در حال ویرایش توسل (بخش)

==دیدگاه ابن‌تیمیه==

تا پیش از [[ابن‌تیمیه]] (م. 728ق.) توسل وارد میدان بحث و گفت‌وگوی جدی علمی نشده بود و بابی با نام توسل در کتاب‌های کلامی یا حدیثی و یا در ضمن ردیه‌ها یافت نمی‌گشت.

توسل به دستاویزها برای رسیدن به اهداف مادّی یا معنوی، امری مطلوب و حتی ضروری از دیدگاه فطری و عقلایی به شمار می‌رود که در اصل مشروعیت و جواز آن، تردیدی وجود نداشته است.

ابن‌تیمیه و پیروان وی، موسوم به سلفیه، به‌طور جدی به نقد توسل پرداخته و گونه‌هایی از آن را نامشروع، بدعت و همراه [[شرک]] دانسته‌اند. آنان توسل را یا به واسطه اعمال و رفتار نیک افراد می‌دانند و یا به معنای واسطه نهادن شخصی دیگر که در این صورت، نقش آن شخص تنها در حد دعای خیری است که به درگاه خدا انجام می‌دهد و یا آن شخص، خود، واسطه میان خدا و بندگان قرار می‌گیرد. البته توسل به این شخص نیز دو حالت دارد؛ گاه در زمان حیات او و گاه پس از مرگ وی صورت می‌گیرد.

ابن‌تیمیه در رساله‌ای با عنوان قاعدة جلیلة فی التوسل و الوسیله بر پایه همین تقسیم‌بندی، از دو‌گونه توسل مشروع و نامشروع یاد می‌کند.<ref>نک: قاعدة جلیله، ص87، 123-127؛ نک: دقائق التفسیر، ج2، ص47-48.</ref> گونه اول آن است که [[ایمان]] و رفتار صالح، واسطه تقرب به خدا قرار گیرد یا آن‌که کسی از پیامبر(ص) یا هر بنده دیگر در هنگام زندگانی وی و در حال حضورش درخواست دعای خیر کند. این نیز تنها در صورتی ممکن است که آن فرد خود اهل ایمان باشد؛ وگرنه، دعای پیامبر(ص) و دیگران برای غیر مؤمنان سودی ندارد. نیز سوگند دادن خدا به پیامبر(ص) و واسطه نهادن مقام و منزلت پیامبر(ص) در طلب حاجت از خدا، [[بدعت]] و نامشروع شمرده شده است. پس توسل به ذات پیامبر(ص) و دیگران در هیچ حال جایز نیست و بدعت شمرده می‌شود. درخواست دعای خیر از ایشان نیز تنها هنگام زندگانی رسول خدا(ص) و به‌طور مستقیم و رودررو، در زمره سنت [[صحابه]] بوده و جز این، بدعت قلمداد می‌گردد.<ref>نک: تحفة الاحوذی، ج10، ص25-28؛ المنار، ج6، ص370-377؛ ج11، ص6-7.</ref> ابن‌تیمیه بر مبنای این نگرش، به نقد و تاویل روایاتی پرداخته که از توسل اصحاب پیامبر(ص) به ایشان حکایت می‌کنند و در همه موارد می‌کوشد که توسل را تنها به همان دو معنای مشروع نخست بازگرداند.

این نگرش سخت‌گیرانه را شماری از پیروان ابن‌تیمیه پذیرفته و آیات و روایاتی را در اثبات آن برشمرده‌اند<ref>نک: التوسل المشروع و التوسل الممنوع.</ref>  اما بسیاری همفکران سلفی وی به نقد آن پرداخته و مواردی چون واسطه نهادن مقام و منزلت پیامبر(ص) نزد خدا را جایز و مشروع شمرده‌اند.<ref>نک: روح المعانی، ج6، ص187-188.</ref> نیز [[ابوالعباس خطیب]] و [[شوکانی]]، از سلفیان پسین، در اثبات جواز [[شفاعت]] جستن از پیامبر(ص) و توسل به او، به روایات متعدد تمسک کرده‌اند و آن روایات را صحیح شمرده‌اند.<ref>وسیلة الاسلام بالنبی، ص32، 65؛ تحفة الاحوذی، ج10، ص25؛ رفع المناره، ص32، 42.</ref>

[[ابن‌عبدالسلام]] نیز به رغم پذیرش کلی دیدگاه ابن‌تیمیه، توسل به پیامبر(ص) را به جهت وجود روایات معتبر در این زمینه، از شمول حرمت توسل استثنا کرده است.<ref>قواعد الاحکام، ص104؛ نک: الدر النضید، ص7؛ تحفة الاحوذی، ج10، ص25؛ وفاء الوفاء، ج4، ص196.</ref> برخی نیز با تلاش در تحلیل دیدگاه ابن‌تیمیه، به بیان تفاوت آن با دیدگاه وهابیان پرداخته و مشروعیت توسل از دیدگاه وی را به اثبات رسانده‌اند.<ref>نک: البدایة و النهایه، ج14، ص50-51؛ البشارة و الاتحاف، ص50؛ ارغام المبتدع، ص3.</ref>