در حال ویرایش اخبار المدینه (علوی)

'''اخبار المدینه علوی''' از منابع گمشده در تاریخ محلی [[مدینه]]، اثر [[یحیی بن حسن حسینی عقیقی علوی]] (۲۱۴ـ۲۷۷ق.)

ابوالحسین یحیی بن حسن بن جعفر بن عبیدالله حسنی علوی، معروف به یحیی نسابه عقیقی که نسب او به [[امام سجاد(ع)]] می‌رسد، از نسب‌شناسان و تاریخ‌نگاران مدینه است. در سال ۲۱۴ق. در مدینه زاده شد و به سال ۲۷۷ق. در مکه درگذشت.<ref>سر السلسلة العلویه، ص۱۰-۱۱؛ الجوهر الشفاف، ج۱، ص۵۲۷؛ الذریعه، ج۱، ص۳۴۹؛ الاعلام، ج۸، ص۱۴۰-۱۴۱.</ref> دانشوران رجالی او را توثیق و تصدیق کرده‌اند.<ref>قاموس الرجال، ج۱۱، ص۳۶-۳۷.</ref> در برخی کتاب‌ها به اشتباه نام او یحیی بن جعفر عبیدی ثبت شده است.<ref>کشف الظنون، ج۱، ص۲۹.</ref> گفته‌اند او از نیاکان امیران و شریفان مدینه است که بر مدینه حکومت می‌کرده‌اند.<ref>وفاء الوفاء، ج۱، ص۴۲۴.</ref>

درباره یحیی علوی، در کتاب‌های رجالی شیعه تعارض‌هایی به چشم می‌خورد. در ‌گزارش شیخ طوسی، در بررسی اطلاعات ارائه شده، این نظر تقویت شده که این اطلاعات باید به سه فرد متفاوت پیوند یابد. اما سید ابوالقاسم خویی به این برداشت شیخ طوسی ایراد گرفته، معتقد است که از تحلیل سخنان نجاشی برمی‌آید که همه این بحث‌ها و نظرها درباره یک فرد یعنی تاریخ‌نگار و نسب‌شناس برجسته سده سوم، یحیی بن حسن علوی است.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۴۷.</ref> نیز وی به گفتار نجاشی در روایت کردن یحیی علوی از امام رضا(ع) ایراد گرفته و پس از تحقیق به این نتیجه رسیده که در کتاب‌های چهارگانه شیعه، حدیثی از طریق یحیی علوی گزارش نشده و در کتاب‌های شیخ صدوق نیز آن چه از وی گزارش شده، از دیگر امامان معصوم(ع) است نه امام رضا(ع).<ref>الفهرست، ص۲۶۳؛ معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۴۷.</ref>

افزون بر این، در منابع شیعی از ‌گزارش‌های یحیی علوی استفاده شده است؛ از جمله شیخ طوسی از طرق گوناگون از او روایت کرده است.<ref>الفهرست، ص۲۶۴.</ref> ابن بِطریق نیز رویداد ولادت امام علی(ع) در کعبه را از وی روایت کرده است.<ref>عمدة عیون صحاح الاخبار، ص۲۷-۲۸.</ref>

یحیی علوی در دانش نسب‌شناسی دانشوری خبره است و نسب‌شناسان شیعی به او استناد و ارجاع می‌دهند.<ref>الذریعه، ج۱، ص۳۴۹.</ref> انساب الطالبیین وی بر منابع این شاخه علم، تأثیر اساسی گذاشته است. برای نمونه می‌توان به ابن ابی‌الحدید اشاره کرد که به این کتاب دسترسی داشته و در رویداد دفن امام حسن(ع) کنار قبر پیامبر اکرم(ص) و اختلاف بنی‌هاشم و بنی‌امیه، به این کتاب استناد کرده است.<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۵۰-۵۱.</ref>

[[سمهودی]] نام این کتاب را اخبار المدینه ثبت کرده است.<ref>وفاء الوفاء، ج۱، ص۴۲۴.</ref> از کتاب‌شناسان متأخر نیز افرادی چون حاجی خلیفه، نام آن را اخبار المدینه آورده‌اند.<ref>کشف الظنون، ج۲، ص۸۸.</ref> آقا بزرگ نیز همین عنوان را برگزیده است.<ref>الذریعه، ج۱، ص۳۴۹.</ref> منابع معاصر نیز این عنوان را برای کتاب مذکور ثبت کرده‌اند.<ref>معجم ما کتب عن الحج، ص۱۹.</ref> با این وجود ابن ابی‌الحدید پس از استفاده از این کتاب، نام آن را النسب نگاشته است.<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۵۰-۵۱.</ref>

روش تاریخ‌نگاری علوی با روش [[ابن زباله]] بسیار همانند است. این شباهت را در این موارد می‌توان دید: نوع ‌گزارش، روش دریافت روایت‌های تاریخی و تدوین آن‌ها، توجه به جای‌های مدینه، مناسبات جغرافیایی خانه‌ها، و توجه به انساب و تاریخ مکان‌ها و مساجد و سیره و رفتار نبوی.<ref>نک: اخبار المدینه، صفحات مختلف؛ حجاز در صدر اسلام، ص۴۳-۴۴.</ref> با بررسی و تطبیق ‌گزارش‌های ابن زباله و یحیی علوی، افزون بر یافتن نقاط مشترک میان آن دو، به این نتیجه می‌توان رسید که کتاب علوی کامل‌کننده اثر ابن زباله است.<ref>المناسک، ص۱۶۲-۱۶۴، «مقدمه حمد الجاسر».</ref>

 

 

اگر به ظاهر منطقی و منسجم ‌گزارش‌های سمهودی از روایت‌های یحیی علوی اعتماد کرده، این انسجام را به اصل کتاب علوی نسبت دهیم، به این نتیجه می‌رسیم که این روایت‌ها از رویداد بیعت عقبه و هجرت و ورود پیامبر اکرم(ص) به قریه قبا و سکونت در خانه [[ابوایوب انصاری]] و استقبال مردم مشتاق از آن حضرت آغاز می‌شده و با ‌گزارش‌هایی درباره پیوند برادری مهاجران و انصار و گزارشی کوتاه از حجة الوداع و کفن و دفن پیامبر اکرم(ص) ادامه یافته است.<ref>وفاء الوفاء، ج۱، ص۱۵۴-۱۵۵، ۳۶۶-۳۶۷-۳۷۷، ۴۱۴، ۴۲۴-۴۳۳، ۴۴۷، ۴۵۶، ۵۲۶، ۵۲۸.</ref> علوی همچنین حدیث‌هایی درباره شفابخشی تربت مدینه و ویژگی‌های حرم مدنی آورده است. او بیشتر آگاهی‌ها را به مسجدالنبی اختصاص داده و به تفصیل از تاریخ شکل‌گیری این مسجد و زمین اصلی آن، مشارکت پیامبر و صحابه در ساختن این بنا و اوصاف و ویژگی‌های آن گفت‌وگو کرده است. سمهودی در جلد دوم اثرش ‌گزارش‌هایی فراوان از یحیی علوی درباره مسجدالنبی و تحولات آن آورده است.<ref>وفا ءالوفاء، ج۲، ص۲۷، ۳۳-۴۵، ۵۴-۶۹، ۱۰۱-۱۲۳، ۱۸۳.</ref> ‌گزارش‌های دیگر علوی درباره تحویل قبله و منبر و محراب نبوی، شُرُفات (کنگره‌ها)، مناره‌ها، مَقصوره، تَحصیب مسجدالنبی، تحولات و دگرگونی‌های آن، خانه‌ها و حجره‌های پیرامون، اندازه و حدود مسجد، قندیل‌ها، درها و ستون‌های مسجد، محل اعتکاف پیامبر(ص)، سراهای همسران آن حضرت، مصلای نبوی، طریق رفتن حضرت به مسجد، و افزوده‌های خلفا به مسجدالنبی به ویژه توسعه و افزایش‌های عمر بن خطاب و عثمان است. سپس از دیگر مصلاها و مساجد مدینه و نام و ویژگی‌های آن‌ها و نیز آطام (برج‌های) مدینه، منازل، و قبایل انصار یاد کرده است. بخشی دیگر از این ‌گزارش‌ها درباره فضیلت کوه اُحد و آرامگاه‌ شهدای اُحد است.

 

==استفاده کتاب‌های مختلف از این کتاب ==

المناسک منسوب به ابواسحاق حربی (م.۲۸۵ق.) کهن‌ترین مرجعی است که در آن می‌توان اثر اخبار المدینه علوی را پی گرفت. حربی با عبارت «حدثنی» و بی‌واسطه، دانش مدینه‌شناسی خود را از یحیی علوی گرفته است. نحوه ‌گزارش حربی نشان می‌دهد که یا کتاب یحیی را در دست داشته و بی‌واسطه از آن گزارش کرده یا آن را به شکل شفاهی از یحیی دریافت کرده است. نقل شده‌های حربی از علوی ‌گزارش‌هایی درباره مساحت مسجدالنبی، کیفیت تعیین قبله مسجد، اوصاف و ستون‌های مسجد، افزوده‌های خلفا به مسجدالنبی، و اندازه مرقد نبوی هستند.<ref>المناسک، ص۳۸۹، ۳۹۷، ۴۰۳-۴۰۴، ۴۲۵.</ref> سمهودی (م.۹۱۱ق.) در بررسی تاریخ توسعه‌ها و تغییرات مسجدالنبی به مقایسه میان ‌گزارش‌های تاریخ‌نگاران کهن می‌پردازد و از میان همه نظرها، معمولاً ‌گزارش‌های یحیی علوی را همراه دیدگاه‌های ابن زباله (م.حدود ۲۰۰ق.) آورده و یادآور شده که پذیرش ‌گزارش‌های ابن زباله مشروط به سازگاری با ‌گزارش‌های علوی است.<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۵.</ref>

 

گویا سخاوی این اثر را دیده و آن را کتابی کوچک وصف کرده<ref>الاعلان بالتوبیخ، ص۲۷۳.</ref>؛ اما در ‌گزارش خود دچار خطاهایی شده است. او این کتاب را به محمد بن یحیی علوی که در واقع راوی کتاب است، نسبت داده و کتاب دیگری در موضوع مدینه را به علوی منسوب ساخته است. همان جا کتابی را در فضائل المدینه به علوی نسبت می‌دهد.

 

از اخبار المدینه علوی چهار روایت به دست سمهودی رسیده بود. در یک روایت، راوی نامشخص است و سمهودی از او نام نبرده است. نسخه دوم را طاهر بن یحیی از ابوالحسن مدائنی روایت کرده است. روایت سوم را طاهر به طور مستقیم از پدرش برگرفته است.<ref>وفاء الوفاء، ج۱، ص۴۸، ۱۱۰، ۱۷۴، ۳۰۵، ۳۴۳، ۳۶۰،۳۹۴؛ ج۲، ص۴۰۲.</ref> نسخه چهارم کتاب، روایتِ حسین بن محمد بن یحیی، نوه مؤلف، است که به گفته سمهودی نسخه‌اش با نسخه طاهر تفاوت‌هایی داشته است. مثلاً یکی از آن دو خبری آورده که دیگری نیاورده است.<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۲۰۴؛ ج۲، ص۱۵۹، ۲۵۶؛ ج۳، ص۱۴۱؛ ج۵، ص۲۷؛ حجاز در صدر اسلام، ص۴۳.</ref>

سمهودی حدود ۲۱۰ قطعه و ‌گزارش از این کتاب را حفظ کرده و چنان‌که برخی از محققان گفته‌اند، با گردآوری و تنظیم و تدوین دیگر بار این قطعات، می‌توان کلیت کتاب و موضوعات اصلی آن را بازسازی کرد.<ref>حجاز در صدر اسلام، ص۴۴؛ معجم ما الف عن المدینه، ص۲۹؛ دراسات حول المدینة المنوره، ج۲، ص۳۵۱-۳۵۲.</ref>

‌درباره تأثیر اخبار المدینه علوی بر کتاب‌های تاریخ مدینه، آگاهی‌هایی در دست نیست. اما استفاده گسترده سمهودی (م.۹۱۱ق.) و ثبت بسیاری از ‌گزارش‌های تاریخی اثر او در کتابش نشان دهنده جایگاه برجسته علوی در حفظ و روایت ‌گزارش‌های مدینه‌شناسی است. همچنین ابن نجار (م.۶۴۳ق.) برخی از ‌گزارش‌های اخبار المدینه علوی را به‌گونه مستند از طاهر بن یحیی روایت کرده است.<ref>الدرة الثمینه، ص۱۱۷، ۳۸۳.</ref> پیش از سمهودی، دیگر تاریخ‌نگار مدینه در سده هشتم و نهم ق. زین الدین ابوبکر مراغی (م.۸۱۶ق.) از کتاب علوی سود جسته و بدون یادکرد نام کتاب، قطعاتی از آن را درباره تاریخ و بنای مسجدالحرام، مصلا، منبر و درهای مسجدالنبی، داستان ستون حنانه، اعتکاف پیامبر اکرم در مسجدالنبی، آداب و احکام فقهی مسجدالنبی، و آداب زیارت پیامبر(ص) آورده است.<ref>تحقیق النصره، ص۳۶، ۳۸-۳۹-۴۸.</ref>