ام البنین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اُمّ البنین'''، همسر [[امام علی|امام علی(ع)]] و از دفن شدگان در [[بقیع]]، از قبیله [[بنی‌عامر بن صعصعه]] از عرب عدنانی است. به پیشنهاد [[عقیل]] به همسری امام علی(ع) درآمد. او مانند مادری واقعی از فرزندان امیر مومنان پرستاری می‌کرد. او به خاطر داشتن چهار فرزند پسر از امام علی(ع) به نام‌های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان، ام البنین لقب گرفت. همه فرزندان او در [[کربلا]] و در رکاب [[امام حسین|امام حسین(ع)]] به شهادت رسیدند. هنگام باخبر شدن از واقعه کربلا او مدام درباره امام حسین(ع) می‌پرسید و می گفت: اگر حسین زنده باشد، غمی نیست که فرزندانم را از دست داده باشم. ام البنین در 13 جمادی الثانی سال 64 یا 70ق درگذشت و در بقیع مدفون شد. نسل امام علی(ع) از ام البنین فقط از طریق [[عبیدالله بن عباس]] ادامه یافت.

به هر روی، امیر مؤمنان(ع) از برادرش عقیل که به نسب عرب آشنا بود، خواست تا زنی از خاندانی اصیل‌ و شجاع را برای او خواستگاری کند تا از او دارای فرزندانی شجاع شود. عقیل با اعتقاد به شجاعت پدران‌ ام البنین، او را برای ازدواج با ایشان پیشنهاد کرد.<ref>عمدة الطالب، ص357؛ تنقیح المقال، ج2، ص128؛ اشعار النساء، ص131.</ref>بر پایه گزارش‌هایی، پدران و خویشان‌ ام البنین از دلیران عربِ پیش از [[اسلام]] بودند؛ چنان‌که ابو‌بره عامر بن مالک، جد دوم او، در میان قبایل عرب در شجاعت بی‌نظیر خوانده شده و از او با تعبیر کنایی «مُلاعِب الاَسِنّه» (بازیگر با نیزه‌ها) یاد کرده‌اند.<ref>عمدة الطالب، ص356؛ الاصابه، ج2، ص396؛ تنقیح المقال، ج2، ص128.</ref>به ‌گزارش [[ابن عبدالبر]]، وی پیش از مسلمان شدن نزد رسول خدا آمد و با تقدیم هدایایی، از ایشان خواست مبلغانی را به [[نجد]] اعزام کند.<ref>الاستیعاب، ج4، ص1450؛ اسد الغابه، ج3، ص36.</ref>

==ماجرای کربلا و شهادت فرزندان==

به ‌گزارش شماری از منابع، ‌ام البنین در پی آگاهی از واقعه کربلا، برای جان امام حسین(ع) بیش از پسرانش نگران بود. او از حال امام جویا شد و گفت: اگر حسین زنده باشد، غمی نیست که فرزندانم را از دست داده باشم.<ref>شرح الاخبار، ج3، ص186؛ تنقیح المقال، ج3، ص70؛ اشعار النساء، ص133.</ref>این‌ سخن‌ او را دلیل‌ اخلاص‌ کامل‌ او به‌ [[اهل بیت]] به ویژه امام‌ حسین‌(ع) دانسته‌اند. از آن پس وی در خانه‌اش با حضور زنان [[بنی‌هاشم]] مجلس سوگواری برپا می‌کرد.<ref>ادب الطف، ص74.</ref>او هر روز با نوه‌اش‌ عبیدالله‌، فرزند عباس، به بقیع می‌رفت و سروده‌هایی را که‌ خود در رثای عباس سروده‌ بود، می‌خواند و دردمندانه‌ می‌گریست‌. وی در این سروده‌ها، مردم را از‌ ام البنین خواندن خود نهی می‌کرد؛ زیرا چهار پسرش را که همچون شیر بیشه بودند، از دست داده بود و دیگر پسری نداشت که به نام آنان «مادر پسران» خوانده شود. نیز در سروده‌های دیگر، از شاهدان نبرد پسرانش می‌پرسد: چگونه گرز آهنین بر سر عباس فرود آمد؟ و خود پاسخ می‌دهد: اگر عباس دست داشت و شمشیرش در دستانش بود، کسی به او نزدیک نمی‌شد.<ref>شرح الاخبار، ج3، ص186؛ ابصار العین، ص64؛ مع رکب الحسین، ج6، ص410.</ref>مردم نزد او گرد می‌آمدند و با وی در گریستن‌ هم‌نوا می‌شدند. گفته‌اند که حتی [[مروان‌ بن‌ حکم‌ اموی]]، از دشمنان اهل بیت، نیز با شنیدن سروده‌های جانسوز او می‌گریست‌.<ref>مقاتل الطالبیین‌، ص90؛ شرح الاخبار، ج3، ص186؛ بحار الانوار، ج45، ص56.</ref>

در ایران، شماری از تبار حضرت عباس دارای آرامگاه و بارگاه هستند و مردم به زیارت آنان می‌روند. امامزاده سید (شاه سید علی) در قم از آن جمله است که نسب او را این گونه ‌گزارش کرده‌اند: علی بن ابراهیم بن جعفر بن عباس بن امیر المؤمنین.<ref>تربت پاکان قم، ج1، ص150؛ تربت پاکان آثار و بناهای قدیم، ج2، ص103.</ref>البته بیشتر نوادگان عباس در [[عربستان]] و کشورهایی مانند [[عراق]]، [[مصر]]، [[اردن]] و ترکمنستان پراکنده‌اند که از ایشان برخی در دانش و ادب و شعر و [[حدیث]] سرآمد دوران خویش بوده‌اند؛ از جمله ابویعلی حمزة بن قاسم بن علی بن حمزة بن حسن بن عبیدالله بن عباس از محدثان مورد اعتماد شیعه و صاحب کتاب التوحید، الزیاره و المناسک که مزار او در [[حله]] عراق معروف است و مردم به زیارتش می‌روند.<ref>رجال النجاشی، ص140؛ بحار الانوار، ج48، ص315؛ ج53، ص286؛ الکنی و الالقاب، ج1، ص186.</ref>

  | عکس = شد <!--شد، - -->

  | جعبه نقل قول = <!--شد، - -->

  | پیوند به بیرون = شد<!--شد، - -->

  | مطالعه بیشتر = شد <!--شد، - -->