در حال ویرایش ابوطالب خفیفی ابهری

'''ابوطالب عبدالمحسن (فرامرز) بن ابی‌عمید‌ خُفَیفی ابهری'''، از امامان جماعت [[مسجدالحرام]] و ملقب به امام الحَرَمین. او از [[فقیه|فقیهان]] بزرگ [[مذهب شافعی|شافعی]] و [[حدیث|محدثان]] مورد وثوق و همچنین از مشایخ [[صوفیه]] است. وی چهل بار به [[حج]] رفت و از عابدان روزگار خود به شمار می‌آمد. ابوطالب ابهری به [[حجاز]] رفت و در [[مدینه]] و [[مکه]] مجالس [[حدیث]] برگزار کرد. او امامت جماعت [[مقام ابراهیم]] در [[مسجدالحرام]] را برعهده‌ گرفت و سرانجام در مکه در گذشت.

ابوطالب عبدالمحسن (فرامرز)<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷؛ المختصر المحتاج، ج۱۵، ص۲۸۲.</ref> بن ابی‌عمید‌ خُفَیفی (۵۵۶-۶۲۴ق)<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷؛ الانساب، ج۲، ص۳۸۸؛ تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱.</ref> در شهرستان [[ابهر]]، نزدیک [[زنجان]] زاده شد. گویا به این علت که از نسل عرب ساکن ابهر بود، او را به لقب «خُفَیفی»‌ خوانده‌اند. «خفیفی» منسوب به [[بنی‌خفیف]]، تیره‌ای از [[قبیله قضاعه|قبیله قُضاعه]]<ref>الانساب، ج۲، ص۳۸۸؛ لب اللباب، ج۱، ص۹۶.</ref> است و گاه به علت اشتباه در نسخه‌نویسی، آن را «حنفی» نوشته‌اند.<ref>بغیة الطلب، ج۳، ص۱۵۴۴؛ التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref>  

ابوطالب از [[فقیه|فقیهان]] بزرگ [[مذهب شافعی|شافعی]] و [[حدیث|محدثان]] مورد وثوق و مشایخ [[صوفیه]] است.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲۲، ص۲۵۹؛ شذرات الذهب، ج۷، ص۲۰۱.</ref> او آموختن حدیث را در [[ابهر]] آغاز کرد و با مسافرت به شهرهای [[بغداد]]، [[همدان]]، [[دمشق]]، [[قاهره]]، [[اسکندریه]]، [[مکه]] و [[واسط]] بر اندوخته حدیثی خود افزود و همچنین از مشایخ [[صوفیه]] در این مناطق بهره برد.<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷؛ تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱.</ref> وی در همدان فقه [[شافعی]] را نزد [[ابوالقاسم قزوینی]](درگذشت ۵۸۷ق) و در بغداد نزد [[محمد بن علی نوقانی]] (درگذشت ۵۹۲ق)<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷.</ref> آموخت. او در [[اصفهان]] به دست ابوموسی مدینی (درگذشت ۵۸۱ق)<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷.</ref> [[خرقه]] پوشید<ref>التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref> و از ابوبکر عبدالله بن منصور بن باقلانی (درگذشت ۵۹۳ق)<ref>غایة النهایه، ج۱، ص۲۰۵.</ref> دانشمند و [[فقیه]] شافعی بهره برد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۲، ص۱۳۳؛ غایة النهایه، ج۱، ص۴۶۰.</ref>  

ابوطالب خُفَیفی در سال ۵۸۶ق در محاصره شهر [[عکا|عَکا]] با [[صلاح‌ الدین ایوبی]] (درگذشت ۵۸۹ق)<ref>الاعلام، ج۸، ص۲۲۰.</ref> که با [[صلیبیان]] می‌جنگید، همراه شد<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱؛ البدایة و النهایه، ج۱۲، ص۳۳۹؛ تاریخ ابن خلدون، ج۵، ص۳۷۳.</ref> و سپس در [[رباط خلیفه]] در [[بغداد]] سکونت گزید و اقامت نماز جماعت [[صوفیان]] این [[خانقاه]] را عهده‌دار شد.<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷.</ref> در سال‌های اقامت در بغداد، هر سال به نیابت خاتون خلیفه عباسی به [[حج]] می‌رفت.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲۲، ص۲۶۰؛ تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱.</ref> وی سرانجام به [[حجاز]] رفت و تا پایان عمر به برپایی مجالس [[حدیث]] در [[مدینه]] و [[مکه]] و [[مسجد خیف]] در [[منا]]<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۲؛ بغیة الطلب، ج۲، ص۱۰۱۳.</ref> پرداخت و امامت جماعت [[مقام ابراهیم]] در [[مسجدالحرام]] را عهده‌دار شد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱؛ التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref>  

ابوطالب ۴۰ بار [[حج]] گزارد و اهل [[روزه|روزه‌های]] پیاپی، [[عبادت]] و شب‌زنده‌داری بسیار بود. وی را به سبب آگاهی فراوان از [[علم کلام]] و حالات مشایخ [[صوفیه]] و دقت نظر و حفظ [[حدیث]] ستوده‌اند.<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱؛ طبقات الشافعیه، ج۸، ص۳۱۴؛ شذرات الذهب، ج۷، ص۲۰۱.</ref>  

ابوطالب در [[مکه]] در [[رباط مراغی]] ساکن بود و همان‌جا درگذشت.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲۲، ص۲۶۰؛ التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref> آرامگاه او در مکه، در [[قبرستان معلات]] (ابوطالب) معروف به قبر امام الحرمین است. این را قرینه‌ای بر شهرت او به لقب «امام الحرمین» به شمار آورده و مزارش را از مکان‌های برآورده‌شدن دعا دانسته‌اند.<ref>التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹؛ الضوء اللامع، ج۲، ص۴۲۵.</ref>  

  | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/9367/%d8%a7%d8%a8%d9%88%d8%b7%d8%a7%d9%84%d8%a8-%d8%ae-%d9%81-%d9%8a%d9%81%d9%8a-%d8%a7%d8%a8%d9%87%d8%b1%d9%8a