در حال ویرایش انتفاضه شعبانیه (بخش)

==روزشمار انتفاضه در نجف==
با این‌که آغاز انتفاضه شعبانیه از [[نجف]] نبود، ولی رهبری ادامه انتفاضه را در نجف دانسته‌اند.<ref>روزشمار انتفاضه شعبانیه در نجف اشرف و بررسی علل شکست قیام، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۱، ص۱۱۹.</ref> روزشمار رویدادهای این انقلاب در نجف، در قالب گزارشی کوتاه به شرح زیر است:
{{ستون-شروع|۳}}
'''<small>جمعه، 14 شعبان</small>'''

<small>خیزش مردمی به [[ناصریه]] رسید. همزمان، سربازان جنگ با کویت به شهر [[بصره]] رسیدند؛ این، بر شور و هیجان مردم افزود. جوانان به خیابان‌ها آمده و در پی آن، فضای امنیتی نجف شکسته شد. در این میان، مراسم احیا و جشن شب [[نیمه شعبان]] در کنار [[آستان مقدس امام علی(ع)|مرقد امام علی(ع)]] تبدیل به همایش ضد دولتی شده، به تظاهرات انجامید. در این همایش از عموم مردم برای شرکت در تظاهرات اصلی، در فردای آن روز دعوت به عمل آمد.<ref>الواقع و آفاق المستقبل، ص 45.</ref></small>

'''<small>شنبه، 15 شعبان</small>'''

<small>شمار زیادی از مردم، در صحن علوی گرد آمدند؛ ولی در محاصره دستگاه‌های امنیتی قرار گرفته و برخی از آن‌ها دستگیر شدند. برای پیش‌گیری از گسترش حرکت سازمان یافته مردم، از دیشب، تحرّکات اطلاعاتی شدیدی از سوی دولت بعثی در نجف آغاز شد. دولت [[عراق]]، که می‌دانست مرجعیت [[شیعه]] در نجف ممکن است مرکزیتی در این قیام پیدا کند، نیروی خود را در این شهر متمرکز کرد.</small>

<small>جوانان، مردم را به مشارکت فعال تر در این تحوّل سیاسی تشویق نموده و آنان را برای تظاهرات در روزهای آینده بسیج می‌کردند. اخبار پیروزی‌ها و پیشروی مردم در ناصریه و بصره، به سرعت منتشر می‌شود. ستاد مرکزی مردمی بعدازظهر روز یکشنبه 16 شعبان را زمان گردهمایی در حرم امام علی(ع) اعلام می‌کند.</small>

'''<small>یکشنبه، 16 شعبان</small>'''

<small>ساعت 45: 13 بعدازظهر تظاهرات آغاز شد. شعارها به جز تکبیر، سمت و سوی ضد دولتی و ضد بعثی دارد. لحظه به لحظه بر جمعیت حاضر در خیابان افزوده می‌شود. نیروهای اطلاعاتی، مردمی را که قصد بیرون آمدن از حرم امام علی(ع) داشتند محاصره می‌کنند، ولی این بار مردم ساکت نمانده، با هر چه به دستشان می‌رسد، به مبارزه برمی‌خیزند. نتیجه این درگیری شماری کشته و زخمی از هر دو طرف بود؛ ولی نظامیان و مردم همچنان بر مواضع خود پافشاری می‌کنند. شعارهای مردم تند و تیزتر شده و خواهان سقوط نظام بعثی اند.</small>

<small>جمعیت به طرف شارع صادق به حرکت خویش ادامه می‌دهد تا به میدان امام علی(ع) که از قبل نیروهای انتظامی در آن مستقر شده بودند می‌رسند؛ جمعیت مردم زیاد است. نیروهای مسلّح عقب‌نشینی کرده، همزمان به روی مردم آتش گشوده و تعداد دیگری را زخمی و مجروح کردند. با اصرار مردم به ادامه حرکت، درگیری شدیدی میان آن‌ها و نیروهای امنیتی به وجود آمد. بعثی‌ها مجبور به عقب‌نشینی شدند.</small>

<small>به این ترتیب، مردم به سوی پایگاه‌های نظامی از پیش تعیین شده به راه افتادند. یکی از مرکزهایی که به تصرّف مردم درآمد، اداره پلیس در غرب نجف بود که در آن سلاح‌های فراوانی به دست مردم افتاد. همچنین شماری دیگر، پس از پنج ساعت و پس از بر جای گذاشتن تلفاتی چند، توانستند مرکز اصلی پلیس نجف را بگیرند.</small>

<small>معترضان چند مدرسه را به عنوان پایگاه و سنگر تصرّف کردند و به سربازانی که در [[مسجد جامع طوسی|جامع طوسی]]، مستقر شده بودند، حمله ور شده و همه را بیرون راندند و سپس ساختمانی نزدیک دانشکده فقه را نیز از بعثی‌ها گرفتند. نیروهای ضدشورش، در محلّه ای نزدیک بیمارستان حی السّعد، در میدان [[ثورة العشرین]]، مستقر شدند. انتخاب این منطقه به دلیل نزدیک بودن به شهرک اسکان، جنبه تاکتیکی داشت و این طور وانمود می‌شد که شهرک‌نشینان به گروگان گرفته شده‌اند و مردم دور تا دور آن را به محاصره خویش درآوردند.</small> 

'''<small>دوشنبه، 17 شعبان</small>'''

<small>صبح‌گاهان مردم به دولتی‌های تجمع کرده در ساختمان «غرفة التجارة والبنایة» هجوم برده و بعد از یک درگیری نابرابر، بر ساختمان مورد نظر و ساختمان‌های اطرافش سیطره پیدا کردند.</small>

<small>در این روز ساختمان مرکزی [[حزب بعث]]، که متّصل به دادگاه اصلی نجف بود نیز به تصرف مردم درآمد. حاصل این درگیری کشته و زخمی شدن ده‌ها تن از مردم و به اسارت درآمدن چندین بعثی بود. مرکز اطّلاعات نجف نیز پس از دقایقی سقوط کرد و همه بازداشت شدگان آزاد شدند. آثار شکنجه و گرسنگی و تشنگی بر جسم آنان آشکار بود. اسناد و مدارک مهمّی نیز به دست آمد. ساختمان استانداری نجف نیز سقوط کرد و سرانجام در ساعت سه بعدازظهر، تمام نجف و حومه آن آزاد شد.</small>

<small>پرچم سبز رنگی به نشانه آزادی، بر بالای بام خانه‌ها به اهتزاز درآمد و اعلامیه‌ها به طور مداوم برای هماهنگی در اداره شهر، از بلندگوهای حرم علوی و مسجدها پخش می‌شد. در پی آزادی نجف، [[کوفه]] و به دنبال آن کفل{{یادداشت|شهری در جنوب شرقی عراق.}}و [[خان حماد|خان النص]] آزاد شدند.</small>

'''<small>سه شنبه، 18 شعبان</small>'''

<small>مردم به دنبال زندان‌های مخفی و محبوس‌شدگان زیرزمینی می‌گردند. در نتیجه، زندانی مخفی در زیر [[مرقد کمیل بن زیاد نخعی|مرقد کمیل بن زیاد]] در منطقه حنّانه، پیدا شد؛ امّا نتوانستند درب ورودی اش را بیابند؛ به همین علّت دست به دامن مهندسی آشنا به نقشه ساختمان شدند. مهندس گفت: درب ورودی و اصلی چند صد متر با درب اول فاصله دارد. پس از یافتن درب ورودی و ورود به زندان، افرادی رنگ پریده با موهای پریشان و ریش بلند را یافتند که شب را از روز نمی‌شناختند و از وقایع عراق و جهان بی خبر بودند. یکی از آنان درباره [[احمد حسن البکر]] پرسید! به او گفته شد که صدام ده سال پیش او را مسموم کرد و کشت. زندان‌های مخفی دیگری نیز در بیشتر از ده نقطه نجف کشف شد.</small>

'''<small>جمعه، 21 شعبان</small>'''

<small>آیت الله خوئی به درخواست معترضان، کمیته ای متشکل از ده نفر را برای سامان دادن به امور انقلاب تأسیس کرد. این هیئت فعالیت خود را با برقراری ارتباط اطلاعاتی با رهبران قیام در کربلا و [[حله|حلّه]] و [[دیوانیه]] و تقویت هر مواضع خود آغاز کرد.</small>

<small>دومین اقدام مهّم کمیته، طرح نقشه برای تصرف پایگاه نظامی شهر محاویل ، در جنوب [[بغداد]] بود. در این پایگاه سلاح‌های پیشرفته ای مانند موشک زمین به زمین وجود داشت. برنامه سوم، حرکت به سوی بغداد بود که منوط به موفقیت در تصرف پایگاه محاویل شد. برنامه چهارم، پخش غذای گرم میان مردم و رساندن برنج و روغن و گندم به افراد محتاج و تقسیم مقادیری پول بود. مغازه داران نیز قیمت اجناس را پایین آوردند.</small>

<small>به دستور صدام، حسین کامل{{یادداشت|داماد صدام.}} برای مهار انقلاب مردم، دست به حمله زد؛ از جمله اقدامات وی، حمله بالگردها به شهرها، پرتاب موشک و توپخانه سنگین و ایجاد وحشت در مردم با پخش اعلامیه بود. ارتش به جنگ با مردم آمد. نجف و [[آستان مقدس امام علی(ع)|حرم امام علی(ع)]] مورد اصابت گلوله و موشک قرار گرفت؛ به مساجد و مدارس و حتی قبر مؤمنان خسارت وارد شد. برخی از مردم که توان مقابله نداشتند، مثل کودکان و زنان و پیران در خانه‌ها پناه گرفتند.</small>

<small>محلّ اصابت موشک‌ها نشان می‌داد که بعثی‌ها هدف از پیش تعیین شده‌ای نداشتند و فرقی میان نظامی و غیرنظامی نمی‌گذاشتند. بعثی‌ها بر روی دیوار نوشته بودند: «پس از امروز، شیعه ای نخواهد بود». مردم توانستند چهار بالگرد را ساقط کنند. نیروهای تحت فرمان حسین کامل برای ورود به نجف از مسیرهای حلّه و کوفه تلاش فراوان کردند، امّا این تلاش‌ها سودی نبخشید. انقلابی‌اهای نجف، چهار روز بعثی‌ها را بیرون شهر نگه داشتند؛ سرانجام نیروهای مسلّح توانستند از برخی نقاط بی محافظ وارد نجف شوند. آنان برای ورود به نجف، در برخی مسیرها زنان و کودکان را سپر قرار دادند. در اولین اقدام، به خانه آیت الله خوئی رفته، وی و تمام افراد حاضر در بیت را دستگیر کرده و نزد صدّام بردند. این ملاقات در روز سوم رمضان از تلویزیون عراق پخش شد تا معترضان دلسرد شوند.</small>

<small>پس از دستگیری وی، عملیات پاکسازی شهر از معترضان و حامیان انتفاضه آغاز شد و در مدت اندکی، هزاران نفر از مردم و شمای نزدیک به ۱۵۰تن از عالمان و طلبه‌های عراقی بازداشت شدند.</small>

<small>'''یکشنبه، 9 رمضان'''</small>

<small>نیروهای بعثی پس از کشتار و تعقیب، بر همه نجف مسلط شدند. حسین کامل، برنامه پنج حمله به نجف را در دستور کار خویش قرار داد. اولین اقدام او جستجوی خانه به خانه مجاهدین بود. اگر مشکوک می‌شدند، افراد را بازداشت و خانه‌های شان را با بمب منفجر می‌کردند. پیکرهای شهیدان در سطح شهر و در کوچه و خیابان پراکنده بود؛ در میدان ثورة العشرین شمار پیکرهای بر زمین‌مانده بیشتر بود؛ بعثی‌ها اجازه دفن پیکرها را نمی‌دادند و کسی جرأت نزدیک شدن به پیکرها را نداشت. این وضعیت تا پایان ماه رمضان 1411ق. ادامه داشت.</small>

<small>بعثی‌ها به درمانگاه‌ها و بیمارستان‌های نجف نیز حمله کرده و پزشکان و پرستاران را که به مداوای مجروحین پرداخته بودند همان جا اعدام کردند. نیروهای بعثی، بیماران و پزشکان را با سلاح سرد و گرم به قتل رسانده و سپس لباس پزشکان، مخصوصاً بانوان را از تن درآورده و پیکرهای شان را تکه تکه کردند.<ref>نقش نجف اشرف در تمدّن بشری، ج۲، ص۳۶۹.</ref></small><br />
{{پایان}}