در حال ویرایش بنی‌عبدالدار (بخش)

===آسیب‌ها و نتایج ستیز===

این ستیز منشا دودستگی میان طوایف قریش شد.

بر پایه گزارش مشهور، طوائف [[بنی‌اسد بن عبدالعزّی]]، [[بنی‌زهرة بن کلاب]]، [[بنی‌تیم بن مرّه]]، و [[بنی‌حارث بن فهر]] به هواداری از بنی‌عبدمناف برخاستند و طوائف [[بنی‌مخزوم بن یقظه]]، [[بنی‌سهم بن عمرو]]، [[بنی‌جمح بن عمرو]]، و [[بنی‌عدیّ بن کعب]] نیز به هواداری از بنی‌عبدالدار پرداختند و برخی نیز اعلام بی‌طرفی نمودند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص130-131؛ الطبقات، ج1، ص64.</ref>

این دو طایفه میان خود پیمانی استوار بستند تا خیانت نورزند و یکدیگر را تسلیم طرف مخالف ننمایند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص130-132.</ref> در این جریان، دو گروه احلاف و مطیّبین پدید آمدند و [[پیمان لعقة الدم|پیمان لَعَقة الدم]] شکل گرفت.

احلاف به بنی‌عبدالدار و طایفه‌های حامی او اطلاق شد؛ از آن‌رو که او به ابتکار بنی‌عدی و به روایتی بنی‌سهم، <ref>نک: تاریخ یعقوبی، ج1، ص248.</ref>  ماده شتری نحر نمود و خون آن را در ظرفی ریخته، کنار کعبه نهاد و آنان به نشان پیمان بستن، دست در ظرف فروکردند و بر کعبه کشیدند.<ref>الطبقات، ج1، ص63؛ المحبر، ص166؛ المنمق، ص33.</ref> در این هنگام، فردی از بنی‌عدی‌ اندکی از آن خون را لیسید. دیگران نیز به نشانه پیمان چنین کردند و از این‌رو، اصطلاح «لعقة الدم» را بر هم‌پیمانان یا تنها بر بنی‌عدی اطلاق نمودند.<ref>المحبر، ص166-167؛ انساب الاشراف، ج1، ص55.</ref>

بنی‌عبدمناف و هم‌پیمانان آن‌ها را مطیّبین گویند؛ زیرا پیش از پیمان عبدریان، با فروکردن دستان خود در ظرف عطر و کشیدن دستان بر پرده کعبه، با یکدیگر پیمان بستند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص132؛ الطبقات، ج1، ص63.</ref>

این پیمان کنار کعبه یا در خانه [[عبدالله بن جدعان]] که از نفوذمندان قریش به شمار می‌رفت، بسته شد.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص132؛ قس: انساب الاشراف، ج1، ص62-63.</ref> برخی خانه ابن جدعان را محلّ حلف الفضول دانسته‌اند.<ref>انساب الاشراف، ج2، ص12؛ ج10، ص157.</ref> اما منافاتی میان این دو گزاره نیست.<ref>التنبیه و الاشراف، ص180؛ البدایة و النهایه، ج2، ص291.</ref> گویا این راه حلّی مناسب درباره روایت نبوی حاکی از مشارکت پیامبر در حلف الفضول در خانه ابن‌جدعان<ref>السیرة النبویه، ج1، ص134؛ المنمق، ص279.</ref> باشد.

عموم تاریخ‌نگاران این دو پیمان را مربوط به پیش از صف‌آرایی و سپس سازش آن‌ها دانسته‌اند. اما [[مقدسی]] (م. 507ق.)  هنگام این دو پیمان را پس از سازش می‌داند.<ref>البدء و التاریخ، ج4، ص127-128.</ref>

درباره درگرفتن نبرد میان مطیبین و احلاف نیز اختلاف نظر وجود دارد. بسیاری، نبرد را منتفی می‌شمارند<ref>السیرة النبویه، ج1، ص132؛ الطبقات، ج1، ص63؛ المحبر، ص166-167.</ref> اما بلاذری (م. 279ق.) سازش را پس از نبرد می‌داند.<ref>نک: انساب الاشراف، ج1، ص63.</ref>