در حال ویرایش ابونمی اول

'''ابو‌نُمَی اول''' سرسلسله خاندان [[آل ابی‌نمی]] و از برجسته‌ترین امیران [[مکه]] (حک: ۶۵۲ - ۷۰۱ق)

ابونمی محمد بن ابی سعد حسن بن علی بود که پدرش او را از اوان جوانی در حکمرانی شریک کرد، پس از آن که [[اشراف حسینی]] را که به دعوت [[راجح بن قتاده|راجِح بن قَتاده]]، از مدینه به مکه حمله کرده بودند، ناکام گذاشت.<ref>عمدة الطالب، ص۱۲۹.</ref> ابونمی پس از درگذشت پدرش، در پی نبردی که با غانم بن راجح بن قتاده از [[اشراف حسنی]] حاکم بر مکه داشتند، در سال ۶۵۲ق. به طور مشترک همراه با عمویش ادریس، حکمرانی این شهر را بر عهده گرفتند.<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۳۴۴؛ تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۵۹.</ref> در سال بعد، ابن برطاس، فرمانده سپاهیان ملک مظفر (حاکم [[یمن]])، با غلبه بر ایشان مدتی بر شهر چیره شد؛ اما دیگربار در محرم همان سال، ابونمی و ادریس به حکومت مکه دست یافتند. در این نبرد، خون‌های بسیار در [[مسجدالحرام]] ریخته شد و ابن بَرطاس پس از اسارت و پرداخت فدیه به اتفاق همراهانش از مکه بیرون رفت.<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۳۴۵؛ الجامع اللطیف، ص۲۷۴.</ref> از این پس حکمرانی ابونمی و ادریس فراز و فرود‌هایی داشت.

ابونمی خطبه را گاه به نام [[ممالیک مصر]] و گاه به نام سلاطین [[یمن]] می‌خواند. با دعوت او [[بیبرس|بَیبَرَس]]، پادشاه مملوکی [[مصر]] و [[شام]]، درسال ۶۶۷ق. [[حج]] به‌ جا آورد<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۴۰۶؛ سفرنامه حجاز، ص۱۸۱.</ref> و اموالی فراوان در [[حرمین]] پخش نمود و به امیران [[حجاز]] نیکی کرد. او هر سال برای ابونمی و عمویش ادریس مقداری پول و غله می‌فرستاد؛ زیرا آنان ورود به مسجدالحرام را رایگان کرده بودند.<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۴۰۶.</ref> براساس گزارشی، اختلاف میان ادریس و ابونمی با پادرمیانی بیبرس فروکش کرد؛ اما پس از چندی، باز اختلاف میان آن دو آغاز شد. ادریس به بادیه رفت و با دعوت برخی قبیله‌ها، همراه با جنگجویان فراوان به مکه بازگشت. نبرد این دو در وادی خُلَیص، نزدیک عُسفان در شمال [[جده]]، به کشته شدن ادریس و بازگشت ابونمی به مکه و حکومت او بر این شهر انجامید.<ref>تاریخ مکه، سباعی، ص۳۱۷.</ref> با گذشت مدتی از حکمرانی مستقل ابونمی، پسرعمویش غانم بن ادریس به خونخواهی پدرش برخاست و با کمک گرفتن از جماز بن شیحه، امیر مدینه، ابونمی را بیرون راند و بر مکه سلطه یافت. اما پس از ۴۰ روز دیگربار ابونمی روی کار آمد.<ref>تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۶۰-۱۶۱.</ref> جماز که قَلاوون، سلطان مصر، ولایت مکه را نیز در سال ۶۶۸ق. بدو داده بود، با یورش به مکه چند روزی بر آن سلطه یافت؛ اما پس از بازگشت او به مدینه، حکمرانی مکه همچنان در دست ابونمی ماند.<ref>تاریخ امراء البلد الحرام، ص۵۲۹.</ref>