در حال ویرایش دراسة واعية لقضية الغدير (کتاب)

نویسنده تأکید می‌کند که در پژوهش پیرامون واقعه غدیر، می‌توان از دو روش تاریخی محض یا اجتماعی ـ تاریخی بهره برد و روش دوم را برتر و نزدیک‌تر به واقع می‌داند؛<ref>بخش دوم کتاب، ص7.</ref> <ref name=":0">اطلاعاتی درباره کتاب در [https://www.hzrc.ac.ir/post/24127/%d8%af%d8%b1%d8%a7%d8%b3%d8%a9-%d9%88%d8%a7%d8%b9%db%8c%d8%a9-%d9%84%d9%82%d8%b6%db%8c%d8%a9-%d8%a7%d9%84%d8%ba%d8%af%db%8c%d8%b1-%d9%81%db%8c-%d8%b6%d9%88%d8%a1-%d8%a7%d9%84%d9%85%d9%86%d9%87%d8%ac-%d8%a7%d9%84%d8%a7%d8%ac%d8%aa%d9%85%d8%a7%d8%b9%db%8c-%d8%a7%d9%84%d8%aa%d8%a7%d8%b1%db%8c%d8%ae%db%8c پایگاه رسمی پژوهشکده حج و زیارت]</ref>

نویسنده با بهره‌گیری از روش اجتماعی ـ تاریخی نشان می‌دهد که مسئله امامت نیازمند نصّ قطعی است. او استدلال می‌کند که درباره ولایت امام علی(ع) آن‌قدر نصوص روشن و ضمنی وجود دارد که شمارش‌ناپذیر است و پیامبر اسلام(ص) درصدد بوده تا جانشینی علی(ع) را به امری قطعی و پذیرفته‌شده در جامعه تبدیل کند. وی سخن زبیر بن بکار را نقل می‌کند که:<ref>متن کتاب، ص30</ref><blockquote>«كان عامة المهاجرين و جلّ الأنصار لا يشكّون أنّ علياً هو صاحب الأمر بعد رسول‌الله» به معنای این‌که: عموم مهاجران و بیشتر انصار تردیدی نداشتند که امام علی(ع) پیشوای پس از پیامبر خدا(ص) است.</blockquote>