در حال ویرایش تکفیر (بخش)

'''تکفیر''' نسبت دادن [[کفر]] به [[مسلمان]] یا گفتن جمله «کافر شدی» به او است. 

عامل اصلی تکفیرها بیشتر تعصب مذهبی بوده است. گروه‌هایی از [[معتزله]] و [[اشاعره]] به سبب [[تعصب مذهبی]]، سخت یکدیگر را تکفیر می‌کردند؛ اما آموزه‌های اسلامی همواره مسلمانان را از [[تفرقه]] بازداشته و بر [[وحدت]] تاکید کرده است. 

تحقق اسلام و مسلمانی با اظهار [[شهادتین]] صورت می‌گیرد و در سیره [[پیامبر(ص)]] نیز همین برای اثبات مسلمان بودن فرد کافی است و نشان می‌دهد که قلمرو ورود به [[اسلام]] پهناور است و با اقرار فرد به [[توحید]] و [[نبوت]]، باید به مسلمانی او حکم نمود. حتی پاره‌ای از فقیهان درباره فردی که شهادتین را بر زبان جاری کرده، اما قلباً آن را نپذیرفته، حکم به مسلمانی کرده‌اند.

برای شناخت مبانی مقوله تکفیر، به تقسیم کفر به اعتقادی و عملی باید توجه کرد. [[کفر عملی]] موجب بیرون آمدن از [[دین]] نیست؛ اما [[کفر اعتقادی]] که همان انکار [[ضروری دین]] است، فرد را از دین بیرون می‌کند. می‌توان گفت کفر عملی یعنی این‌که فرد [[گناه]] نماید، تنها او را متصف به [[فسق]] می‌کند. [[وهابیان]] که کفر اعتقادی را از کفر عملی تفکیک نکرده‌اند، مواردی چون [[ترک نماز]] را موجب کفر دانسته و به کافر بودن مسلمان تارک نماز، [[فتوا]] داده‌اند.

در فقه شیعیان، ضمن مخالفت با تکفیر، برای تکفیر‌ کننده مجازات در نظر گرفته‌اند. در باور فقیهان شیعه، نسبت دهنده کفر به مسلمان، باید [[تعزیر‌]] شود. در سخنان بسیاری از دانشوران مذاهب اسلامی، بر پرهیز از تکفیر تاکید شده است. آنان با عبارات گوناگون، از طرد یکدیگر و نسبت دادن کفر و [[فسق]] به [[اهل قبله]] پرهیز داده و پیامدهای آن را هشدار داده‌اند. پس این تهمت که [[شیعیان]] دیگران را تکفیر می‌کنند، از اعتبار ساقط است.

می‌توان ضرورت پرهیز از تکفیر را به پشتوانه آیات و روایات، که از تکفیر کردن مسلمانان نهی کرده‌اند، استفاده نمود. تکفیر همواره موجب [[تفرقه]] میان مسلمانان و هتک حرمت آنان شده است.

در [[جزیرة العرب]]، باور تکفیر و [[سلفی‌گری]] به رهبری [[محمد بن عبدالوهاب]] رشد کرد. او دریافتی تنگ از [[اسلام]] را تبلیغ می‌کرد. سران [[آل سعود]] با محمد بن عبدالوهاب هم‌پیمان و همراه شدند و باور کردند که [[شرک]] سراسر جهان را فراگرفته و آن‌ها وظیفه دارند مشرکان را بکشند. آنان نبرد خود با مسلمانان را [[جهاد]] بر ضد [[شرک]] و [[بدعت]] خوانده‌اند. مهم‌ترین باورهای محمد بن عبدالوهاب و پیروانش در پیروی از [[صحابه]] و [[تابعین]] سده دوم و سوم ق. و مخالفت با [[تاویل]] و گسترش مفهوم کفر و [[شرک]] خلاصه می‌گردد.