنن ابی داود، ج2، ص485؛ من لا یحضره الفقیه، ج1، ص469؛ معانی الاخبار، ص235.</ref> و از بیتوته با بیداری کامل در شب برای کسب درآمد نهی گشته است.<ref>الکافی، ج5، ص127؛ التهذیب، ج6، ص367.</ref> | در روایت‌ها فضیلتی فراوان برای بیتوته کردن با وضو در بستر خواب شمرده شده<ref>سنن ابی داود، ج2، ص485؛ من لا یحضره الفقیه، ج1، ص469؛ معانی الاخبار، ص235.</ref> و از بیتوته با بیداری کامل در شب برای کسب درآمد نهی گشته است.<ref>الکافی، ج5، ص127؛ التهذیب، ج6، ص367.</ref> | ||