در حال ویرایش احراز المعلی و الرقیب
این ویرایش را می‌توان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که می‌خواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثی‌سازی ویرایش را به پایان ببرید.
| نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
نثر ابن عثمان در این اثر، ساده و روان است که گاه به اقتضای مقام، مسجّع و موزون (ص۵۷، ۲۷۹، ۳۴۰ و...) می‌شود. وی در سراسر کتاب، [[آیه|آیات]] و [[روایت|روایات]] (ص۸۷، ۱۱۱، ۱۷۹ و...) و اشعار فراوان (ص۶۰، ۱۸۵، و...) از خود یا دیگران به مناسبت‌های گوناگون آورده و سفرنامه را به جُنگی با مطالب متنوع بدل کرده است. او از کلمات مهجور پرهیز کرده و هر جا واژه‌ای غیر عربی به کار برده، بی‌درنگ آن را به دقت معنا کرده و گاه به نکات دقیق دستور زبان ترکی پرداخته است.(ص۵۸، ۹۳، ۱۰۴ و...) مؤلف به دیده‌ها و شنیده‌های خود بسنده نکرده و به بیش از ۵۰ کتاب تاریخی، جغرافیایی، ادبی، [[کلام|کلامی]]، [[عرفان|عرفانی]] و... با یادکرد مأخذ، استناد نموده است. (ص۴۰۷-۴۱۰) | نثر ابن عثمان در این اثر، ساده و روان است که گاه به اقتضای مقام، مسجّع و موزون (ص۵۷، ۲۷۹، ۳۴۰ و...) می‌شود. وی در سراسر کتاب، [[آیه|آیات]] و [[روایت|روایات]] (ص۸۷، ۱۱۱، ۱۷۹ و...) و اشعار فراوان (ص۶۰، ۱۸۵، و...) از خود یا دیگران به مناسبت‌های گوناگون آورده و سفرنامه را به جُنگی با مطالب متنوع بدل کرده است. او از کلمات مهجور پرهیز کرده و هر جا واژه‌ای غیر عربی به کار برده، بی‌درنگ آن را به دقت معنا کرده و گاه به نکات دقیق دستور زبان ترکی پرداخته است.(ص۵۸، ۹۳، ۱۰۴ و...) مؤلف به دیده‌ها و شنیده‌های خود بسنده نکرده و به بیش از ۵۰ کتاب تاریخی، جغرافیایی، ادبی، [[کلام|کلامی]]، [[عرفان|عرفانی]] و... با یادکرد مأخذ، استناد نموده است. (ص۴۰۷-۴۱۰) | ||
==احترام نویسنده به اهل بیت | ==احترام نویسنده به اهل بیت== | ||
نگارنده در جاهای گوناگون اثر خویش، از [[اهل بیت|خاندان پیامبر(ص)]] و [[دوازده امام|امامان]] شیعه با احترام یاد کرده و تعابیری چون «سیدنا» برای [[امام حسن(ع)]]، «سیّده» برای [[حضرت زهرا(س)]] و «الامام» برای [[ائمه بقیع]] به کار برده است. (ص۲۵۹-۲۶۰) همچنین برای [[امام علی(ع)]] به نقل از الحقیقة و المجاز، از عنوان «امیرالمؤمنین اللیث الغالب الامام» (ص۳۱۷) استفاده کرده است. او هنگام گزارش [[زیارت]] آرامگاه‌های [[حضرت زینب(س)]] و [[حضرت سکینه(س)]] نیز از آنها با عنوان «سیده» یاد کرده است. از گزارش وی برمی‌آید که در آن دوره آرامگاهی به نام سکینه در دمشق بوده است. (ص۲۲۸) | نگارنده در جاهای گوناگون اثر خویش، از [[اهل بیت|خاندان پیامبر(ص)]] و [[دوازده امام|امامان]] شیعه با احترام یاد کرده و تعابیری چون «سیدنا» برای [[امام حسن(ع)]]، «سیّده» برای [[حضرت زهرا(س)]] و «الامام» برای [[ائمه بقیع]] به کار برده است. (ص۲۵۹-۲۶۰) همچنین برای [[امام علی(ع)]] به نقل از الحقیقة و المجاز، از عنوان «امیرالمؤمنین اللیث الغالب الامام» (ص۳۱۷) استفاده کرده است. او هنگام گزارش [[زیارت]] آرامگاه‌های [[حضرت زینب(س)]] و [[حضرت سکینه(س)]] نیز از آنها با عنوان «سیده» یاد کرده است. از گزارش وی برمی‌آید که در آن دوره آرامگاهی به نام سکینه در دمشق بوده است. (ص۲۲۸) | ||