امارت حج: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش|ماه=خرداد|روز=۲۰|سال=۱۳۹۷|کاربر=kamran }}

==تعریف امارات==

امارت از ماده «ا ـ م ـ ر» به معنای سرپرستی و کار‌گزاری است<ref>لسان العرب، ج4، ص31، «امر. </ref>و در صورت ترکیب با واژه [[حج]]، به منصبی اطلاق می‌شود که ریاست، پیشوایی و سرپرستی حاجیان را در طول مسیر و نیز در [[موسم حج]] در [[مکه]] بر عهده دارد.<ref>امارة الحج، ص1.</ref>در منابع، افزون بر این اصطلاح، از عناوینی دیگر مانند امامة‌الحاج، <ref>البدایة و النهایه، ج11، ص280؛ ج8، ص304.</ref> ولایة‌الحج<ref>الاغانی، ج3، ص324؛ البدایة و النهایه، ج12، ص91.</ref>یا ولایت موسم<ref>انساب الاشراف، ج4، ص184؛ تاریخ طبری، ج8، ص376.</ref>نیز برای این منصب به کار رفته است. در شماری از منابع، از منصبی به نام امیرالموسم یاد شده که هر چند تابع امیرالحاج شناخته شده، در حل مشکلات حاجیان به امیرالحاج کمک می‌کرده است.<ref>امارة الحج، ص43.</ref>

==پیش از اسلام==

منابع در زمینه امارت حج پیش از [[اسلام]]، آگاهی به دست نداده‌اند. اما می‌توان اجازه<ref>السیرة النبویه، ج1، ص119؛ شفاء الغرام، ج2، ص65.</ref>و افاضه<ref>شفاء الغرام، ج2، ص45؛ المفصل، ج11، ص386.</ref>را به عنوان پیشینه این امارت برشمرد که برخی وظایف امارت حج را همانند کوچ از [[عرفات]] بر عهده داشتند. همچنین این احتمال هست که منصب امارت حج تغییر یافته، منصب قیادت (راهنمایی حجاج) یکی از وظایف قریشیان پس از تسلط [[قصی بن کلاب|قُصیّ بن کلاب]]، جد چهارم [[پیامبر(ص)]] بر مکه باشد.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج12، ص593، «حج.</ref>

==عصر اسلامی==

با ظهور اسلام، حج اهمیتی ویژه یافت و ابعاد گوناگون سیاسی‌ـ اجتماعی آن در دوره‌های بعد، موجب پدید آمدن منصب امارت حج شد. اهمیت تصدی این امارت به حدی رسید که برای دستیابی به آن، نزاع‌هایی در می‌گرفت؛ چنان‌که [[فضل بن سهل]]، وزیر [[مامون]]، حمایت [[عباس بن موسی عباسی]] از مامون را در ستیز میان امین و مامون در ازای وا‌‌گذاری امارت حج و حکومت [[مصر]] به دست آورد و او امارت حج را بالاترین شرف و افتخار دانست.<ref>تاریخ طبری، ج8، ص376؛ تجارب الامم، ج4، ص33؛ المنتظم، ج10، ص4.</ref>نیز برخی خلیفه‌زادگان خواهان دستیابی به این منصب بودند؛ چنان‌که خواسته [[یزید بن معاویه|یزید]] از پدرش [[معاویه]]، منصب امارت حج بود.<ref>الکامل، ج4، ص126؛ البدایة و النهایه، ج8، ص227.</ref>

===در زمان پیامبر و خلفا===

در دوران رسول خدا(ص)،  درباره وجود منصب امیرالحاج، دیدگاه‌ها همسان نیست. شماری از منابع، از وجود این منصب یاد کرده و افرادی را نیز به عنوان امیرالحاج نام برده‌اند. اما شماری دیگر وجود امیرالحاج در آن دوره را انکار کرده‌اند. [[مسلمانان]] پیش از [[فتح مکه]] در سال هشتم ق. دو بار به قصد [[عمره]] به سرپرستی پیامبر(ص) در سال‌های ششم و هفتم ق. رهسپار مکه شدند.<ref>لسان العرب، ج4، ص31، «امر. </ref>پس از فتح آن شهر به سال هشتم ق. پیامبر(ص) عُتّاب بن اُسَید بن ابی العیص بن امیه را عامل و کار‌گزار خویش در مکه قرار داد و بر پایه ‌گزارش [[مسعودی]]، مراسم حج در آن سال به سرپرستی او انجام شد.<ref>مروج الذهب، ج4، ص301.</ref>

===در دوران بنی‌امیه===

از رویدادهای این دوران می‌توان به وجود چهار امیرالحاج به سال 68ق. اشاره کرد که هم‌زمان در [[عرفات]] حضور یافتند. [[محمد بن حنفیه]] و یارانش، [[ابن‌زبیر]] و طرفدارانش، و [[نجدة بن عامر خارجی]] همراه یاران خارجی خود و امویان در آن‌جا اردو زدند و نخستین گروهی که به حرکت درآمد، گروه ابن‌حنفیه بود.<ref>الطبقات، ج5، ص76؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص263؛ تاریخ طبری، ج6، ص138.</ref>

از برخی ‌گزارش‌ها برمی‌آید که منصب امیرالحاجی از محبوبیت و اعتبار خاصی در این دوران برخوردار بود؛ چنان‌که بر سر آن رقابت‌ها و درگیری‌هایی پیش می‌آمد که نمونه آن را در رقابت میان [[منصور عباسی]] و [[ابومسلم خراسانی]]، از دعوت‌گران عباسی، در امارت حج سال 136ق. مشاهده کرد.<ref>تاریخ طبری، ج7، ص479؛ الکامل، ج5، ص469.</ref>گسترش دامنه قلمرو حکومت اسلام و تشریفات دامنه‌دار دربار عباسی، وجاهتی خاص را به منصب امارت حج بخشید.

===دوران سلطه فاطمیان و ایوبیان بر حرمین===

شماری از منابع، از مقامی سیاسی ـ تشریفاتی به نام «عمل‌الحج» در این دوره نام برده‌اند که دارنده آن موظف به تامین امنیت مکه مشرفه و کاروان‌های حج و پرداخت مالیاتی معین به دستگاه خلافت بود و نامش کنار خلیفه در خطبه موسم حج برده می‌شد.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج12، ص594، «حج. </ref>با توجه به ‌گزارش‌های منابع اصلی<ref>تاریخ سیستان، ص234-235.</ref>نمی‌توان این مقام را عنوانی جدا از امیر حرمین دانست.

===ممالیک===

=== عصر عثمانی‌ها===

امیرالحاج عثمانی را سه کاروان همراهی می‌کرد: کاروان شام حامل صره؛ کاروان مصر حامل [[پرده کعبه]]؛ و نیز کاروان عراق که کوچک‌ترین کاروان بود.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج12، ص597، «حج. </ref><ref>میقات حج، ش47، ص98، «صُرّه همایون و کاروان صرّه در دولت عثمانی. </ref> در دهه‏‌های پایانی دولت عثمانی، امیرالحاج منصوب دولت عثمانی، رئیس محمل شامی بود.<ref>آثار اسلامی، ص85.</ref>در این عصر، کاروان حاجیان مغرب عربی نیز امیرالحاجی داشت که از نزدیکان پادشاه مغرب بود و از [[مغرب]] به سوی [[تونس]] و سپس [[طرابلس]] حرکت می‌‏کرد و در مسیر خود حاجیان این مناطق را گرد می‌آورد و از کنار ساحل مصر و [[اسکندریه]] به [[قاهره]] می‌رسید. همراه این کاروان، گروهی‌ اندک از سربازان حرکت می‌‏کردند؛ زیرا حاجیان مغرب معمولاً با خود سلاح مناسب حمل می‏‌کردند.<ref>مکه و مدینه از دیدگاه جهانگردان، ص61؛ دانشنامه جهان اسلام، ج12، ص598، «حج. </ref>

در 1222ق. و با استیلای سعودی‌ها و [[وهابیان]] بر مکه مکرمه، آنان حاجیان مصر و [[شام]] و دیگر مناطق را از این‌رو که حج را به شیوه مشروع و صحیح انجام نمی‌دهند، از حج‌‌گزاری بازداشتند. امارت آنان بر مکه تا 1228ق. ادامه یافت و در این مدت، خود سعود با مردم حج انجام می‌داد. در این سال، با حمله [[محمد علی پاشا]] و پسرش، حاکم مصر، به حجاز، مکه مکرمه بار دیگر زیر سلطه عثمانی‌ها قرار گرفت و در 1230ق. [[اوزون اوغلی]] امارت حج را بر عهده گرفت.<ref>عجائب الآثار، ج3، ص247؛ موسوعة مکة المکرمه، ج3، ص558.</ref>از این پس تا تسلط دیگر بار [[آل‌سعود]] بر حجاز به سال 1343ق. امارت حج در اختیار عثمانیان قرار داشت.

عبدالعزیز، بنیان‌‌گذار دولت جدید آل‌سعود، در طول سی سال سلطنت خود، جز شش مرتبه در دیگر سال‌ها خود امارت حج را بر عهده داشت. از آن شش نوبت، دو بار نائب وی در حجاز، [[فیصل بن عبدالعزیز]]، و چهار بار دیگر را ولیعهدش [[امیر سعود بن عبدالعزیز]] امارت را بر عهده داشتند.<ref>موسوعة مکة المکرمه، ج3، ص558-559.</ref>بعد از عبدالعزیز، فرزندانش سعود، فیصل، خالد، فهد، و عبدالله به ترتیب بر عربستان سعودی حکومت کردند و امارت حج را بر عهده گرفتند.<ref>موسوعة مکة المکرمه، ج3، ص559.</ref>

با سقوط امپراتوری عثمانی و شکل‌گیری کشورهای گوناگون و مقرراتی که در سرزمین حجاز وضع شد، هر کشوری در موسم حج سرپرستی را برای سامان‌دهی امور حاجیان منصوب می‌کند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، با توجه به نگرش همه جانبه [[امام خمینی]] به حج، امارت حج مفهوم حقیقی خود را بازیافت. وی وظایفی را به نمایندگان خویش در حج محوّل کرد که عبارتند از: <ref>میقات حج، ش37، ص76-84.</ref> انجام هر چه شکوهمندتر حج و پاک‌سازی این فریضه از آثار طاغوت؛ بهره‌برداری بیشتر از این همایش عظیم دینی و احیای این سنت بزرگ الهی در خطابه‌ها و مراسم دینی؛ نظارت و رسیدگی به یکایک امور حج؛ رسیدگی به کارهای حاجیان و زائران [[بیت‌الله الحرام]] و رفع نیازمندی‌های حجاج؛ اسلامی کردن بیش از پیش کاروان‌ها و امور آن‌ها؛ گماردن اشخاص متعهد برای اداره کارهای حجاج؛ ایجاد همدلی و برادری میان [[مسلمانان]] و دعوت آنان به وحدت کلمه و بررسی راه‌های اتحاد میان همه طوایف و [[مذاهب اسلامی]]؛ آشنا کردن حاجیان به وظایف بزرگ خود در مقابله با چپاولگران بین‌المللی؛ احیای ابعاد سیاسی‌ـ ‌اجتماعی حج؛ برنامه‌ریزی و سازما‌‌ن‌دهی حاجیان جهت اعلان برائت از [[مشرکان]]؛ حفظ نظم و آرامش و هماهنگی کامل میان کاروان‌ها؛ ارائه راهنمایی‌های لازم به حجاج؛ آگاه کردن حاجیان درباره حساسیت وضعیت زمانی و موقعیت خطیر کنونی؛ در میان گذاشتن مسائل و مشکلات اساسی سیاسی و اجتماعی با دیگر مسلمانان و تهیه طرح برای رفع آن‌ها؛ جلوگیری از کارهایی که موجب وهن [[تشیع]] می‌شود؛ پیشگیری از کارهای جاهلانه که موجب تفرقه در صفوف مسلمانان شود؛ آگاه نمودن حاجیان از اوضاع کشورهایی همانند [[لبنان]]، [[فلسطین]] و [[افغانستان]]؛ گرد آوردن حاجیان جهان کنار یکدیگر و تبادل دیدگاه‌ها در زمینه مصالح [[اسلام]] و مشکلات مسلمانان و بررسی راه‌های رسیدن به آرمان مقدس اسلام؛ رویارویی با تبلیغات دروغین رسانه‌های گروهی و آخوندهای درباری بر ضد جمهوری اسلامی؛ تشکیل مجالس پیش از عزیمت حاجیان از جانب روحانیان و آشنا ساختن آنان با مسائل شرعی و وظایف اجتماعی. [[آیت‌الله خامنه‌ای]] نیز بر رعایت دستورهای امام خمینی درباره حج تاکید داشته است.<ref>میقات حج، ش37، ص76-84، «امرای حج جمهوری اسلامی ایران. </ref><ref>حج در کلام و پیام امام خمینی، ص117؛ www.leader.ir.</ref>

آیت‌الله خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی ایران در 1370ش. طی حکمی [[سیداحمد خمینی]] را به عنوان نماینده خود و سرپرست حاجیان ایرانی منصوب کرد؛ اما در پی انصراف وی، در ششم اردیبهشت 1370ش. [[محمد محمدی ری‌شهری]] را به این سمت منصوب نمود.<ref>صحیفه حج، ج2، ص50-54؛ میقات حج، ش37، ص84-86.</ref>وی حدود 20 سال سرپرستی حاجیان ایرانی را بر عهده داشت. پس از او در 1388ش. [[سیدعلی قاضی عسکر]] به این سمت منصوب شد.<ref>پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، 20 دی 1388.</ref>

فقیهان [[شیعه]] و سنی مواردی چون عدالت، آگاهی از مسائل و مناسک حج، شجاع بودن، اطاعت‌پذیری، صاحب‌نظری، کفایت، و قدرت راهنمایی حاجیان را از شرایط امیرالحاج یاد کرده‌اند.<ref>الاحکام السلطانیه، ج1، ص193؛ الدروس، ج1، ص495.</ref>در منابع شیعه<ref>لوامع صاحبقرانی، ج8، ص198؛ الحدائق، ج16، ص354؛ جواهر الکلام، ج19، ص7.</ref>و [[اهل سنت]]، از امیرالحاج به عنوان «امام» یاد شده است.<ref>المغنی، ج3، ص436-437.</ref>در این منابع، وظایف امیرالحاج را حرکت دادن حجاج، اقامه حج<ref>الاحکام السلطانیه، ص193؛ الدرر الفرائد، ج1، ص134-135.</ref>و ولایت بر انجام حج در موسم شمرده‌اند. این منصب نخستین بار در موسم حج 230ق. پدید آمد که اسحق بن ابراهیم بن مصعب عهده‌دار آن بود.<ref>تاریخ طبری، ج9، ص131؛ الکامل، ج7، ص18؛ امارة الحج، ص36.</ref>

اهل سنت سه گونه ولایت را برای امیرالحاج برشمرده‌اند. در گونه اول، آنان همانند شیعه، شرایطی چون مطاع بودن، صاحب نظر بودن، شجاعت و هیبت، و هدایتگری را برای امیرالحاج معتبر شمرده‌اند<ref>الاحکام السلطانیه، ص193؛ الدرر الفرائد، ج1، ص134-135.</ref>و افزون بر شرایط لازم برای امام جماعت، شرط‌هایی دیگر نیز آورده‌اند؛ همچون: عالم بودن به مناسک حج و احکام و مواقیت و ایام آن، محدودیت ولایت امیرالحاج به هفت روز یعنی از ظهر روز [[هفتم ذی‌حجه]] تا روز سیزدهم. البته اگر ولایتش مطلق باشد، تا هنگامی که از این مسؤولیت منصرف نشده، باید حج را اقامه کند و اگر برای یک سال حکمران شده باشد، تنها برای همان سال ولایت دارد.<ref>الاحکام السلطانیه، ص197.</ref>در گونه دوم از ولایت، امیرالحاج را همچون امام جماعت شمرده‌اند که پیروی از او در اعمال و مناسک لازم است، البته نه به معنای تکلیف لزومی؛ زیرا در امامت جماعت، میان نماز امام و ماموم پیوستگی وجود دارد، اما در حج چنین نیست. از این‌رو، سبقت جستن بر امیرالحاج در اعمال و مناسک مکروه شمرده شده است.<ref>الاحکام السلطانیه، ص174.</ref>

[[امام علی(ع)]] به سال 39ق. در فرمانی قثم بن عباس را که از سوی ایشان حکمران مکه بود، ‌ به عنوان امیرالحاج انتخاب و وظایف او را این‌گونه تعیین کرد: بر‌گزاری صحیح مراسم حج (امّا بعد فاقم للنّاس الحجّ)، یادآوری و بزرگداشت اهمیّت ایام‌الله (و ذکّرهم بایّام الله)، بر‌گزاری جلسات عمومی با مردم هنگام عصر (و اجلس لهم العصرین)، پاسخ دادن به سؤال‌های شرعی (فافت المستفتی)، آموزش مناسک حج به ناآگاهان (و علّم الجاهل)، بر‌گزاری جلسات بحث و گفت‌وگوی علمی (و ذاکر العالم)، تاکید بر ارتباط مستقیم و بی‌واسطه با حاجیان (و لا یکن لک الی النّاس سفیر... الّا وجهک)، پاسخ مثبت به تقاضای دیدار (و لا تحجبنّ ذا حاجة عن لقائک بها)، رسیدگی به مشکلات (ان ذیدت عن ابوابک فی اوّل وردها)، دقت در مصرف بیت‌المال (و انظر الی ما اجتمع عندک من مال الله)، رسیدگی به وضع نیازمندان و گرسنگان (من ذوی العیال و المجاعه)، تامین مسکن حاجیان و بازداشتن مکیان از دریافت اجاره بها برای مسکن حاجیان به پشتوانه آیه [[قرآن]] (مر اهل مکّة ان لا یاخذوا من ساکن اجرا).  <ref>نهج البلاغه، نامه 67؛ فقه‏ القرآن، ج1، ص327.</ref>

پس از امام علی(ع) دیگر اهل بیت: همراه مردم در سفر حج حضور داشتند و اعمال و [[مناسک حج]] را به جا می‌آوردند. مخالفتی از آنان درباره امیران حج ‌گزارش نشده است. شیوه امامان در این دوران پس از بیعت با خلفا بر پایه مصالح اسلام و [[مسلمانان]]، تقیه بوده و بر همین اساس، امیران حج از مشروعیت و اعتبار نزد [[امامان]] برخوردار بوده‌اند.<ref>میقات حج، ش30، ص82، «امارت حج و زعامت حجاج. </ref>بر پایه ‌گزارشی، به سال 140ق. [[امام صادق(ع)]] که در موسم حج حضور داشت، هنگام عزیمت از عرفات به [[مشعر]]، مرکبش دچار مشکل شد و ایشان از مرکب فرود آمد. [[اسماعیل بن علی عباسی]] که امیرالحاج بود، قدری جلوتر حرکت می‌کرد. هنگامی که متوجه این رویداد شد، به احترام ایشان به انتظار ایستاد. امام صادق(ع) وی را به حرکت و توقف نکردن تا [[مزدلفه]] امر فرمود. اما وی همچنان به احترام امام ایستاد تا ایشان سوار بر مرکب شد و با هم حرکت کردند.<ref>وسائل الشیعه، ج11، ص398-399.</ref>

برای امیرالحاج وظایفی در فقه شیعه بیان شده که مهم‌‌ترین موارد آن‌ها عبارتند از: