در حال ویرایش باب ابراهیم (بخش)

==تاریخچه==

باب ابراهیم به سال 546ق. به دست محمد بن علی بن ابی‌منصور اصفهانی، وزیر زنگیان [[موصل]] و [[شام]]، تعمیر و بازسازی گشت و نام او بر این در ثبت شد.<ref>تاریخ مکة المشرفه، ص291.</ref> این باب در سده‌های 6 تا 8ق. بر اثر چند سیل آسیب دید.<ref>اتحاف الوری، ج2، ص563؛ ج3، ص212، 589؛ ج4، ص370؛ الزهور المقتطفه، ص218-221.</ref> 

در سده هفتم ق. از سمت داخلی و در سوی راست در، مناره‌ای با حالتی متفاوت، مستطیل‌شکل و محراب‌مانند قرار داشت که با گچبری‌های برجسته پوشیده شده بود.<ref>رحلة ابن جبیر، ص74.</ref> در سده هشتم ق. بر بالای این باب گنبدی بلند با گچبری‌های بسیار زیبا وجود داشت.<ref>رحلة ابن بطوطه، ج1، ص378-379.</ref> 

هنگامی که سلطان بَرسْبای چَرْکَسی (حک: 825-841ق.) از حکمرانان مملوکی [[مصر]]، دستور بستن درهای مسجدالحرام پس از اتمام [[موسم حج]] را به سال 830ق. صادر کرد، باب ابراهیم همراه سه درِ دیگر از این دستور مستثنا شد.<ref>التاریخ القویم، ج4، ص424-425.</ref> 

در حدود سال 917ق. باب ابراهیم به دستور سلطان قانصوه غوری (حک: 906-922ق.<ref>نهر الذهب، ج3، ص192.</ref> از حکمرانان مملوکی مصر، به دست خیربک معمار، بازسازی شد و طاقی محکم بر آن قرار دادند و قصری بر بالای آن ساختند که بعدها مکان اقامت رؤسای سادات گشت<ref>موسوعة مرآة الحرمین، ج2، ص753.</ref> و در پیرامون آن، خانه‌هایی را وقف فقیران کردند.<ref>تحصیل المرام، ج1، ص385؛ التاریخ القویم، ج4، ص565-566.</ref> در سمت راست این در، آیه {{قلم رنگ|سبز|وَعَلَی اللهِ فَتَوَکَّلُوا اِن کُنتُم مُؤمِنِینَ}} ([[سوره مائده]]، 23) و در سمت چپ، عبارت «امَر بعمارة هذا البابِ المعظم السلطانُ الملِک الاشرفُ ابوالنصر قانصوه الغوری‏» نقش بسته بود.<ref>مرآة الحرمین، ج1، ص233؛ تاریخ عمارة المسجدالحرام، ص127-128.</ref> باسلامه عبارت سمت چپ را چنین گزارش کرده است: «امر بعمارة هذا الباب المعظم مالکُ الممالکِ السلطانیه».<ref>تاریخ عمارة المسجدالحرام، ص128.</ref> 

قانصوه همچنین وضوخانه‌ای بیرون از این در بنا نهاد<ref>الارج المسکی، ص95؛ مرآة الحرمین، ج1، ص241.</ref> که به سال 980ق. به دستور شریف محمد ابونُمِی (م. 993ق.) بسته شد.<ref>التاریخ القویم، ج4، ص565-566.</ref> باب ابراهیم در گسترش اول دوران سعودی (1406ق.) برداشته شد.<ref>نک: منائح الکرم، ج3، ص104؛ تاریخ مکه، ص241.</ref>