در حال ویرایش آمیزش

{{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۶]]|سال=[[۱۳۹۶]]|کاربر=Hasaninasab }}

'''آمیزش''' درآمیختن جنسی با دیگری؛ از محرمات احرام

== واژه ==

واژه «آمیزش» اسم مصدر از آمیختن به مفهوم امتزاج، اختلاط، ترکیب شدن و معاشرت‌کردن با دیگران است.<ref>لغت نامه، ج۱، ص۱۶۳؛ فرهنگ بزرگ سخن، ج۱، ص۱۶۳، «آمیزش».</ref> در کاربرد رایج، به مباشرت جنسی انسان با انسان یا حیوان دیگر، آمیزش گفته می‌شود.<ref>لغت نامه، ج۱، ص۱۶۳؛ فرهنگ فارسی، ج۱، ص۹۳.</ref> از این مفهوم، در قرآن و حدیث و منابع فقهی با واژگان و تعابیری گوناگون مانند مجامعت، جماع، مواقعه، وَطْی، ایلاج، مسّ، لمس، تغشّی، اتیان، مباشرت، دخول، رفث، طَمْث، نکاح، اِفضاء، قضاء وطر و غِشیان یاد شده است.<ref>نک: دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص۳۲۳-۳۲۴؛ دانشنامه جهان اسلام، ج۲، ص۱۳۴، «باه».</ref>

== در اسلام ==

آمیزش در شریعت اسلامی بر دو‌گونه است:

حلال؛ یعنی آمیزش مرد و زن با تحقق اسباب شرعی آن که عبارت است از: ازدواج اعم از دائم و موقت، مِلک یمین و تحلیل کنیز از سوی مولا.<ref>المبسوط، طوسی، ج۴، ص۲۰۸.</ref> آمیزش به شبهه یعنی آمیزش مرد با زن بیگانه به گمان این که همسر یا کنیز خود اوست، نیز از منظر فقیهان حلال به شمار می‌رود.<ref>المبسوط، طوسی، ج۵، ص۲۲۰؛ ایضاح الفوائد، ج۳، ص۲۶۲.</ref>  

حرام؛ یعنی آمیزش انسان با دیگری بدون تحقق اسباب شرعی یا با وجود مانع شرعی.  

گاه این حرمت ذاتی است؛ مانند آمیزش مرد و زن بدون عقد شرعی و ملک یمین (زنا)، آمیزش مرد با همجنس خود (لواط) و آمیزش انسان با حیوان.  

گاه نیز حرمت آمیزش عَرَضی است؛ مانند آمیزش انسان با همسر خود در حال حیض یا نفاس، روزه واجب، اعتکاف و احرام. در چنین مواردی آمیزش افزون بر حرمت، آثاری وضعی مانند بطلان عبادت<ref>نک: جواهر الکلام، ج۱۶، ص۲۱۹-۲۲۳، ۳۰۸-۳۰۹؛ ج۱۷، ‌ص۲۰۷؛ الفقه الاسلامی، ج۲، ص۶۵۲، ۶۶۱، ۶۷۱، ۶۷۶؛ ج۳، ص۱۷۲۷-۱۹۲۹، ۱۷۶۲-۱۷۶۳.</ref> (روزه، اعتکاف و حج) و کفّاره و تعزیر<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۲۰۸-۲۰۹.</ref> نیز در پی دارد.  

این مقاله تنها به احکام تکلیفی و وضعی آمیزش در حال احرام می‌پردازد. (برای دیگر تمتعات جنسی در حال احرام ← التذاذ جنسی، خود ارضایی)

== در حال احرام ==

آمیزش احرام‌گزار در متون دینی: در آیه ۱۹۷ بقره/۲ از آمیزش در حج نهی شده است: {الحَجُّ أَشهُرٌ مَعلُومَاتٌ فَمَن فَرَضَ فِیهِنَّ الحَجَّ فَلا رَفَثَ وَلا فُسُوقَ وَلا جِدَالَ فِی الحَجِّ}. بر پایه احادیث<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۸؛ مجمع الزوائد، ج۶، ص۳۱۷.</ref> و به نظر بیشتر مفسران شیعه<ref>مجمع البیان، ج۲، ص۴۲-۴۳؛ فقه القرآن، ج۱، ص۲۸۳.</ref> و اهل سنت<ref>جامع البیان، ج۲، ص۳۶۵؛ تفسیر قرطبی، ج۲، ص۴۰۸.</ref> «رَفث» به معنای مباشرت جنسی است. البته معانی دیگر هم برای آن یاد شده است؛ مانند سخن گفتن درباره مباشرت، قرار گذاشتن درباره آن و سخنان قبیح و بیهوده.<ref>مجمع البیان، ج۲، ص۴۳؛ زاد المسیر، ج۱، ص۱۹۲؛ تفسیر قرطبی، ج۲، ص۴۰۸.</ref> افزون بر آن، در احادیث پرشمار از آمیزش در حج و عمره نهی شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۷۳؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۶۵.</ref> (نیز ← ادامه مقاله: حرمت آمیزش در حال احرام)

از آیه یاد شده می‌توان دریافت که حکمت تشریع این منع، تثبیت و تقویت تقوا در انسان است: {وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوَی وَاتَّقُونِ یا أُولِی الألبَابِ}. در احادیث شیعه نیز به این حکمت اشاره شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۸؛ تهذیب، ج۵، ص۲۹۶.</ref> از دیگر حکمت‌های حرمت آمیزش در حال احرام، می‌توان به این موارد اشاره کرد: تمامیت و کمال حج<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۸۸؛ الکافی، ج۴، ص۳۳۷.</ref> ، دستیابی به معرفت خدا، درک فیض‌ها و جایگاه بیت الله الحرام، و آگاهی به حساسیت و اهمیت مناسک حج.<ref>احیاء علوم الدین، ج۱، ص۲۶۵-۲۶۷.</ref> برخی برآنند که چون شهوت‌ها، از جمله شهوت جنسی، از مظاهر فریبنده دنیوی‌اند (آل عمران/۳، ۱۴) آمیزش در حج که عبادت و سفری معنوی و ملکوتی است، منع شده است.<ref>فرهنگ‌نامه اسرار و معارف حج، ص۱۴۰.</ref>

=== احکام فقهی آمیزش ===

==== حرمت آمیزش در حال احرام ====

به اجماع فقیهان شیعه<ref>منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۳۹؛ المعتمد، ج۴، ص۶۳، «کتاب الحج».</ref> و اهل سنت<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۶؛ المغنی، ج۳، ص۲۶۴؛ المجموع، ج۷، ص۲۹۰.</ref> آمیزش در حال احرام حرام است؛ خواه احرام حج باشد و خواه احرام عمره مفرده یا تمتع)<ref>المعتمد، ج۴، ص۶۳، «کتاب الحج»؛ الاقناع، ج۱، ص۲۴۰.</ref> ، واجب باشد یا مستحب<ref>ذخیرة المعاد، ج۱، ص۶۱۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۴۰۶.</ref> ، با همسر باشد یا با دیگری<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۰؛ الاقناع، ج۱، ص۲۳۷-۲۳۹.</ref> ، از راه جلو باشد یا پشت<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۰؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۱.</ref> و همراه انزال باشد یا نه.<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۱؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲.</ref> از مستندات این حکم، آیه ۱۹۷ بقره/۲ است که به طور مطلق آمیزش در حج را نهی کرده است<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۳۹.</ref> : {فَمَن فَرَضَ فِیهِنَّ الحَجَّ فَلا رَفَثَ... فِی الحَجِّ}. به استناد احادیث<ref>المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲.</ref> ، مراد از فرض حج در آیه، محرم شدن حج‌گزار است که با کارهایی مانند گفتن تلبیه یا اِشعار و تقلید صورت می‌گیرد.<ref>المجموع، ج۷، ص۱۴۰؛ الحدائق، ج۱۵، ص۴۹؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۲۲۵.</ref> (← اشعار و تقلید)

در احادیث اهل‌بیت: مراد از اتمام حج وعمره در آیه {وَأَتِمُّوا الحَجَّ وَالعُمرَةَ لِلَّهِ} (بقره/۲، ۱۹۶) به پایان رساندن حج و عمره بدون آمیزش دانسته شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۶۶.</ref> نیز احادیثی از پیامبر۹<ref>السنن الکبری، ج۵، ص۱۶۷؛ کنز العمال، ج۵، ص۲۵۹-۲۶۰.</ref> و اهل‌بیت:<ref>تهذیب، ج۵، ص۳۱۶-۳۱۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۳۴-۴۳۵.</ref> آمیزش در حال احرام را حرام شمرده‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۲۶۵، ۳۱۶؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۶.</ref>

<br />

==== زمان حرمت آمیزش ====

به نظر فقیهان امامی، ممنوعیت آمیزش در عمره مفرده از زمان احرام آغاز می‌شود و پس از نماز طواف پایان می‌یابد.<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۵؛ تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۴۳۸؛ کلمة التقوی، ج۳، ص۴۸۴.</ref> در عمره تمتع، پایان زمان ممنوعیت، تقصیر (کوتاه‌کردن مو یا ناخن) است.<ref>السرائر، ج۱، ص۵۲۱؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۹.</ref> در حج تمتع، آمیزش پس از انجام یافتن همه ارکان حج و طواف نساء حلال می‌شود.<ref>السرائر، ج۱، ص۵۲۱؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۹۷-۳۰۰؛ جواهر الکلام، ج۱۹، ص۳۷۴-۳۷۸.</ref> مستند این احکام، احادیث است.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۸۹؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۴۰۵-۴۰۷.</ref> با ترک عمدی یا سهوی طواف نساء در عمره مفرده یا حج تمتع، حرمت آمیزش همچنان باقی است.<ref>الدروس، ج۱، ص۴۰۴؛ الروضة البهیه، ج۲، ص۲۵۷؛ المعتمد، ج۵، ص۳۵۶-۳۶۰، «کتاب الحج».</ref> حتی اگر کودک محرم این طواف را به جا نیاورد، کامیابی از همسر پس از بلوغ بر او حرام است.<ref>الدروس، ج۱، ص۴۵۸؛ الروضة البهیه، ج۲، ص۲۵۸.</ref> در این فرض، حلال شدن آمیزش هنگامی صورت می‌پذیرد که احرام‌گزار یا نایب او در همان سال یا سال دیگر طواف نساء را به جا آورد.<ref>الحدائق، ج۱۷، ص۲۸۷؛ تحریر الوسیله، ج۱، ص۴۵۳؛ المعتمد، ج۵، ص۳۶۰، «کتاب الحج».</ref> در برابر سخن مشهور، ابن بابویه، فقیه امامی سده سوم، با استناد به حدیثی بر این باور است که در فرض ترک طواف نساء، با انجام دادن طواف وداع نیز آمیزش حلال می‌شود.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۰۲؛ الدروس، ج۱، ص۴۰۴.</ref> دیگر فقیهان امامی سند این حدیث را ضعیف و آن را معارض با احادیث پرشماری دانسته‌اند که آمیزش را تنها با ادای طواف نساء حلال می‌شمرند.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۰۲-۲۰۳؛ الحدائق، ج۱۶، ص۱۸۴.</ref>

به نظر بیشتر فقیهان اهل سنت از مذاهب مختلف، در عمره مفرده آمیزش پس از حلق یا تقصیر حلال می‌شود.<ref>بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۶؛ المجموع، ج۸، ص۸۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۲۰؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۷.</ref> برخی برآنند که پس از سعی آمیزش حلال می‌شود.<ref>بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۶.</ref> به نظر بعضی دیگر که حلق را از مناسک اصلی شمرده‌اند، آمیزش پس از حلق حلال می‌شود.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۳۸۳؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۳-۴۱۴.</ref> در حج نیز به نظر همه فقیهان اهل سنت، آمیزش پس از رمی جمره عقبه و حلق و طواف افاضه حلال می‌گردد.<ref>المغنی، ج۳، ص۴۶۷؛ الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۲۹۰.</ref> (← تحلل)

آمیزش در حال احرام عمره و حج، آثار شرعی گوناگون برای حج‌گزار و گاه دیگران دارد. این آثار بسته به نوع احرام و زمان و شرایط آمیزش کننده متفاوتند:

===== آمیزش در عمره مفرده یا تمتع =====

به نظر فقیهان امامی، به استناد احادیث<ref>الکافی، ج۴، ص۵۳۹؛ تهذیب، ج۵، ص۳۲۴.</ref> ، آمیزش عمدی در عمره مفرده پیش از سعی بین صفا و مروه، موجب فساد عمره و وجوب کفاره است.<ref>مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۳.</ref> افزون بر این، بسیاری از فقیهان اتمام عمرة فاسد و قضای آن را نیز واجب شمرده‌اند.<ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۰؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۳.</ref> اما برخی از فقیهان به وجوب اتمام عمره فاسد قائل نشده‌اند<ref>نک: مدارک الاحکام، ج۸، ص۴۲۳؛ المعتمد، ج۴، ص۸۸، «کتاب الحج».</ref> و چنانچه آمیزش پس از سعی و پیش از تقصیرصورت گیرد، به نظر بسیاری از فقیهان به استناد احادیث<ref>تهذیب، ج۵، ص۱۶۱؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۱۲۹.</ref> ، عمره صحیح است و فقط کفاره دارد.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۰-۳۸۲؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۹۰.</ref> البته برخی از فقیهان آمیزش قبل از تمام شدن مناسک عمره و ادای طواف نساء را به طور مطلق سبب فساد عمره دانسته‌اند.<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷.</ref> برای قضای عمره مفرده در صورت فساد، به نظر برخی از فقیهان، احرام‌گزار باید تا ماه قمری بعد در مکه بماند<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵.</ref> و با محرم شدن از یکی از مواقیت پنج‌گانه، عمره را اعاده کند.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۰.</ref> ولی برخی دیگر قضای عمره را در ماه بعد مستحب شمرده‌اند.<ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹؛ ایضاح الفوائد، ج۱، ص۳۴۷.</ref> اندکی از فقیهان در صورت آمیزش میان زوجین در عمره مفرده، به وجوب جدایی آن‌ها از یکدیگر تا پایان مناسک قائل شده‌اند.<ref>مسالک الافهام، ج۲، ص۴۸۱.</ref>  

در صورت آمیزش عمدی در احرام عمره تمتع، به نظر برخی از فقیهان امامی، عمره و حج محرم صحیح است؛ اما باید کفاره نیز بپردازد.<ref>المعتمد، ج۴، ص۶۸، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۰۸؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹.</ref> اما برخی دیگر از فقیهان امامی برآنند که حکم آمیزش در عمره تمتع همانند عمره مفرده است<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۸۸، ۳۹۱؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۲-۲۶۳.</ref> ؛ یعنی با وقوع آمیزش قبل از سعی، عمره فاسد می‌شود و افزون بر ادای کفاره و اتمام عمره فاسد، اعاده آن لازم است وگرنه اعاده حج در سال بعد واجب خواهد شد.<ref>کفایة الاحکام، ج۱، ص۳۲۴؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹.</ref> برخی از فقیهان اتمام عمره را از باب احتیاط لازم شمرده‌اند.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹؛ مناسک الحج، وحید، ص۹۵.</ref> این گروه از فقیهان برای فساد عمره و وجوب کفاره<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵-۱۵۶؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۸۸-۳۹۰.</ref> به احادیثی از امام باقر و امام صادق استناد کرده‌اند.<ref>الکافی، ج۴، ص۴۴۰، ۵۳۹؛ تهذیب، ج۵، ص۳۲۳.</ref> در صورت اعاده عمره، هرگاه وقت عمره تمتع تنگ باشد، حج تمتع به حج اِفراد تبدیل می‌شود و احرام‌گزار باید پس از مناسک حج، عمره مفرده به جا آورد و در سال بعد حج را اعاده کند.<ref>مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳؛ مناسک الحج، وحید، ص۹۴.</ref> چنانچه در عمره تمتع آمیزش پس از سعی و پیش از تقصیر صورت گیرد، به نظر همه فقیهان امامی، عمره فاسد نمی‌شود و تنها کفاره لازم است.<ref>الدروس، ج۱، ص۳۳۸.</ref> نیز اگر آمیزش بر اثر جهل یا فراموشی باشد، عمره صحیح است و کفاره هم ندارد.<ref>المعتمد، ج۴، ص۹۱، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۱.</ref>  

به نظر فقیهان شیعه<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۰-۳۸۳.</ref> و بیشتر فقیهان اهل سنت<ref>المجموع، ج۷، ص۳۸۴؛ الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۳۰۵.</ref> به استناد احادیث، کفاره آمیزش در عمره قربانی‌کردن یک شتر است؛ ولی برخی از فقیهان اهل سنت کشتن گوسفند یا ریختن خون حیوانی را کافی شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۲.</ref> برخی نیز برآنند که در صورت آمیزش پس از طواف وسعی و قبل از حلق، کفاره واجب نیست و تنها آمرزش خواستن از خداوند لازم است.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۲.</ref>

بیشتر فقیهان اهل سنت به استناد احادیث، آمیزش عمدی احرام‌گزار را با انسان یا حیوان در عمره قبل از تحلل، سبب بطلان عمره دانسته و افزون بر ادای کفاره، اتمام عمره و قضای آن را واجب شمرده‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۷۸-۳۷۹؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴.</ref> برخی گفته‌اند که اگر حلق و تقصیر از مناسک عمره به شمار نرود، آمیزش پس از سعی موجب بطلان عمره نیست.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۴.</ref> به نظر حنفیان، وقوع آمیزش پیش از شوط چهارم طواف موجب فساد عمره و وجوب اتمام عمره و ادای کفاره می‌گردد؛ ولی اگر آمیزش پس از شوط چهارم صورت گیرد، عمره فاسد نیست، بلکه باید به اتمام برسد و کفاره نیز پرداخت شود.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۴۵؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۲۸؛ فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱.</ref> به نظر برخی از فقیهان اهل سنت، در فساد عمره و پرداخت کفاره، تفاوتی میان فرض‌های علم و جهل و نسیانِ مُحرم نیست.<ref>نک: المجموع، ج۷، ص۳۴۱.</ref>  

<br />

==== آمیزش در حج ====

مهم‌ترین آثار فقهی آمیزش در حج عبارتند از:

===== فساد حج =====

به نظر مشهور فقیهان شیعه، به استناد احادیث<ref>تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۴۰؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۷-۱۴۸.</ref> آمیزش عمدی احرام‌گزار قبل از وقوف به مشعر، موجب فساد حج می‌شود؛ ولی آمیزش پس از وقوف، حج را باطل نمی‌کند.<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۶؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲-۳۵۳.</ref> دیدگاه دیگر فقه امامی به استناد احادیثی چون «الحج عرفة» آن است که آمیزش پیش از وقوف عرفات موجب فساد حج است.<ref>نک: رسائل المرتضی، ج۳، ص۷۰؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۷.</ref> حنفیان به استناد ادله‌ای چون آیه ۱۹۷ بقره/۲ که از آمیزش در حج نهی کرده، این عمل را سبب افساد حج قبل از وقوف به عرفات دانسته‌اند؛ ولی فقیهان دیگر مذاهب چهارگانه با استناد به احادیث، آمیزش در حج را قبل از تحلل اول سبب فساد دانسته‌اند؛ خواه آمیزش قبل از وقوف به عرفات باشد یا پس از آن.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۵۷؛ المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴.</ref> تحلل اول هنگامی صورت می‌پذیرد که دو کار از این سه کار انجام شده باشد: رمی جمره عقبه، حلق و طواف افاضه (← تحلّل) بسیاری از فقیهان شیعه و اهل سنت همه گونه‌های آمیزش، خواه با همسر یا دیگری<ref>المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹-۳۷۰؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴-۳۸۸.</ref> ، از راه طبیعی یا از دُبُر و حتی لواط و آمیزش با حیوان<ref>المجموع، ج۷، ص۴۰۹، ۴۲۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۱۵.</ref> را نیز مفسد حج دانسته‌اند؛ ولی برخی از فقیهان برآنند که آمیزش با حیوان و مباشرت از راه دُبُر موجب فساد حج نیست.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۱؛ نک: تحریر الاحکام، ج۲، ص۵۸.</ref>

فقیهان امامی با استناد به احادیث برآنند که آمیزش در حال احرام حج موجب کفاره، یعنی قربانی‌کردن یک شتر است.<ref>شرائع الاسلام، ج۱، ص۲۲۵؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> به فتوای برخی، در صورت ناتوانی از قربانی‌کردن شتر، می‌توان گاو قربانی کرد و در صورت ناتوانی از آن، قربانی‌کردن گوسفند واجب است.<ref>مناسک الحج، گلپایگانی، ص۹۶.</ref> برخی نیز در صورت ناتوانی از قربانی‌کردن شتر، گوسفند را کافی دانسته‌اند.<ref>المعتمد، ج۴، ص۷۹، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۰۹.</ref> بعضی گفته‌اند: شخص ثروتمند شتر، شخص متوسط گاو و شخص تنگدست گوسفند را باید کفاره دهد.<ref>کلمة التقوی، ج۳، ص۳۱۷.</ref>  

برخی از فقیهان اهل سنت از جمله شافعیان و حنبلیان، کفاره آمیزش در حال احرام را خواه قبل از وقوف به عرفات و خواه پس از آن، قربانی‌کردن یک شتر شمرده‌اند؛ اما مالکیان آن را هَدْی یعنی قربانی‌کردن گوسفند دانسته‌اند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۵۹؛ المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref> حنفیان کفاره آمیزش را قبل از وقوف، گوسفند و پس از آن شتر می‌دانند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۵۹؛ المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۵۷؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref> برخی از فقیهان اهل سنت احرام‌گزار را میان قربانی شتر، گاو و گوسفند مخیر شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref>  

به نظر فقیهان امامی، پرداخت کفاره آمیزش به مردان اختصاص ندارد، بلکه بر زنان محرم نیز در صورت رضایت به آمیزش، واجب است؛ ولی در صورت اکراه و راضی نبودن زن، حج او صحیح است و کفاره بر او واجب نیست. در این صورت، همسر او باید دو کفاره بپردازد.<ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹.</ref> فقیهان اهل سنت نیز پرداخت کفاره را در صورت رضایت زن بر او واجب دانسته‌اند<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۵.</ref> ؛ اما در صورت اکراه یا خواب بودن زن، آرای مختلف دارند. برخی حج زن را فاسد و پرداخت کفاره را بر وی واجب دانسته‌اند؛ ولی بعضی دیگر، حج زن را صحیح قلمداد کرده، کفاره را بر او واجب نمی‌دانند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ نک: المجموع، ج۷، ص۳۹۴؛ المغنی، ج۳، ص۵۱۴.</ref> برخی از فقیهان اهل سنت در این فرض، پرداخت دو کفاره را بر مرد واجب شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۳۹۵؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۶.</ref> به نظر بیشتر فقیهان شیعه<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۷۹؛ مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ الروضة البهیه، ج۲، ص۳۵۴.</ref> و برخی از فقیهان اهل سنت<ref>نک: المغنی، ج۳، ص۳۱۸.</ref> در صورت تکرار آمیزش، کفاره نیز تکرار می‌شود؛ ولی برخی از فقیهان اهل سنت تنها در پاره‌ای صور آمیزش مکرر را موجب تکرار کفاره دانسته‌اند؛ از جمله آن‌گاه که در دفعات و زمان‌های مختلف صورت گیرد.<ref>نک: بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۷؛ المجموع، ج۷، ص۴۲۰.</ref> شماری گفته‌اند که در بار نخست شتر و دربارهای دیگر گوسفند واجب می‌شود.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۹-۴۲۰.</ref> برخی نیز در صورت تکرار آمیزش تنها پرداخت یک کفاره را واجب شمرده‌اند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۶۰؛ المجموع، ج۷، ص۴۲۰.</ref>  

ج. اتمام حج فاسد و قضای آن: به نظر برخی از فقیهان، در مواردی که آمیزش موجب فساد حج می‌شود، آمیزش‌کننده باید حج فاسد، خواه واجب و خواه مستحب، را کامل کند و قضای آن را در سال دیگر به جا آورد. مستند این حکم در دیدگاه برخی از فقیهان شیعه<ref>السرائر، ج۱، ص۵۴۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۵۵.</ref> و اهل سنت<ref>الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۳۰۵.</ref> آیه ۱۹۶ بقره/۲ است که به طور مطلق به اتمام حج و عمره دستور داده است: {وَأَتِمُّوا الحَجَّ وَالعُمرَةَ}؛ ولی برخی از فقیهان اهل سنت به استناد حدیثی نبوی و نیز قیاس‌کردن حج با نماز و روزه، بر این باورند که با فساد حج، شخص از احرام خارج می‌شود و اتمام آن لازم نیست.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۷۷-۳۷۸؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref> (← فساد حج و عمره)

د. جدایی زن و مرد مُحْرم: فقیهان شیعه و اهل سنت با استناد به روایاتی برآنند که در صورت وقوع آمیزش میان زوجین، واجب است تا پایان مناسک میان آن دو جدایی انداخته شود؛ بدین‌ترتیب که در مکان خلوت بدون حضور فرد دیگر حضور نیابند.<ref>بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۱۶؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۶۹.</ref> اگر دیگربار به همان راه روند، بر آن دو واجب است تا انتهای مناسک از یکدیگر جدا شوند.<ref>السرائر، ج۱، ص۵۴۸؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۶۹.</ref> در برابر، برخی دیگر از فقیهان شیعه و اهل سنت جدایی میان زوجین را به طور کلی مستحب شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۵؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۳۳.</ref>  

به نظر فقیهان شیعه<ref>مدارک الاحکام، ج۸، ص۴۵۵-۴۵۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۴۹؛ المعتمد، ج۴، ص۹۱، «کتاب الحج».</ref> و برخی از اهل سنت<ref>نک: المغنی، ج۳، ص۳۳۴-۳۳۶؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۷.</ref> در صورتی که محرم با جهل یا بر اثر فراموشی یا جنون مرتکب آمیزش شود، آثار یاد شده از جمله فساد حج و کفاره بر کار او بار نمی‌شود و تنها استغفار بر او واجب است. برخی از اهل سنت در صورت جهل، نسیان، اکراه یا سهو احرام‌گزار نیز حج وی را فاسد و کفاره را بر او واجب دانسته‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۳۵-۳۳۶؛ البحر الرائق، ج۳، ص۳۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۱۵.</ref>  

به نظر فقیهان امامی، در صورت احصار محرم یعنی آن‌گاه که مانعی درونی از ادامه اعمال حج مانند بیماری برای محرم پدید آید، وی می‌تواند با فرستادن قربانی به مکه یا منا و تقصیر در محل احصار، از احرام خارج شود<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۸؛ الحدائق، ج۱۶، ص۳۹.</ref> ؛ ولی از میان محرمات احرام، حرمت آمیزش با همسر همچنان باقی است تا آن که سال بعد خود یا نایبش حج بگزارد و این حرمت از میان برود.<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۸؛ الحدائق، ج۱۶، ص۷.</ref>  

  | آدرس = http://phz.hajj.ir/422/9539

احیاء علوم الدین: الغزالی (م.۵۰۵ق.)، بیروت،‌دار المعرفه؛ الاستذکار: ابن عبدالبر (م.۴۶۳ق.)، به کوشش سالم محمد و محمدعلی،‌دار الکتب العلمیه، ۲۰۰۰م؛ الاقناع: الشربینی (م.۹۷۷ق.)، بیروت،‌دار المعرفه؛ ایضاح الفوائد: محمد بن الحسن بن یوسف الحلی (م.۷۷۱ق.)، به کوشش اشتهاردی و دیگران، قم، العلمیه، ۱۳۸۷ق؛ بدایة المجتهد: ابن رشد القرطبی (م.۵۹۵ق.)، به کوشش خالد العطار، بیروت،‌دار الفکر، ۱۴۱۵ق؛ بدائع الصنائع: علاء الدین الکاسانی (م.۵۸۷ق.)، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق؛ تحریر الاحکام الشرعیه: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، به کوشش بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق۷، ۱۴۲۰ق؛ تحریر الوسیله: امام خمینی۱ (م.۱۳۶۸ش.)، نجف،‌دار الکتب العلمیه، ۱۳۹۰ق؛ تذکرة الفقهاء: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، قم، آل‌البیت:، ۱۴۱۴ق؛ تفسیر العیاشی: العیاشی (م.۳۲۰ق.)، به کوشش رسولی محلاتی، تهران، المکتبة العلمیة الاسلامیة؛ تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن): القرطبی (م.۶۷۱ق.)، بیروت،‌دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق؛ تهذیب الاحکام: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران،‌دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش؛ جامع المقاصد: الکرکی (م.۹۴۰ق.)، قم، آل البیت:، ۱۴۱۱ق؛ جامع‌البیان: الطبری (م.۳۱۰ق.)، بیروت،‌دار المعرفه، ۱۴۱۲ق؛ جواهر الکلام: النجفی (م.۱۲۶۶ق.)، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت،‌دار احیاء التراث العربی؛ الحدائق الناضره: یوسف البحرانی (م.۱۱۸۶ق.)، به کوشش آخوندی، قم، نشر اسلامی، ۱۳۶۳ش؛ دانشنامه جهان اسلام: زیر نظر حداد عادل و دیگران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، تهران، ۱۳۷۸ش؛ دائرة المعارف قرآن کریم: مرکز فرهنگ و معارف قرآن، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۶ش؛ الدروس الشرعیه: الشهید الاول (م.۷۸۶ق.)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۲ق؛ ذخیرة المعاد: محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق.)، آل‌البیت:؛ رسائل المرتضی: السید المرتضی (م.۴۳۶ق.)، به کوشش حسینی و رجائی، قم،‌دار القرآن، ۱۴۰۵ق؛ الروضة البهیه: الشهید الثانی (م.۹۶۵ق.)، به کوشش کلانتر، قم، مکتبة الداوری، ۱۴۱۰ق؛ روضة الطالبین: النووی (م.۶۷۶ق.)، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت،‌دار الکتب العلمیه؛ زاد المسیر: ابن الجوزی (م.۵۹۷ق.)، به کوشش محمد عبدالرحمن، بیروت،‌دار الفکر، ۱۴۰۷ق؛ السرائر: ابن ادریس (م.۵۹۸ق.)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۱ق؛ السنن الکبری: البیهقی (م.۴۵۸ق.)، بیروت،‌دار الفکر؛ شرائع الاسلام: المحقق الحلی (م.۶۷۶ق.)، به کوشش سید صادق شیرازی، تهران، استقلال، ۱۴۰۹ق؛ فتح العزیز: عبدالکریم بن محمد الرافعی (م.۶۲۳ق.)،‌دار الفکر؛ فرهنگ بزرگ سخن: حسن انوری و دیگران، تهران، سخن، ۱۳۸۱ش؛ فرهنگ فارسی: معین (م.۱۳۵۰ش.)، تهران، امیر کبیر، ۱۳۷۵ش؛ فرهنگ‌نامه اسرار و معارف حج: معاونت امور روحانیون،‌دار الحدیث، ۱۳۸۶ش؛ الفقه الاسلامی و ادلته: وهبة الزحیلی،‌دار الفکر، دمشق، ۱۴۱۸ق؛ فقه القرآن: الراوندی (م.۵۷۳ق.)، به کوشش حسینی، قم، کتابخانه نجفی، ۱۴۰۵ق؛ قواعد الاحکام: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۳ق؛ الکافی: الکلینی (م.۳۲۹ق.)، به کوشش غفاری، تهران،‌دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵ش؛ کشاف القناع: منصور البهوتی (م.۱۰۵۱ق.)، به کوشش محمد حسن، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق؛ کفایة الاحکام (کفایة الفقه): محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق.)، به کوشش الواعظی، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۲۳ق؛ کلمة التقوی (فتاوی): محمد امین زین ‌الدین، مهر، ۱۴۱۳ق؛ کنز العمال: المتقی الهندی (م.۹۷۵ق.)، به کوشش صفوة السقاء، بیروت، الرساله، ۱۴۱۳ق؛ لغت‌نامه: دهخدا (م.۱۳۳۴ش.) و دیگران، تهران، مؤسسه لغت‌نامه و دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ش؛ المبسوط فی فقه الامامیه: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش بهبودی، تهران، مکتبة المرتضویه؛ المبسوط: السرخسی (م.۴۸۳ق.)، بیروت،‌دار المعرفه، ۱۴۰۶ق؛ مجمع البیان: الطبرسی (م.۵۴۸ق.)، بیروت،‌دار المعرفه، ۱۴۰۶ق؛ مجمع الزوائد: الهیثمی (م.۸۰۷ق.)، بیروت،‌دار الکتاب العربی، ۱۴۰۲ق؛ المجموع شرح المهذب: النووی (م.۶۷۶ق.)،‌دار الفکر؛ مختلف الشیعه: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق؛ مدارک الاحکام: سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م.۱۰۰۹ق.)، قم، آل‌البیت:، ۱۴۱۰ق؛ مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام: الشهید الثانی (م.۹۶۵ق.)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق؛ مستند الشیعه: احمد النراقی (م.۱۲۴۵ق.)، قم، آل‌البیت:، ۱۴۱۵ق؛ المعتمد فی شرح المناسک: محاضرات الخوئی (م.۱۴۱۳ق.)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق؛ المغنی و الشرح الکبیر: عبدالله بن قدامة (م.۶۲۰ق.) و عبدالرحمن بن قدامة (م.۶۸۲ق.)، بیروت،‌دار الکتب العلمیه؛ من لا یحضره الفقیه: الصدوق (م.۳۸۱ق.)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۴ق؛ مناسک الحج: السید الگلپایگانی، قم،‌دار القرآن الکریم، ۱۴۱۳ق؛ مناسک الحج: السید علی السیستانی، شهید، قم، ۱۴۱۳ق؛ مناسک الحج: میرزا جواد تبریزی، قم، مهر، ۱۴۱۴ق؛ مناسک الحج: وحید الخراسانی؛ منتهی المطلب: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، چاپ سنگی؛ مواهب الجلیل: الحطاب الرعینی (م.۹۵۴ق.)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق؛ وسائل الشیعه: الحر العاملی (م.۱۱۰۴ق.)، قم، آل‌البیت:، ۱۴۱۲ق.

| رده =