در حال ویرایش حج تمتع (بخش)

{{اقسام حج عمودی}}
'''حج تمتّع'''، از اقسام سه‌گانه [[حج]] بوده و به معنای حجّی است که [[حج‌گزار]] ابتدا برای مناسک [[عمره تمتع|عمرهٔ تمتّع]]، [[احرام|مُحرم]] می‌شود و پس از خروج از احرام، دوباره برای حج [[احرام]] می‌بندد. مهم‌ترین تفاوت آن با [[حج قران|حج قِران]] و [[حج افراد|حج افِراد]]، امکان جداسازی میان عمره و حج است. به اجماع فقیهان [[شیعه]]، این گونه حج به عنوان [[حجة الاسلام]] بر [[آفاقی|آفاقیان]] واجب است. فقیهان [[اهل سنت]]، ادای این حج را بر آفاقیان جائز دانسته‌اند. به باور بیشتر فقیهان شیعه، حج تمتع برای [[اهل حرم]] کفایت از حجة الاسلام نمی‌کند و میان فقیهان اهل سنت در این باره اختلاف است.

حج تمتع، از دو بخش عمره و حج تشکیل شده و عمره باید پیش از حج ادا شود. عمره تمتع، از بخش‌های [[احرام]]، [[طواف]] و نماز آن، [[سعی]] و [[تقصیر]] تشکیل شده و به نظر فقیهان شیعه و برخی فقیهان اهل سنت پس از تقصیر، محرّماتِ احرام بر احرام‌گزار حلال می‌شود. بخش حج، از احرام، [[وقوف در عرفات]]، [[وقوف در مشعر]]، مناسک منا، [[طواف زیارت]] و نماز آن، [[سعی]]، [[طواف نساء]] و نماز آن، [[بیتوته]] در منا و [[رمی جمرات]] تشکیل شده است.

حج تمتع، تنها حجی است که قرآن به آن تصریح کرده و در برخی روایات شیعه، برابر با هزار حج دانسته شده است. [[حنبلی|حنبلیان]] و [[مذهب شافعی|شافعیان]] نیز، این گونه حج را با فضیلت‌ترین گونه حج دانسته‌اند.

حج تمتع، در سال دهم هجری، در [[حجة الوداع]] توسط [[حضرت محمد(ص)‌]] تشریع شد. [[عمر بن خطاب]] خلیفه دوم، در دوران خلافت خود این گونه حج را ممنوع کرد. این ممنوعت در دوره [[عثمان بن عفان]] خلیفه سوم و [[معاویه بن ابی سفیان|معاویة بن ابی‌سفیان]] نیز ادامه داشت. افرادی مانند [[امام علی(ع)]]، [[عبدالله بن عمر بن خطاب|عبدالله بن عمر]]، [[عایشه]] و [[عبدالله بن عباس]] با این ممنوعیت مخالفت کردند. به تدریج، بویژه در دوره [[بنی‌عباس|عباسیان]] ادای حج تمتع آزاد شد.