مقام ابراهیم(ع): تفاوت میان نسخهها
←فرورفتگی روی سنگ
(←فرورفتگی روی سنگ: اصلاح نشانی وب) |
|||
خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
بنا بر روایات هنگامی که [[ابراهیم(ع)]] روی سنگ ایستاد، سنگ نرم شد و پاهای ابراهیم را در خود فرو برد و جای پای ابراهیم، بهعنوان نمونهای از قدرت خدا روی آن باقی ماند.<ref>نگاه کنید به ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٣٢؛ صحیح بخاری، کتاب الانبیاء، ج۶، ص٣٩٨.</ref> | بنا بر روایات هنگامی که [[ابراهیم(ع)]] روی سنگ ایستاد، سنگ نرم شد و پاهای ابراهیم را در خود فرو برد و جای پای ابراهیم، بهعنوان نمونهای از قدرت خدا روی آن باقی ماند.<ref>نگاه کنید به ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٣٢؛ صحیح بخاری، کتاب الانبیاء، ج۶، ص٣٩٨.</ref> | ||
از [[انس بن مالک|اَنَس بن مالک]]، [[اصحاب پیامبر|صحابی پیامبر]]، نقل کردهاند که هنگامی که مقام ابراهیم را دیده، جای انگشتان و بلندی کف پاهای ابراهیم روی آن آشکار بوده است؛ البته برخی از قسمتهای آن به علت دستکشیدن مردم ساییده شده | از [[انس بن مالک|اَنَس بن مالک]]، [[اصحاب پیامبر|صحابی پیامبر]]، نقل کردهاند که هنگامی که مقام ابراهیم را دیده، جای انگشتان و بلندی کف پاهای ابراهیم روی آن آشکار بوده است؛ البته برخی از قسمتهای آن به علت دستکشیدن مردم ساییده شده<ref>موطأ مالک، ج٢، ص٢٩.</ref> و برخی از نشانههای آن از بین رفته است.<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج١، ص۵٣٧.</ref> | ||
[[محمدطاهر کردی]]، تاریخنگار مکه در قرن چهاردهم قمری، پس از بازکردن مقصوره، مقام را از نزدیک دیده، گزارش کرده که هیچ اثری از انگشتان پای ابراهیم، روی سنگ ندیده است؛ چرا که بهجهت مرور زمان و دستکشیدن مردم از بین رفته است؛ بااینهمه جای دو پاشنه پاهای ابراهیم برای کسی که با دقت در آن نظر کند، معلوم است.<ref>[https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده:تاریخ_القویم_ج۳.pdf&page=306 التاریخ القویم لمکه وبیت اللّٰه الکریم، ج۳، ص۳۰۶].</ref> | [[محمدطاهر کردی]]، تاریخنگار مکه در قرن چهاردهم قمری، پس از بازکردن مقصوره، مقام را از نزدیک دیده، گزارش کرده که هیچ اثری از انگشتان پای ابراهیم، روی سنگ ندیده است؛ چرا که بهجهت مرور زمان و دستکشیدن مردم از بین رفته است؛ بااینهمه جای دو پاشنه پاهای ابراهیم برای کسی که با دقت در آن نظر کند، معلوم است.<ref>[https://wikihaj.com/index.php?title=پرونده:تاریخ_القویم_ج۳.pdf&page=306 التاریخ القویم لمکه وبیت اللّٰه الکریم، ج۳، ص۳۰۶].</ref> |