ویکی حج

در حال ویرایش تحنث

هشدار: شما وارد نشده‌اید. نشانی آی‌پی شما برای عموم قابل مشاهده خواهد بود اگر هر تغییری ایجاد کنید. اگر وارد شوید یا یک حساب کاربری بسازید، ویرایش‌هایتان به نام کاربری‌تان نسبت داده خواهد شد، همراه با مزایای دیگر.

این ویرایش را می‌توان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که می‌خواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثی‌سازی ویرایش را به پایان ببرید.

نسخهٔ فعلی متن شما
خط ۱: خط ۱:
'''تحنث'''، یکی از اعمال عبادی [[قریش]] در [[ماه مبارک رمضان]] بود که [[پیامبر گرامی اسلام(ص)]] نیز تا زمان [[بعثت]] بدان ملتزم بودند؛ لکن در مورد تکرار تحنث، برای بعد از بعثت، تاریخ ساکت است. در [[مدینه]] نیز پیامبر هر سه دهه ماه مبارک رمضان را در مسجد [[اعتکاف]] می‌نمود.
{{در دست ویرایش|ماه=[[آبان]]|روز=[[۲۷]]|سال=[[۱۳۹۷]]|کاربر=Hodjat p  }}


تحنث و اعتکاف در "خلوت‌گزینی برای تفکر و [[عبادت]] خداوند" مشترکند؛ ولی فرق‌هایی را نیز دارند که عمده آنها مربوط به وجود احکام شرعی خاص برای اعتکاف است.
نمی‌توان عنوان [[رهبانیت]] به تحنث داد؛ چراکه [[دین اسلام]] و شخص پیامبر(ص) همیشه مخالف رهبانیت بوده‌اند و از همین مخالفت، معلوم می‌شود کارهای پیامبر(ص) در زمان تحنث، با رهبانیت فرق داشته است؛ اگرچه تاریخ از کیفیت جزئیات کار پیامبر در تحنث، بی‌خبر است.


==لغت‌شناسی==
'''تحنث'''، مجاورت [[رسول خدا]](ص) در [[غار حرا]] برای عبادت
«تحنُّث» مصدر باب تفعل، از ریشه «ح ـ ن ـ ث» یعنی گناه، <ref>العین، ج3، ص206؛ مفردات، ص260؛ المعجم الوسیط، ج1، ص201، «حنث»</ref>  به معنای بندگی، عبادت کردن، <ref>الصحاح، ج1، ص280؛ تاج العروس، ج3، ص198-199، «حنث»</ref>  نیکوکاری، <ref>اساس البلاغة، ج1، ص97، «حنث»؛ السیرة النبویة، ج1، ص235؛ انساب الاشراف، ج1، ص84، 105</ref>  انجام کارهای دور‌کننده انسان از گناه، <ref>المعجم الوسیط، ج1، ص201؛ التحقیق، ج2، ص290-291، «حنث»</ref>  و پرهیز از [[پرستش بت‌ها]] است.<ref>الصحاح، ج1، ص280</ref> برخی واژه‌شناسان، تحنُّث را از‌ اندک موارد کاربرد لفظ در خلاف معنای آن و به معنای خودداری از اصل معنا (گناه) دانسته‌اند.<ref>الصحاح، ص154؛ تاج العروس، ج3، ص198-199</ref>


==اصطلاح‌شناسی==
==تحنث در لغت ==
شماری از مستشرقان، تحنُّث را معرّب کلمه عبری «تحنوت» یا «تحنوث» به معنای [[اعتکاف]] و توجه به خدا دانسته<ref>محمد (ص) فی مکة، ص109-110؛ تاریخ العرب فی الاسلام، ص163</ref> و رفتار [[پیامبر(ص)|پیامبر گرامی(ص)]] را در پرتو روش راهبان یهودی و مسیحی یا پاره‌ای تجارب شخصی پنداشته‌اند<ref>محمد (ص) فی مکة، ص109</ref> و در تداول لفظ تحنُّث یا رواج این سنّت در میان [[قریش]] پیش از [[اسلام]] تردید کرده‌اند و بر همین پایه، هر‌گونه ارتباط میان تحنُّث و [[تحنُّف]] یا [[حنفاء]] را انکار کرده‌اند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج6، ص685</ref>


در برابر، گروهی تحنُّث و تحنُّف را به یک معنا دانسته<ref>اساس البلاغة، ج1، ص97</ref> و حتی تحنُّث را شکل تبدیل یافته تحنُّف شمرده‌اند<ref>السیرة النبویة، ج1، ص235؛ الصحاح، ج1، ص280؛ تاج العروس، ج3، ص198-199، «حنث»</ref> و باور دارند که تحنّث استمرار سنّتی حنیفانه است که برخی از قریش که به حنفاء شناخته می‌شدند، پی می‌گرفتند.<ref>السیرة النبویة، ج1، ص235</ref>
«تحنُّث» مصدر باب تفعل، از ریشه «ح ـ ن ـ ث» یعنی گناه، <ref>العین، ج3، ص206؛ مفردات، ص260؛ المعجم الوسیط، ج1، ص201، «حنث.</ref> به معنای بندگی، عبادت کردن، <ref>الصحاح، ج1، ص280؛ تاج العروس، ج3، ص198-199، «حنث.</ref>  نیکوکاری، <ref>اساس البلاغه، ج1، ص97، «حنث؛ السیرة النبویه، ج1، ص235؛ انساب الاشراف، ج1، ص84، 105.</ref> انجام کارهای دور‌کننده انسان از گناه، <ref>المعجم الوسیط، ج1، ص201؛ التحقیق، ج2، ص290-291، «حنث.</ref>  و پرهیز از پرستش بت‌ها است.<ref>الصحاح، ج1، ص280.</ref> برخی واژه‌شناسان، تحنُّث را از‌ اندک موارد کاربرد لفظ در خلاف معنای آن و به معنای خودداری از اصل معنا (گناه) دانسته‌اند.<ref>الصحاح، ص154؛ تاج العروس، ج3، ص198-199.</ref>


==ریشه تاریخی==
==تحنث در اصطلاح==
بر پایه گزارش تاریخ‌نگاران و سیره‌نگاران، تحنُّث سنت برخی از قریش است که در [[ماه مبارک رمضان]] در [[غار حراء]] [[عبادت]] و [[تهجد]] نموده، فقیران را اطعام می‌کردند و سپس به [[طواف]] [[کعبه]] می‌پرداختند.<ref>انساب الاشراف، ج1، ص116؛ السیرة النبویة، ج1، ص235؛ تاریخ طبری، ج2، ص300</ref> [[بلاذری]]، [[عبدالمطلب]]، جد پیامبر گرامی(ص) را پایه‌‌گذار این سنت در میان قریش می‌داند.<ref>انساب الاشراف، ج1، ص92؛  السیرة الحلبیة، ج1، ص382.</ref> از افرادی دیگر مانند [[ورقة بن نوفل]] و [[ابوامیة بن مغیره]] نیز در این شمار نام برده‌اند.<ref>المنمق، ص422؛ السیرة الحلبیة، ج1، ص237.</ref>
شماری از مستشرقان، تحنُّث را معرّب کلمه عبری «تحنوت» یا «تحنوث» به معنای [[اعتکاف]] و توجه به خدا دانسته<ref>محمد (ص) فی مکه، ص109-110؛ تاریخ العرب فی الاسلام، ص163.</ref> و رفتار [[پیامبر گرامی(ص)]] را در پرتو روش راهبان یهودی و مسیحی یا پاره‌ای تجارب شخصی پنداشته‌اند<ref>محمد (ص) فی مکه، ص109.</ref> و در تداول لفظ تحنُّث یا رواج این سنّت در میان [[قریش]] پیش از [[اسلام]] تردید کرده‌اند و بر همین پایه، هر‌گونه ارتباط میان تحنُّث و تحنُّف یا حنفاء را انکار کرده‌اند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج6، ص685.</ref>
در برابر، گروهی تحنُّث و تحنُّف را به یک معنا دانسته<ref>اساس البلاغه، ج1، ص97.</ref> و حتی تحنُّث را شکل تبدیل یافته تحنُّف شمرده‌اند<ref>السیرة النبویه، ج1، ص235؛ الصحاح، ج1، ص280؛ تاج العروس، ج3، ص198-199، «حنث.</ref> و باور دارند که تحنّث استمرار سنّتی حنیفانه است که برخی از قریش که به حنفاء شناخته می‌شدند، پی می‌گرفتند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص235.</ref>


برخی چون [[ابن‌هشام]] ضمن بیان ارتباط واژگانی تحنُّف و تحنُّث، این سیره را مربوط به حنفاء و افرادی از جمله زید بن‌ عمرو بن‌ نفیل دانسته‌اند که برای پرهیز از پرستش بت‌ها و آداب جاهلی و دور ماندن از آزار بت‌پرستان، به غار حراء می‌رفتند و به اطعام مساکین می‌پرداختند.<ref>السیرة النبویة، ج1، ص235و 222-232؛ المنمق، ص422؛ سیره رسول الله(ص)، ص79-81.</ref>
==ریشه تاریخی تحنث ==
بر پایه گزارش تاریخ‌نگاران و سیره‌نگاران، تحنُّث [[سنت]] برخی از قریش است که در [[ماه مبارک رمضان]] در غار حراء عبادت و تهجد نموده، فقیران را اطعام می‌کردند و سپس به [[طواف]] [[کعبه]] می‌پرداختند.<ref>انساب الاشراف، ج1، ص116؛ السیرة النبویه، ج1، ص235؛ تاریخ طبری، ج2، ص300.</ref> [[بلاذری]]، [[عبدالمطلب]]، جد پیامبر گرامی(ص) را پایه‌‌گذار این سنت در میان قریش می‌داند.<ref>انساب الاشراف، ج1، ص92؛  السیرة الحلبیه، ج1، ص382.</ref> از افرادی دیگر مانند [[ورقة بن نوفل]] و [[ابوامیة بن مغیره]] نیز در این شمار نام برده‌اند.<ref>المنمق، ص422؛ السیرة الحلبیه، ج1، ص237.</ref> برخی چون [[ابن هشام]] ضمن بیان ارتباط واژگانی تحنُّف و تحنُّث، این سیره را مربوط به حنفاء و افرادی از جمله زید بن عمرو بن نفیل دانسته‌اند که برای پرهیز از پرستش بت‌ها و آداب جاهلی و دور ماندن از آزار بت‌پرستان، به غار حراء می‌رفتند و به اطعام مساکین می‌پرداختند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص235و 222-232؛ المنمق، ص422؛ سیره رسول الله(ص)، ص79-81.</ref>


==تحنث پیامبر==
==تحنث پیامبر==
پیامبر گرامی هر سال پیش از [[بعثت]]، مدتی مجاور [[غار حراء]] بود<ref>نهج البلاغة، خطبه192؛  فتح الباری، ج10، ص356</ref> و در آن‌جا خلوت گزیده، به عبادت و تهجد می‌پرداخت و در آن هنگام و پس از بازگشت از حراء، فقیران را اطعام می‌نمود و پیش از بازگشت به خانه، کعبه را طواف می‌کرد.<ref>سیره ابن‌اسحق، ص121؛ الطبقات، ج1، ص153؛ تاریخ طبری، ج2، ص300</ref>
پیامبر گرامی هر سال پیش از [[بعثت]]، مدتی مجاور غار حراء بود<ref>نهج البلاغه، خطبه192؛  فتح الباری، ج10، ص356.</ref> و در آن جا خلوت گزیده، به عبادت و تهجد می‌پرداخت و در آن هنگام و پس از بازگشت از حراء، فقیران را اطعام می‌نمود و پیش از بازگشت به خانه، کعبه را طواف می‌کرد.<ref>سیره ابن اسحق، ص121؛ الطبقات، ج1، ص153؛ تاریخ طبری، ج2، ص300.</ref>


درباره چگونگی و علت تحنُّث پیامبر(ص)، آگاهی‌های چندان در روایات در دست نیست؛ اما تحنُّث در همه یا بخشی از ماه رمضان و در غار حراء صورت می‌پذیرفت و بیشتر با توشه‌ای ‌اندک، معمولاً روغن زیتون و نان خشک، همراه بود.<ref>السیرة الحلبیة، ج1، ص381</ref>
در باره چگونگی و علت تحنُّث پیامبر(ص)، آگاهی‌های چندان در روایات در دست نیست؛ اما تحنُّث در همه یا بخشی از ماه رمضان و در غار حراء صورت می‌پذیرفت و بیشتر با توشه‌ای ‌اندک، معمولاً روغن زیتون و نان خشک، همراه بود.<ref>السیرة الحلبیه، ج1، ص381.</ref> بر پایه بیشتر گزارش‌ها، پیامبر(ص) به تنهایی درون غار می‌رفت و در آن جا بیتوته می‌کرد تا کنار عبادت، مجالی بیشتر برای تفکر و تامل داشته باشد.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص30؛ الطبقات، ج1، ص153؛ جوامع السیرة النبویه، ص36؛ تاریخ قرآن، ص36.</ref> روایاتی نیز از همراهی [[علی(ع)]] با پیامبر(ص) در غار حراء حکایت دارد.<ref>نهج البلاغه، خطبه 192؛ اعیان الشیعه، ج1، ص372.</ref> برخی روایاتی را که در باره همراهی [[حضرت خدیجه(ع)]] یا دیگران در این ایام آمده<ref>سیره ابن اسحق، ص121؛ السیرة النبویه، ج1، ص236-237؛ تاریخ طبری، ج2، ص300؛ امتاع الاسماع، ج1، ص20.</ref> نشانگر همراهی تا محل تحنُّث یا برای بردن توشه و آب دانسته‌اند.<ref>تاریخ قرآن، ص36.</ref> پیامبر(ص) هنگام آغاز [[وحی]] در غار تنها بود و از آن جا نزد خدیجه(ع) رفت.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص237؛ الطبقات، ج1، ص153؛ تاریخ قرآن، ص36.</ref>


بر پایه بیشتر گزارش‌ها، پیامبر(ص) به تنهایی درون غار می‌رفت و در آن‌جا بیتوته می‌کرد تا کنار عبادت، مجالی بیشتر برای تفکر و تامل داشته باشد.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص30؛ الطبقات، ج1، ص153؛ جوامع السیرة النبویة، ص36؛ تاریخ قرآن، ص36</ref> روایاتی نیز از همراهی [[علی(ع)]] با پیامبر(ص) در غار حراء حکایت دارد.<ref>نهج البلاغة، خطبه 192؛ اعیان الشیعة، ج1، ص372</ref> برخی روایاتی را که در باره همراهی [[حضرت خدیجه(ع)]] یا دیگران در این ایام آمده<ref>سیره ابن‌اسحق، ص121؛ السیرة النبویة، ج1، ص236-237؛ تاریخ طبری، ج2، ص300؛ امتاع الاسماع، ج1، ص20</ref> نشانگر همراهی تا محل تحنُّث یا برای بردن توشه و آب دانسته‌اند.<ref>تاریخ قرآن، ص36</ref> پیامبر(ص) هنگام آغاز [[وحی]] در غار تنها بود و از آن جا نزد خدیجه(ع) رفت.<ref>السیرة النبویة، ج1، ص237؛ الطبقات، ج1، ص153؛ تاریخ قرآن، ص36</ref>
[[ابن حزم]] باور دارد هیچ کس رسول خدا(ص) را به این کار دستور نداده و ایشان این رفتار را با الگوگیری از کسی انجام نداده است<ref>جوامع السیرة النبویه، ص36؛ سیره رسول خدا(ص)، ص227.</ref> ؛ بلکه از 10 سال پیش از بعثت، ندا و نور غیبی و آواز سنگ‌ها و درختان را می‌شنید تا پرده از دیدگانش کنار رفت. این‌که از عادت‌شکنی‌ها و دلیل‌های [[نبوت]] پیامبر (اِرهاصات) به شمار می‌آید، <ref>السیرة النبویه، ج1، ص234-235؛ بحار الانوار، ج39، ص327-328.</ref> او را به تفکر و ژرف‌اندیشی در باره جهان و انسان و آفریدگار هستی که انگیزه اصلی مجاورت در غار حراء بود، وامی‌داشت. از همین رو، وی در این مدت، بیشتر به تفکر و عبادت خدا و مشاهده کعبه مشغول بوده است.<ref>السیرة الحلبیه، ج1، ص383؛ سبل الهدی، ج2، ص245-246.</ref> خداوند این خلوت و تنهایی را برای او محبوب گرداند؛ به گونه‌ای که انوار معرفت بر قلب وی تابید و چیزی محبوب‌تر از این خلوت برایش نبود.<ref>السیرة الحلبیه، ج1، ص381.</ref> در پی آن، حقایقی از جهان برایش کشف شد و سرانجام وحی رسالت در غار حراء بر او نازل گشت.


[[پرونده: غار حراء.png|بندانگشتی|غار حراء]]
از تحنُّث یا اعتکاف پیامبر(ص) پس از بعثت در [[مکه]] خبری در دست نیست.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج9، ص355.</ref> ایشان در هر سه دهه ماه مبارک رمضان در [[مسجد مدینه]] اعتکاف انجام می‌داد.<ref>الکافی، ج4، ص175.</ref>


[[ابن‌حزم]] باور دارد هیچ‌کس رسول خدا(ص) را به این کار دستور نداده و ایشان این رفتار را با الگوگیری از کسی انجام نداده است؛<ref>جوامع السیرة النبویة، ص36؛ سیره رسول خدا(ص)، ص227</ref> بلکه از 10 سال پیش از بعثت، ندا و نور غیبی و آواز سنگ‌ها و درختان را می‌شنید تا پرده از دیدگانش کنار رفت. این‌که از عادت‌شکنی‌ها و دلیل‌های [[نبوت]] پیامبر ([[اِرهاصات]]) به شمار می‌آید، <ref>السیرة النبویة، ج1، ص234-235؛ بحار الانوار، ج39، ص327-328</ref>  او را به تفکر و ژرف‌اندیشی درباره جهان و انسان و آفریدگار هستی که انگیزه اصلی مجاورت در غار حراء بود، وامی‌داشت.
==تحنث و اعتکاف==


از همین رو، وی در این مدت، بیشتر به تفکر و عبادت خدا و مشاهده کعبه مشغول بوده است.<ref>السیرة الحلبیة، ج1، ص383؛ سبل الهدی، ج2، ص245-246</ref> خداوند این خلوت و تنهایی را برای او محبوب گرداند؛ به گونه‌ای که انوار معرفت بر قلب وی تابید و چیزی محبوب‌تر از این خلوت برایش نبود.<ref>السیرة الحلبیة، ج1، ص381</ref> در پی آن، حقایقی از جهان برایش کشف شد و سرانجام وحی رسالت در غار حراء بر او نازل گشت.
تحنُّث قرابتی فراوان با اعتکاف دارد؛ از جمله این‌که هر دو خلوت‌گزینی برای تفکر و عبادت خداوند هستند که بهترین هنگام آن ماه مبارک رمضان است؛ ولی اعتکاف از دیدگاه شرعی دارای شرایط و احکام خاص مانند روزه و حضور دست‌کم سه روز در مسجد است. (← اعتکاف)


از تحنُّث یا اعتکاف پیامبر(ص) پس از بعثت در [[مکه]] خبری در دست نیست.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج9، ص355</ref> ایشان در هر سه دهه ماه مبارک رمضان در [[مسجد مدینه]] اعتکاف انجام می‌داد.<ref>الکافی، ج4، ص175</ref>
==تحنث و رهبانیت==


==تحنث و اعتکاف==
تحنث از دیدگاه قصد و انگیزه و طول مدت و ارتباط با جامعه، با رهبانیت متفاوت است. [[رهبانیت]] هرگز از تایید اسلام و پیامبر(ص) بهره نبرده و ایشان دین خود را بر پایه حنفیت سهل و آسان و نه رهبانیت خوانده<ref>الامالی، ص528؛ میزان الحکمه، ج2، ص951.</ref> و افرادی چون [[ابوعامر راهب]] را به دلیل وارد کردن رهبانیت به دین ابراهیم حنیف، فاسق دانسته است.<ref>مجمع البیان، ج4، ص769</ref>
تحنُّث قرابتی فراوان با اعتکاف دارد؛ از جمله این‌که هر دو خلوت‌گزینی برای تفکر و عبادت خداوند هستند که بهترین هنگام آن ماه مبارک رمضان است؛ ولی اعتکاف از دیدگاه شرعی دارای شرایط و [[احکام]] خاص مانند روزه و حضور دست‌کم سه روز در مسجد است.


==تحنث و رهبانیت==
==پانویس==
تحنث از دیدگاه قصد و انگیزه و طول مدت و ارتباط با جامعه، با [[رهبانیت]] متفاوت است. [[رهبانیت]] هرگز از تایید اسلام و پیامبر(ص) بهره نبرده و ایشان دین خود را بر پایه حنفیت سهل و آسان و نه رهبانیت خوانده<ref>الامالی، ص528؛ میزان الحکمة، ج2، ص951</ref> و افرادی چون [[ابوعامر راهب]] را به دلیل وارد کردن رهبانیت به دین [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]] حنیف، فاسق دانسته است.<ref>مجمع البیان، ج4، ص769</ref>


==برای مطالعه بیشتر==
*'''نقد دلالی روایات «تحنّث» پیامبر اکرم (ص)'''، عبدالهادی فقهی زاده، مجتبی محمدی انویق.


==پیوند به بیرون==
{{پانویس}}
*[http://www.irip.ir/Home/Single/5011 «حنفا، حنفیت و رابطه آن با اسلام»، موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران]
 
*[http://rch.ac.ir/article/Details/7459 دانشنامه جهان اسلام، تحنث]
*[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1199051/تحنث-حضرت-محمد-صلی-الله-علیه-و-آله-و-انگیزه-های-آن-با-تاکید-بر-نقد-دیدگاه-های-مونتگمری-وات?q=تحنث&score=136.5108&rownumber=1/، عبدالهادی فقهی‌زاده، «تحنث» حضرت محمد صلی الله علیه و آله و انگیزه های آن با تاکید بر نقد دیدگاه های مونتگمری وات، مجله تاریخ اسلام در آینه پژوهش، پاییز و زمستان 1394 - شماره 39 علمی-پژوهشی (حوزه علمیه)/ISC (16 صفحه - از 127 تا 142]


==پانویس==
{{پانویس}}
==منابع ==
==منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
{{دانشنامه
{{دانشنامه
| آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/7502
 
| عنوان = تحنُّث
| نویسنده = اباذر جعفری
 
| آدرس = http://phz.hajj.ir/422/7502
 
 
| عنوان = تحنُّث
 
 
| نویسنده = اباذر جعفري
 
 
}}
}}
*'''اساس البلاغه''': الزمخشری (م 538ق.) ، به کوشش عبدالرحیم، دفتر تبلیغات.
 
*'''اعیان الشیعه''': سید محسن الامین (م. 1371ق.) ، به کوشش حسن الامین، بیروت، دار التعارف.
*'''اساس البلاغه''': الزمخشری (م 538ق.) ، به کوشش عبدالرحیم، دفتر تبلیغات؛
*'''الامالی''': الطوسی (م. 460ق.) ، قم، دار الثقافه، 1414ق.
 
*'''انساب الاشراف''': البلاذری (م. 279ق.) ، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، 1417ق.
*'''بحار الانوار''': المجلسی (م. 1110ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق.
 
*'''تاج العروس''': الزبیدی (م. 1205ق.) ، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، 1414ق.
*'''اعیان الشیعه''': سید محسن الامین (م. 1371ق.) ، به کوشش حسن الامین، بیروت، دار التعارف؛
*'''تاریخ العرب فی الاسلام''': جواد علی، قم، رضی، 1414ق.
 
*'''تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک)''':  الطبری (م. 310ق.) ، به کوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
*'''تاریخ قرآن''': محمود رامیار، تهران، امیر کبیر، 1346ش.
 
*'''التحقیق''': المصطفوی، تهران، وزارت ارشاد، 1374ش.
*'''الامالی''': الطوسی (م. 460ق.) ، قم، دار الثقافه، 1414ق؛
*'''جوامع السیرة النبویه''': ابن حزم‌اندلسی (م. 456ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه.
 
*'''دانشنامه جهان اسلام''': زیر نظر حداد عادل و دیگران، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، 1378ش.
*'''دائرة المعارف بزرگ اسلامی''': زیر نظر بجنوردی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ، 1372ش.
 
*'''سبل الهدی''': محمد بن یوسف الصالحی (م. 942ق.) ، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1414ق.
*'''انساب الاشراف''': البلاذری (م. 279ق.) ، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، 1417ق؛
*'''السیرة الحلبیه''': الحلبی (م. 1044ق.) ، بیروت، دار المعرفه، 1400ق.
 
*'''السیرة النبویه''': ابن هشام (م. 213ق./218ق.) ، به کوشش السقاء و دیگران، بیروت، دار المعرفه.
*'''سیره ابن اسحق (السیر و المغازی)''':  ابن اسحق (م. 151ق.) ، به کوشش زکار، قم، دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی، 1368ش.
 
*'''سیره رسول الله(ص)''': عباس زریاب خویی، تهران، سروش، 1370ش.
*'''بحار الانوار''': المجلسی (م. 1110ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق؛
*'''الصحاح''': الجوهری (م. 393ق.) ، به کوشش العطار، بیروت، دار العلم للملایین، 1407ق.
 
*'''الطبقات الکبری''': ابن سعد (م. 230ق.) ، به کوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق.
*'''العین''': خلیل (م. 175ق.) ، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، 1409ق.
 
*'''فتح الباری''': ابن حجر العسقلانی (م. 852ق.) ، بیروت، دار المعرفه.
*'''تاج العروس''': الزبیدی (م. 1205ق.) ، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، 1414ق؛
*'''الکافی''': الکلینی (م. 329ق.) ، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1375ش.
 
*'''مجمع البیان''': الطبرسی (م. 548ق.) ، بیروت، دار المعرفه، 1406ق.
*'''محمد(ص) فی مکه''': عبدالرحمن عبدالله شیخ حسین عیسی، قاهره، الهیئة المصریه، 2002م.
 
*'''المصباح المنیر''': الفیومی (م. 770ق.) ، قم، دار الهجره، 1405ق.
*'''تاریخ العرب فی الاسلام''': جواد علی، قم، رضی، 1414ق؛
*'''المعجم الوسیط''': ابراهیم انیس و دیگران، تهران، فرهنگ اسلامی، 1375ش.
 
*'''مفردات''': الراغب (م. 425ق.) ، به کوشش صفوان داودی، دمشق، دار القلم، 1412ق.
*'''المنمق''': ابن حبیب (م. 245ق.) ، به کوشش احمد فاروق، بیروت، عالم الکتب، 1405ق.
 
*'''میزان الحکمه''': ری‌شهری، قم، دار الحدیث، 1416ق.
*'''تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک)''':  الطبری (م. 310ق.) ، به کوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛
 
 
*'''تاریخ قرآن''': محمود رامیار، تهران، امیر کبیر، 1346ش؛
 
 
*'''التحقیق''': المصطفوی، تهران، وزارت ارشاد، 1374ش؛
 
 
*'''جوامع السیرة النبویه''': ابن حزم‌اندلسی (م. 456ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه؛
 
 
*'''دانشنامه جهان اسلام''': زیر نظر حداد عادل و دیگران، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، 1378ش؛
 
 
*'''دائرة المعارف بزرگ اسلامی''': زیر نظر بجنوردی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ، 1372ش؛
 
 
*'''سبل الهدی''': محمد بن یوسف الصالحی (م. 942ق.) ، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1414ق؛
 
 
*'''السیرة الحلبیه''': الحلبی (م. 1044ق.) ، بیروت، دار المعرفه، 1400ق؛
 
 
*'''السیرة النبویه''': ابن هشام (م. 213ق./218ق.) ، به کوشش السقاء و دیگران، بیروت، دار المعرفه؛
 
 
*'''سیره ابن اسحق (السیر و المغازی)''':  ابن اسحق (م. 151ق.) ، به کوشش زکار، قم، دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی، 1368ش؛
 
 
*'''سیره رسول الله(ص)''': عباس زریاب خویی، تهران، سروش، 1370ش؛
 
 
*'''الصحاح''': الجوهری (م. 393ق.) ، به کوشش العطار، بیروت، دار العلم للملایین، 1407ق؛
 
 
*'''الطبقات الکبری''': ابن سعد (م. 230ق.) ، به کوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق؛
 
 
*'''العین''': خلیل (م. 175ق.) ، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، 1409ق؛
 
 
*'''فتح الباری''': ابن حجر العسقلانی (م. 852ق.) ، بیروت، دار المعرفه؛
 
 
*'''الکافی''': الکلینی (م. 329ق.) ، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1375ش؛
 
 
*'''مجمع البیان''': الطبرسی (م. 548ق.) ، بیروت، دار المعرفه، 1406ق؛
 
 
*'''محمد(ص) فی مکه''': عبدالرحمن عبدالله شیخ حسین عیسی، قاهره، الهیئة المصریه، 2002م؛
 
 
*'''المصباح المنیر''': الفیومی (م. 770ق.) ، قم، دار الهجره، 1405ق؛
 
 
*'''المعجم الوسیط''': ابراهیم انیس و دیگران، تهران، فرهنگ اسلامی، 1375ش؛
 
 
*'''مفردات''': الراغب (م. 425ق.) ، به کوشش صفوان داودی، دمشق، دار القلم، 1412ق؛
 
*'''المنمق''': ابن حبیب (م. 245ق.) ، به کوشش احمد فاروق، بیروت، عالم الکتب، 1405ق؛
 
 
*'''میزان الحکمه''': ری‌شهری، قم، دار الحدیث، 1416ق؛
 
 
*'''نهج البلاغه''': صبحی صالح، تهران، دار الاسوه، 1415ق.
*'''نهج البلاغه''': صبحی صالح، تهران، دار الاسوه، 1415ق.
{{پایان}}
{{پایان}}


[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]
[[رده:واژه شناسی]]
[[رده:واژه شناسی]]
[[رده:سیره عبادی پیامبر]]
[[رده:عبادت‌های منسوخ]]
لطفاً توجه داشته‌باشید که همهٔ مشارکت‌ها در ویکی حج منتشرشده تحت Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike در نظر گرفته‌می‌شوند (برای جزئیات بیش‌تر ویکی حج:حق تکثیر را ببینید). اگر نمی‌خواهید نوشته‌هایتان بی‌رحمانه ویرایش و توزیع شوند؛ بنابراین، آنها را اینجا ارائه نکنید.
شما همچنین به ما تعهد می‌کنید که خودتان این را نوشته‌اید یا آن را از یک منبع با مالکیت عمومی یا مشابه آزاد آن برداشته‌اید (برای جزئیات بیش‌تر ویکی حج:حق تکثیر را ببینید). کارهای دارای حق تکثیر را بدون اجازه ارائه نکنید!
لغو راهنمای ویرایش‌کردن (در پنجرهٔ تازه باز می‌شود)

الگوهای به‌کاررفته در این صفحه:

برگرفته از «https://wikihaj.com/view/تحنث»