در حال ویرایش آمیزش

{{مقاله فقهی
| صفحه = 
| لینک = https://wikihaj.com/view/%D8%A2%D9%85%DB%8C%D8%B2%D8%B4_(%D9%81%D8%AA%D8%A7%D9%88%D8%A7%DB%8C_%D9%85%D8%B1%D8%A7%D8%AC%D8%B9)
| متن = آمیزش (فتاوای مراجع)}}
{{جعبه اطلاعات اعمال
 | عنوان =آمیزش
 | تصویر = 
 | توضیح تصویر = 
 | فیلم = فیلم احکام محرمات احرام (کلی).mp4
 | توضیح فیلم = ببنید: آموزش محرمات احرام مشترک بین زن و مرد
 | دسته = [[محرمات احرام]]
 | مربوط به آیین = [[احرام]] در [[عمره]] و [[حج]]
 | مکان = [[حرم مکی]]
 | زمان = هنگام احرام
 | عمل قبلی = 
 | عمل بعدی = 
 | حکم = حرام است
 | کفاره = دارد
 | پیامد فقهی = فساد حچ
 | ثواب = 
 | آداب وابسته = 
 | فلسفه و اسرار = 
 | منشاء و تاریخچه = 
 | مکان‌های وابسته = 
 | اشیای وابسته = 
 | ذکرهای وابسته = 
 | دعاهای وابسته = 
 | مفاهیم فقهی وابسته = 
 | احکام فقهی وابسته = 
 | صفحه فتواهای مراجع = [[آمیزش (فتاوای مراجع)]]
 | جستارهای وابسته = [[محرمات احرام]]
}}
{{احکام احرام عمودی}}
'''آمیزش'''، یکی از [[محرمات احرام]] است و انجام آن در حال [[احرام]]، سبب خراب شدن [[حج]] شخص مُحرم می‌شود. محرمی که حج او فاسد شده، باید آن حج را تمام کرده و [[کفاره]] بپردازد. همچنین [[حج قضا|قضای حج]] بر این شخص [[واجب]] است و باید دوباره [[اعمال حج تمتع|اعمال حج]] را انجام دهد. 

کفاره آمیزش در حال احرام، بسته به شرایط و نوع احرام، گاو یا گوسفند ذکر شده است. 

در صورتی که محرم با جهل یا بر اثر فراموشی یا جنون مرتکب آمیزش شود، حج او خراب نشده و کفاره نیز ندارد؛ اما [[استغفار]] بر او واجب است. 

==مفهوم‌شناسی==
واژه «آمیزش»، اسم مصدر از «آمیختن» به معنای امتزاج، اختلاط، ترکیب شدن و معاشرت کردن با دیگران است.<ref>لغت نامه، ج۱، ص۱۶۳؛ فرهنگ بزرگ سخن، ج۱، ص۱۶۳، «آمیزش».</ref> در کاربرد رایج، به «مباشرت جنسی انسان با انسان دیگر یا حیوان»، آمیزش گفته می‌شود.<ref>لغت نامه، ج۱، ص۱۶۳؛ فرهنگ فارسی، ج۱، ص۹۳.</ref> از این مفهوم، در قرآن و حدیث و منابع فقهی با واژگان و تعابیر گوناگونی مانند مجامعت، جماع، مواقعه، وَطْی، ایلاج، مسّ، لمس، تغشّی، اتیان، مباشرت، دخول، رفث، طَمْث، نکاح، اِفضاء، قضاء وطر و غِشیان یاد شده است.<ref>نک: دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص۳۲۳-۳۲۴؛ دانشنامه جهان اسلام، ج۲، ص۱۳۴، «باه».</ref>

==حرمت آمیزش در حال احرام==
قرآن در آیه {{آیه|فَلا رَفَثَ وَلا فُسُوقَ وَلا جِدَالَ فِی الحَجِّ}}<ref group="یادداشت">در حج، آميزش با زنان و گناه و جدال [جايز] نيست.</ref><ref name=":0">سوره بقره (۲)، آیه ۱۹۷؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۳۱.</ref> از «رَفث» در [[حج]]، نهی کرده است. بر پایه احادیث<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۸؛ مجمع الزوائد، ج۶، ص۳۱۷.</ref> و به باور بیشتر مفسران [[شیعه]]<ref>مجمع البیان، ج۲، ص۴۲-۴۳؛ فقه القرآن، ج۱، ص۲۸۳.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>جامع البیان، ج۲، ص۳۶۵؛ تفسیر قرطبی، ج۲، ص۴۰۸.</ref> «رفث» به معنای مباشرت جنسی است.<ref group="یادداشت">البته معانی دیگر هم برای آن یاد شده است. مانند سخن گفتن درباره مباشرت، قرار گذاشتن درباره آن و سخنان قبیح و بیهوده.</ref><ref>مجمع البیان، ج۲، ص۴۳؛ زاد المسیر، ج۱، ص۱۹۲؛ تفسیر قرطبی، ج۲، ص۴۰۸.</ref> افزون بر آن، در احادیث پرشمار، از آمیزش در حج و [[عمره]] نهی شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۷۳؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۶۵.</ref>

=== حرمت ===
به اجماع فقیهان [[شیعه]]<ref>منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۳۹؛ المعتمد، ج۴، ص۶۳، «کتاب الحج».</ref> و [[اهل سنت]]<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۶؛ المغنی، ج۳، ص۲۶۴؛ المجموع، ج۷، ص۲۹۰.</ref> آمیزش در حال [[احرام]] حرام است. خواه احرام [[حج]] باشد و خواه احرام [[عمره]] مفرده یا [[حج تمتع|تمتع]]،<ref>المعتمد، ج۴، ص۶۳، «کتاب الحج»؛ الاقناع، ج۱، ص۲۴۰.</ref> خواه واجب باشد یا مستحب،<ref>ذخیرة المعاد، ج۱، ص۶۱۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۴۰۶.</ref> با همسر باشد یا با دیگری،<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۰؛ الاقناع، ج۱، ص۲۳۷-۲۳۹.</ref> از راه جلو باشد یا پشت<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۰؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۱.</ref> و همراه انزال باشد یا نباشد.<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۱؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲.</ref>  

یکی از مستندات این حکم، آیه {{آیه|فَمَن فَرَضَ فِیهِنَّ الحَجَّ فَلا رَفَثَ... فِی الحَجِّ}}<ref group="یادداشت">پس كسى كه در اين ماه‌ها حج را [با احرام بستن و تلبيه] بر خود واجب كرد، [بداند كه] در حج، آميزش با زنان و... نيست.</ref><ref name=":0" /> است که به طور مطلق آمیزش در حج را نهی کرده است.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۳۹.</ref> به استناد احادیث،<ref>المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲.</ref>  مراد از «فرض حج» در آیه، [[احرام|مُحرم]] شدن حج‌گزار است.<ref>المجموع، ج۷، ص۱۴۰؛ الحدائق، ج۱۵، ص۴۹؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۲۲۵.</ref>  

در احادیث [[اهل بیت|اهل‌بیت(ع)]] مراد از اتمام حج و عمره در آیه {{آیه|وَأَتِمُّوا الحَجَّ وَالعُمرَةَ لِلَّهِ}}<ref group="یادداشت" name=":0">حج وعمره را براى خدا به پايان بريد!</ref><ref name=":1">سوره بقره (۲)، آیه ۱۹۶؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۳۰.</ref> به پایان رساندن حج و عمره بدون آمیزش دانسته شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۶۶.</ref> احادیثی از [[حضرت محمد(ص)]]<ref>السنن الکبری، ج۵، ص۱۶۷؛ کنز العمال، ج۵، ص۲۵۹-۲۶۰.</ref> و [[اهل بیت|اهل‌بیت(ع)]]<ref>تهذیب، ج۵، ص۳۱۶-۳۱۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۳۴-۴۳۵.</ref> نیز آمیزش در حال احرام را حرام شمرده‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۲۶۵، ۳۱۶؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۶.</ref>
==زمان حرمت==
'''در باور شیعه'''

به باور فقیهان شیعه، ممنوعیت آمیزش در [[عمره]] مفرده، از زمان [[احرام]] آغاز می‌شود و پس از نماز طواف پایان می‌یابد.<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۵؛ تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۴۳۸؛ کلمة التقوی، ج۳، ص۴۸۴.</ref> در عمره [[حج تمتع|تمتع]]، پایان زمان ممنوعیت، [[تقصیر]] است.<ref>السرائر، ج۱، ص۵۲۱؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۹.</ref> در [[حج تمتع]]، آمیزش پس از انجام یافتن همه [[ارکان حج]] و [[طواف نساء]] حلال می‌شود.<ref>السرائر، ج۱، ص۵۲۱؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۹۷-۳۰۰؛ جواهر الکلام، ج۱۹، ص۳۷۴-۳۷۸.</ref> مستند این احکام، احادیث است.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۸۹؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۴۰۵-۴۰۷.</ref> 

اگر طواف نساء در عمره مفرده یا حج تمتع، عمدی یا سهوی ترک شود، حرمت آمیزش همچنان باقی است.<ref>الدروس، ج۱، ص۴۰۴؛ الروضة البهیه، ج۲، ص۲۵۷؛ المعتمد، ج۵، ص۳۵۶-۳۶۰، «کتاب الحج».</ref> حتی اگر کودک محرم این طواف را به جا نیاورد، کامیابی از همسر پس از بلوغ بر او حرام است.<ref>الدروس، ج۱، ص۴۵۸؛ الروضة البهیه، ج۲، ص۲۵۸.</ref> در این فرض، در صورتی آمیزش حلال می‌شود که احرام‌گزار یا [[نیابت|نایب]] او در همان سال یا سال دیگر طواف نساء را به جا آورد.<ref>الحدائق، ج۱۷، ص۲۸۷؛ تحریر الوسیله، ج۱، ص۴۵۳؛ المعتمد، ج۵، ص۳۶۰، «کتاب الحج».</ref> 

در برابر سخن مشهور، باور ابن بابویه، فقیه شیعه سده سوم، قرار دارد. به باور او، با استناد به حدیثی، در فرض ترک طواف نساء، با انجام دادن طواف وداع نیز آمیزش حلال می‌شود.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۰۲؛ الدروس، ج۱، ص۴۰۴.</ref> دیگر فقیهان شیعه، سند این حدیث را ضعیف و آن را معارض با احادیث پرشماری دانسته‌اند که آمیزش را تنها با ادای طواف نساء حلال می‌شمرند.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۰۲-۲۰۳؛ الحدائق، ج۱۶، ص۱۸۴.</ref>

'''در باور اهل سنت'''

به باور بیشتر فقیهان اهل سنت، در عمره مفرده آمیزش پس از [[حلق]] یا تقصیر حلال می‌شود.<ref>بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۶؛ المجموع، ج۸، ص۸۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۲۰؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۷.</ref> به باور برخی دیگر نیز، که حلق را از [[مناسک حج|مناسک]] اصلی شمرده‌اند، آمیزش پس از حلق حلال می‌شود.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۳۸۳؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۳-۴۱۴.</ref> در برابر، به باور برخی، پس از [[سعی]] آمیزش حلال می‌شود.<ref>بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۶.</ref> 

در حج نیز به نظر همه فقیهان اهل سنت، آمیزش پس از [[رمی]] جمره عقبه و حلق و طواف افاضه حلال می‌شود.<ref>المغنی، ج۳، ص۴۶۷؛ الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۲۹۰.</ref> 
==پیامدهای شرعی آمیزش در عمره==
===در عمره مفرده===

به باور فقیهان [[شیعه]]، به استناد احادیث،<ref>الکافی، ج۴، ص۵۳۹؛ تهذیب، ج۵، ص۳۲۴.</ref> آمیزش عمدی در عمره مفرده پیش از [[سعی]]، موجب [[فساد حج|فساد]] عمره و وجوب کفاره است.<ref>مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۳.</ref> افزون بر این، بسیاری از فقیهان، اتمام عمره فاسد و [[حج قضا|قضای]] آن را نیز واجب شمرده‌اند.<ref group="یادداشت">برای آگاهی بیشتر روی [[حج ناتمام]] تلیک کنید!</ref><ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۰؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۳.</ref> ولی برخی از فقیهان به وجوب اتمام عمره فاسد قائل نشده‌اند.<ref>نک: مدارک الاحکام، ج۸، ص۴۲۳؛ المعتمد، ج۴، ص۸۸، «کتاب الحج».</ref> 

چنانچه آمیزش پس از سعی و پیش از [[تقصیر]] انجام شود، به باور بسیاری از فقیهان به استناد احادیث<ref>تهذیب، ج۵، ص۱۶۱؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۱۲۹.</ref> ، عمره صحیح است و فقط کفاره واجب است.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۰-۳۸۲؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۹۰.</ref> البته برخی از فقیهان، آمیزش پیش از تمام شدن [[مناسک حج|مناسک]] عمره و پیش از ادای [[طواف نساء]] را به طور مطلق سبب فساد عمره دانسته‌اند.<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷.</ref> 

برای [[حج قضا|قضای]] عمره مفرده در صورت فساد، به باور برخی از فقیهان، احرام‌گزار باید تا ماه قمری بعد در [[مکه]] بماند<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵.</ref> و با [[احرام|محرم]] شدن از یکی از [[میقات|مواقیت]] پنج‌گانه، عمره را اعاده کند.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۰.</ref> ولی برخی دیگر، قضای عمره را در ماه بعد مستحب شمرده‌اند.<ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹؛ ایضاح الفوائد، ج۱، ص۳۴۷.</ref> 

اندکی از فقیهان، در صورت آمیزش میان زوجین در عمره مفرده، به وجوب جدایی آن‌ها از یکدیگر تا پایان مناسک قائل شده‌اند.<ref>مسالک الافهام، ج۲، ص۴۸۱.</ref>

=== در عمره تمتع: ===
در صورت آمیزش عمدی در [[احرام]]ِ عمره [[حج تمتع|تمتع]]، به باور برخی از فقیهان شیعه، عمره و حج مُحرم صحیح است؛ ولی باید کفاره بپردازد.<ref>المعتمد، ج۴، ص۶۸، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۰۸؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹.</ref> برخی از فقیهان، اتمام عمره تمتع را از باب احتیاط لازم شمرده‌اند.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹؛ مناسک الحج، وحید، ص۹۵.</ref> این گروه از فقیهان، برای فساد عمره و وجوب کفاره<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵-۱۵۶؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۸۸-۳۹۰.</ref> به احادیث استناد کرده‌اند.<ref>الکافی، ج۴، ص۴۴۰، ۵۳۹؛ تهذیب، ج۵، ص۳۲۳.</ref> به باور برخی دیگر از فقیهان شیعه، حکم آمیزش در عمره تمتع همانند عمره مفرده است.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۸۸، ۳۹۱؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۲-۲۶۳.</ref><ref group="یادداشت">یعنی با وقوع آمیزش پیش از [[سعی]]، عمره فاسد می‌شود و افزون بر ادای کفاره و اتمام عمره فاسد، اعاده آن لازم است وگرنه اعاده حج در سال بعد واجب خواهد شد.</ref><ref>کفایة الاحکام، ج۱، ص۳۲۴؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹.</ref>

چنانچه در عمره تمتع، آمیزش پس از سعی و پیش از تقصیر صورت گیرد، به باور همه فقیهان شیعه، عمره فاسد نمی‌شود و تنها کفاره لازم است.<ref>الدروس، ج۱، ص۳۳۸.</ref> نیز اگر آمیزش بر اثر جهل یا فراموشی باشد، عمره صحیح است و کفاره نیز ندارد.<ref>المعتمد، ج۴، ص۹۱، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۱.</ref> 

===در باور اهل سنت===
بیشتر فقیهان اهل سنت به استناد احادیث، آمیزش عمدی احرام‌گزار را با انسان یا حیوان در عمره پیش از [[تحلل]]، سبب بطلان عمره دانسته و افزون بر ادای کفاره، اتمام عمره و [[حج قضا|قضای]] آن را واجب شمرده‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۷۸-۳۷۹؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴.</ref> برخی گفته‌اند که اگر حلق و تقصیر از مناسک عمره به شمار نرود، آمیزش پس از سعی موجب بطلان عمره نیست.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۴.</ref> به نظر [[مذهب حنفی|حنفیان]]، وقوع آمیزش پیش از شوط چهارم طواف، موجب فساد عمره و وجوب اتمام عمره و ادای کفاره می‌گردد. ولی اگر آمیزش پس از شوط چهارم صورت گیرد، عمره فاسد نیست، بلکه باید به اتمام برسد و کفاره نیز پرداخت شود.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۴۵؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۲۸؛ فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱.</ref> برخی نیز برآنند که در صورت آمیزش پس از طواف و سعی و پیش از حلق، کفاره واجب نیست و تنها آمرزش خواستن از خداوند لازم است.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۲.</ref> به نظر برخی از فقیهان اهل سنت، در فساد عمره و پرداخت کفاره، تفاوتی میان فرض‌های علم و جهل و نسیانِ مُحرم نیست.<ref>نک: المجموع، ج۷، ص۳۴۱.</ref> 

===میزان کفاره===
به باور فقیهان شیعه<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۰-۳۸۳.</ref> و بیشتر فقیهان اهل سنت<ref>المجموع، ج۷، ص۳۸۴؛ الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۳۰۵.</ref> به استناد احادیث، کفاره آمیزش در عمره [[قربانی‌]]<nowiki/>کردن یک شتر است. ولی برخی از فقیهان اهل سنت کشتن گوسفند یا ریختن خون حیوانی را کافی شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۲.</ref>

==پیامدهای شرعی آمیزش در حج==
مهم‌ترین پیامدهای فقهی آمیزش در [[حج]] عبارتند از:

===فساد حج===
به نظر مشهور فقیهان شیعه، به استناد احادیث<ref>تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۴۰؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۷-۱۴۸.</ref> آمیزش عمدی احرام‌گزار پیش از [[وقوف در مشعر|وقوف به مشعر]]، موجب [[فساد حج]] می‌شود. ولی آمیزش پس از وقوف، حج را باطل نمی‌کند.<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۶؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲-۳۵۳.</ref> دیدگاه دیگر فقه شیعه، به استناد احادیثی چون «الحج عرفة»، آن است که آمیزش پیش از [[وقوف در عرفات|وقوف عرفات]] موجب فساد حج است.<ref>نک: رسائل المرتضی، ج۳، ص۷۰؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۷.</ref> [[مذهب حنفی|حنفیان]] به استناد دلایلی مانند آیه ۱۹۷ سوره بقره،<ref group="یادداشت">{{آیه|فَمَن فَرَضَ فِیهِنَّ الحَجَّ فَلا رَفَثَ... فِی الحَجِّ}} پس كسى كه در اين ماه‌ها حج را [با احرام بستن و تلبيه] بر خود واجب كرد، [بداند كه] در حج، آميزش با زنان و... نيست.</ref><ref>ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۳۱.</ref> که از آمیزش در حج نهی کرده، این عمل را سبب افساد حج پیش از وقوف به عرفات دانسته‌اند. ولی فقیهان دیگر مذاهب چهارگانه، با استناد به احادیث، آمیزش در حج را پیش از [[تحلل]]ِ اول سبب فساد دانسته‌اند؛ خواه آمیزش پیش از وقوف به عرفات باشد یا پس از آن.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۵۷؛ المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴.</ref><ref group="یادداشت">تحلل اول هنگامی صورت می‌پذیرد که دو کار از این سه کار انجام شده باشد: [[رمی]] جمره عقبه، [[حلق]] و طواف افاضه.</ref> 

بسیاری از فقیهان شیعه و اهل سنت، همه گونه‌های آمیزش، خواه با همسر یا دیگری،<ref>المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹-۳۷۰؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴-۳۸۸.</ref> از راه طبیعی یا از دُبُر و حتی لواط و آمیزش با حیوان<ref>المجموع، ج۷، ص۴۰۹، ۴۲۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۱۵.</ref> را نیز مفسد حج دانسته‌اند. ولی به باور برخی از فقیهان، آمیزش با حیوان و مباشرت از راه دُبُر، موجب فساد حج نیست.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۱؛ نک: تحریر الاحکام، ج۲، ص۵۸.</ref>

===ثبوت کفاره===
همه فقیهان شیعه و اهل سنت، آمیزش در حال احرامِ حج را موجب کفاره دانسته‌اند.

==== '''میزان کفاره''' ====
فقیهان شیعه، با استناد به احادیث برآنند که آمیزش در حال احرامِ حج موجب کفاره، یعنی [[قربانی]] کردن یک شتر است.<ref>شرائع الاسلام، ج۱، ص۲۲۵؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> به فتوای برخی، در صورت ناتوانی از قربانی کردن شتر، می‌توان گاو قربانی کرد و در صورت ناتوانی از آن، قربانی کردن گوسفند واجب است.<ref>مناسک الحج، گلپایگانی، ص۹۶.</ref> برخی نیز در صورت ناتوانی از قربانی کردن شتر، گوسفند را کافی دانسته‌اند.<ref>المعتمد، ج۴، ص۷۹، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۰۹.</ref> به باور برخی نیز،‌ شخص ثروتمند شتر، شخص متوسط گاو و شخص تنگدست گوسفند را باید کفاره دهد.<ref>کلمة التقوی، ج۳، ص۳۱۷.</ref> 

برخی از فقیهان اهل سنت از جمله [[مذهب شافعی|شافعیان]] و [[مذهب حنبلی|حنبلیان]]، کفاره آمیزش در حال احرام را خواه پیش از وقوف به عرفات و خواه پس از آن، قربانی کردن یک شتر شمرده‌اند. ولی [[مذهب مالکی|مالکیان]] آن را هَدْی یعنی قربانی کردن گوسفند دانسته‌اند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۵۹؛ المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref> [[مذهب حنفی|حنفیان]]، کفاره آمیزش را پیش از وقوف، گوسفند و پس از آن شتر می‌دانند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۵۹؛ المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۵۷؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref> برخی از فقیهان اهل سنت، احرام‌گزار را میان قربانی شتر، گاو و گوسفند مخیر شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref>

==== '''وجوب کفاره بر زنان''' ====
به نظر فقیهان شیعه، پرداخت کفاره آمیزش به مردان اختصاص ندارد، بلکه بر زنان مُحرم نیز در صورت رضایت به آمیزش، واجب است. ولی در صورت اکراه و راضی نبودن زن، حج او صحیح است و کفاره بر او واجب نیست. در این صورت، همسر او باید دو کفاره بپردازد.<ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹.</ref> 

فقیهان اهل سنت نیز، پرداخت کفاره را در صورت رضایت زن بر او واجب دانسته‌اند.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۵.</ref> ولی در صورت اکراه یا خواب بودن زن، آرای مختلف دارند. برخی حج زن را فاسد و پرداخت کفاره را بر وی واجب دانسته‌اند. ولی بعضی دیگر، حج زن را صحیح قلمداد کرده، کفاره را بر او واجب نمی‌دانند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ نک: المجموع، ج۷، ص۳۹۴؛ المغنی، ج۳، ص۵۱۴.</ref> برخی از فقیهان اهل سنت در این فرض، پرداخت دو کفاره را بر مرد واجب شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۳۹۵؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۶.</ref>

==== '''در صورت تکرار آمیزش''' ====
به باور بیشتر فقیهان شیعه<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۷۹؛ مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ الروضة البهیه، ج۲، ص۳۵۴.</ref> و برخی از فقیهان اهل سنت<ref>نک: المغنی، ج۳، ص۳۱۸.</ref> در صورت تکرار آمیزش، کفاره نیز تکرار می‌شود. ولی برخی از فقیهان اهل سنت، تنها در پاره‌ای صور، آمیزش مکرر را موجب تکرار کفاره دانسته‌اند. از جمله آن‌گاه که در دفعات و زمان‌های مختلف صورت گیرد.<ref>نک: بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۷؛ المجموع، ج۷، ص۴۲۰.</ref> شماری گفته‌اند که در بار نخست شتر و دربارهای دیگر گوسفند واجب می‌شود.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۹-۴۲۰.</ref> برخی نیز در صورت تکرار آمیزش، تنها پرداخت یک کفاره را واجب شمرده‌اند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۶۰؛ المجموع، ج۷، ص۴۲۰.</ref>

=== '''اتمام حج فاسد و قضای آن''' ===
به نظر برخی از فقیهان، در مواردی که آمیزش موجب فساد حج می‌شود، آمیزش‌کننده باید حج فاسد، خواه واجب و خواه مستحب، را کامل کند و [[حج قضا|قضای]] آن را در سال دیگر به جا آورد. مستند این حکم در دیدگاه برخی از فقیهان شیعه<ref>السرائر، ج۱، ص۵۴۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۵۵.</ref> و اهل سنت<ref>الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۳۰۵.</ref> آیه {{آیه|وَأَتِمُّوا الحَجَّ وَالعُمرَةَ لِلَّهِ}}<ref name=":0" group="یادداشت" /><ref name=":1" /> است که به طور مطلق به اتمام حج و عمره دستور داده است. ولی به باور برخی از فقیهان اهل سنت، با فساد حج، شخص از احرام خارج می‌شود و اتمام آن لازم نیست.<ref group="یادداشت">استناد آنها به حدیثی از [[حضرت محمد(ص)]] و نیز قیاس‌کردن حج با نماز و روزه است.</ref><ref>المغنی، ج۳، ص۳۷۷-۳۷۸؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref>

===جدایی زن و مرد مُحْرم===
به باور فقیهان شیعه و اهل سنت، با استناد به روایاتی، در صورت وقوع آمیزش میان زوجین، واجب است تا پایان مناسک میان آن دو جدایی انداخته شود. بدین‌ترتیب که در مکان خلوت بدون حضور فرد دیگر حضور نیابند.<ref>بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۱۶؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۶۹.</ref> اگر دیگربار آمیزش کنند، بر آن دو واجب است تا انتهای مناسک از یکدیگر جدا شوند.<ref>السرائر، ج۱، ص۵۴۸؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۶۹.</ref> در برابر، برخی دیگر از فقیهان شیعه و اهل سنت، جدایی میان زوجین را به طور کلی مستحب شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۵؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۳۳.</ref>

===در شرایط خاص===
به نظر فقیهان شیعه<ref>مدارک الاحکام، ج۸، ص۴۵۵-۴۵۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۴۹؛ المعتمد، ج۴، ص۹۱، «کتاب الحج».</ref> و برخی از اهل سنت<ref>نک: المغنی، ج۳، ص۳۳۴-۳۳۶؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۷.</ref> در صورتی که مُحرم با جهل یا بر اثر فراموشی یا جنون مرتکب آمیزش شود، آثار یاد شده از جمله فساد حج و کفاره بر کار او بار نمی‌شود و تنها استغفار بر او واجب است. برخی از اهل سنت در صورت جهل، نسیان، اکراه یا سهو احرام‌گزار نیز، حج وی را فاسد و کفاره را بر او واجب دانسته‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۳۵-۳۳۶؛ البحر الرائق، ج۳، ص۳۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۱۵.</ref>

به باور فقیهان شیعه، در صورت [[احصار و صد|احصار]]ِ مُحرم، وی می‌تواند با فرستادن قربانی به [[مکه]] یا [[منا]] و [[تقصیر]] در محل احصار، از احرام خارج شود.<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۸؛ الحدائق، ج۱۶، ص۳۹.</ref> ولی از میان محرمات احرام، حرمت آمیزش با همسر، همچنان باقی است تا آن که سال بعد خود یا نایبش حج بگزارد و این حرمت از میان برود.<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۸؛ الحدائق، ج۱۶، ص۷.</ref>

==پانوشت==
{{پانویس}}

==منابع==
{{منابع}}
{{دانشنامه
 | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/9539/%d8%a2%d9%85%d9%8a%d8%b2%d8%b4
 | عنوان = آمیزش
 | نویسنده = سیدجعفر صادقی فدکی
}}
* '''احیاء علوم الدین'''، الغزالی (م.۵۰۵ق)، بیروت،‌ دار المعرفه. 
* '''الاستذکار'''، ابن عبدالبر (م.۴۶۳ق)، به کوشش سالم محمد و محمدعلی،‌ دارالکتب العلمیه، ۲۰۰۰م. 
* '''الاقناع'''، الشربینی (م.۹۷۷ق)، بیروت،‌ دارالمعرفه. 
* '''ایضاح الفوائد'''، محمد بن الحسن بن یوسف الحلی (م.۷۷۱ق)، به کوشش اشتهاردی و دیگران، قم، العلمیه، ۱۳۸۷ق. 
* '''بدایة المجتهد'''، ابن رشد القرطبی (م.۵۹۵ق)، به کوشش خالد العطار، بیروت،‌ دارالفکر، ۱۴۱۵ق. 
* '''بدائع الصنائع'''، علاء الدین الکاسانی (م.۵۸۷ق)، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق. 
* '''تحریر الاحکام الشرعیه'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، به کوشش بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق۷، ۱۴۲۰ق. 
* '''تحریر الوسیله'''، امام خمینی (م.۱۳۶۸ش)، نجف،‌ دارالکتب العلمیه، ۱۳۹۰ق. 
* '''تذکرة الفقهاء'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، قم، آل‌البیت، ۱۴۱۴ق. 
* '''ترجمه قرآن (انصاریان)'''، حسین انصاریان، اسوه، قم، ۱۳۸۳ش. 
* '''تفسیر العیاشی'''، العیاشی (م.۳۲۰ق)، به کوشش رسولی محلاتی، تهران، المکتبة العلمیة الاسلامیة. 
* '''تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن)'''، القرطبی (م.۶۷۱ق)، بیروت،‌ داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق. 
* '''تهذیب الاحکام'''، الطوسی (م.۴۶۰ق)، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران،‌ دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش. 
* '''جامع المقاصد'''، الکرکی (م.۹۴۰ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۱ق. 
* '''جامع‌البیان'''، الطبری (م.۳۱۰ق)، بیروت،‌ دارالمعرفه، ۱۴۱۲ق. 
* '''جواهر الکلام'''، النجفی (م.۱۲۶۶ق)، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت،‌ داراحیاء التراث العربی. 
* '''الحدائق الناضره'''، یوسف البحرانی (م.۱۱۸۶ق)، به کوشش آخوندی، قم، نشر اسلامی، ۱۳۶۳ش. 
* '''دانشنامه جهان اسلام'''، زیر نظر حداد عادل و دیگران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، تهران، ۱۳۷۸ش. 
* '''دائرة المعارف قرآن کریم'''، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۶ش. 
* '''الدروس الشرعیه'''، الشهید الاول (م.۷۸۶ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۲ق. 
* '''ذخیرة المعاد'''، محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق)، آل‌البیت. 
* '''رسائل المرتضی'''، السید المرتضی (م.۴۳۶ق)، به کوشش حسینی و رجائی، قم،‌ دارالقرآن، ۱۴۰۵ق. 
* '''الروضة البهیه'''، الشهید الثانی (م.۹۶۵ق)، به کوشش کلانتر، قم، مکتبة الداوری، ۱۴۱۰ق. 
* '''روضة الطالبین'''، النووی (م.۶۷۶ق)، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه. 
* '''زاد المسیر'''، ابن الجوزی (م.۵۹۷ق)، به کوشش محمد عبدالرحمن، بیروت،‌ دارالفکر، ۱۴۰۷ق. 
* '''السرائر'''، ابن ادریس (م.۵۹۸ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۱ق. 
* '''السنن الکبری'''، البیهقی (م.۴۵۸ق)، بیروت،‌ دارالفکر. 
* '''شرائع الاسلام'''، المحقق الحلی (م.۶۷۶ق)، به کوشش سید صادق شیرازی، تهران، استقلال، ۱۴۰۹ق. 
* '''فتح العزیز'''، عبدالکریم بن محمد الرافعی (م.۶۲۳ق)،‌ دارالفکر. 
* '''فرهنگ بزرگ سخن'''، حسن انوری و دیگران، تهران، سخن، ۱۳۸۱ش. 
* '''فرهنگ فارسی'''، معین (م.۱۳۵۰ش)، تهران، امیر کبیر، ۱۳۷۵ش. 
* '''الفقه الاسلامی و ادلته'''، وهبة الزحیلی،‌ دارالفکر، دمشق، ۱۴۱۸ق. 
* '''فقه القرآن'''، الراوندی (م.۵۷۳ق)، به کوشش حسینی، قم، کتابخانه نجفی، ۱۴۰۵ق. 
* '''قواعد الاحکام'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۳ق. 
* '''الکافی'''، الکلینی (م.۳۲۹ق)، به کوشش غفاری، تهران،‌ دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵ش. 
* '''کشاف القناع'''، منصور البهوتی (م.۱۰۵۱ق)، به کوشش محمد حسن، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق. 
* '''کفایة الاحکام (کفایة الفقه)'''، محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق)، به کوشش الواعظی، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۲۳ق. 
* '''کلمة التقوی (فتاوی)'''، محمد امین زین ‌الدین، مهر، ۱۴۱۳ق. 
* '''کنز العمال'''، المتقی الهندی (م.۹۷۵ق)، به کوشش صفوة السقاء، بیروت، الرساله، ۱۴۱۳ق. 
* '''لغت‌نامه'''، دهخدا (م.۱۳۳۴ش) و دیگران، تهران، مؤسسه لغت‌نامه و دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ش. 
* '''المبسوط فی فقه الامامیه'''، الطوسی (م.۴۶۰ق)، به کوشش بهبودی، تهران، مکتبة المرتضویه. 
* '''المبسوط'''، السرخسی (م.۴۸۳ق)، بیروت،‌ دار المعرفه، ۱۴۰۶ق. 
* '''مجمع البیان'''، الطبرسی (م.۵۴۸ق)، بیروت،‌ دار المعرفه، ۱۴۰۶ق. 
* '''مجمع الزوائد'''، الهیثمی (م.۸۰۷ق)، بیروت،‌ دار الکتاب العربی، ۱۴۰۲ق. 
* '''المجموع شرح المهذب'''، النووی (م.۶۷۶ق)،‌ دارالفکر. 
* '''مختلف الشیعه'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق. 
* '''مدارک الاحکام'''، سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م.۱۰۰۹ق)، قم، آل‌البیت(ع)، ۱۴۱۰ق. 
* '''مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام'''، الشهید الثانی (م.۹۶۵ق)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق. 
* '''مستند الشیعه'''، احمد النراقی (م.۱۲۴۵ق)، قم، آل‌البیت، ۱۴۱۵ق. 
* '''المعتمد فی شرح المناسک'''، محاضرات الخوئی (م.۱۴۱۳ق)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق. 
* '''المغنی و الشرح الکبیر'''، عبدالله بن قدامة (م.۶۲۰ق) و عبدالرحمن بن قدامة (م.۶۸۲ق)، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه. 
* '''من لا یحضره الفقیه'''، الصدوق (م.۳۸۱ق)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۴ق. 
* '''مناسک الحج'''، السید الگلپایگانی، قم،‌ دارالقرآن الکریم، ۱۴۱۳ق. 
* '''مناسک الحج'''، السید علی السیستانی، شهید، قم، ۱۴۱۳ق. 
* '''مناسک الحج'''، میرزا جواد تبریزی، قم، مهر، ۱۴۱۴ق. 
* '''مناسک الحج'''، وحید الخراسانی. 
* '''منتهی المطلب'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، چاپ سنگی. 
* '''مواهب الجلیل'''، الحطاب الرعینی (م.۹۵۴ق)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق. 
* '''وسائل الشیعه'''، الحر العاملی (م.۱۱۰۴ق)، قم، آل‌البیت(ع)، ۱۴۱۲ق.
{{پایان}}
==مقالات مرتبط==
*[[التذاذ جنسی]]
{{محرمات احرام}}

[[رده:محرمات احرام]]