در حال ویرایش سریه‌ بئر معونه (بخش)

===گزارش مشهور===

بر پایه گزارش مشهور، سال چهارم ق. [[ابوبراء بن مالک]]، رئیس قبیله بنی‌عامر، با هدایایی نزد پیامبر(ص) به مدینه آمد. هنگامی که رسول خدا(ص) پذیرش هدایا را به اسلام آوردن ابوبَراء مشروط کرد، وی بدون رد یا قبول [[اسلام]] از او خواست چند تن از مسلمانان را با هدف گسترش اسلام نزد قبیله بنی‌عامر در نجد بفرستد و در برابر نگرانی پیامبر، امنیت مبلغان مسلمان را تضمین کرد.<ref>المغازی، ج1، ص346؛ تاریخ خلیفه، ص44-45.</ref> پس از بازگشت ابوبراء، رسول خدا(ص) 40 تن از مبلغان را به فرماندهی [[منذر بن عمرو انصاری|مُنذر بن عمرو انصاری]]<ref>السیرة النبویه، ج1، ص466؛ ج2، ص184؛ المغازی، ج1، ص347؛ الثقات، ج1، ص238.</ref> در [[ماه صفر|صفر]] سال چهارم، چهار ماه پس از اُحد، همراه نامه‌ای خطاب به [[عامر بن طفیل]] از بزرگان قبیله بنی‌عامر اعزام کرد.<ref>تاریخ خلیفه، ص45؛ تاریخ طبری، ج2، ص220؛ المغازی، ج1، ص347.</ref>

برخی منابع از حضور [[اسد بن معونه]] برادرزاده براء<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص72.</ref> یا [[لبید بن ربیعه عامری]]<ref>المغازی، ج1، ص350؛ تاریخ دمشق، ج26، ص104-105.</ref> به نمایندگی از سوی براء نزد پیامبر(ص) اشاره دارند.

مبلغان پیامبر با راهنمایی یکی از بنی‌سُلیم به نام مطلب<ref>المغازی، ج1، ص347.</ref> به چاه معونه رسیدند. در آن‌جا دو تن از مسلمانان به نام [[عمرو بن امیه ضمری]] و [[منذر بن محمد ساعدی]] برای چرانیدن ستوران از همراهان خود جدا شدند و یک تن نیز به نام [[حرام بن ملحان|حَرام بن ملحان]]، نامه رسول خدا را نزد عامر بن طُفیل برد.

باقیمانده افراد نیز در غاری مشرف بر چاه مستقر شدند.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص222.</ref> عامر بدون خواندن نامه در رقابت با ابو براء، <ref>Muhammad at medina، p31.</ref>  حامل نامه پیامبر را به شهادت رساند و برای از میان بردن مبلغان از قبیله‌اش یاری خواست؛ اما آن‌ها به سبب تضمین ابوبراء از یاری او خودداری کردند. از این‌رو، عامر با یاری خواستن از تیره‌هایی از قبیله بنی‌سلیم چون رِعْل، عُصَیّه و ذَکْوان که پس از کشته شدن طعیمة بن عدی که مادرش از بنی‌سلیم بود، در بدر کینه مسلمانان را در دل داشتند، <ref>السیرة النبویه، ج2، ص184-185؛ تاریخ دمشق، ج26، ص105.</ref>  مبلغان مسلمان را غافلگیرانه به شهادت رساندند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص184-185؛ المغازی، ج1، ص347؛ دلائل النبوه، ج3، ص338-340.</ref>

از دو تنی که ستوران را به چرا برده بودند، منذر بن محمد هنگامی که از شهادت همراهان خود آگاه شد، با دیدن پیکر آن‌ها به رغم ممانعت عمرو بن امیه که خواهان بازگشت او به مدینه بود، به خون‌خواهی آن‌ها برخاست و در نبرد با [[مشرکان]] به [[شهادت]] رسید. با شهادت منذر، عمرو بن امیه به عنوان تنها باقیمانده این رویداد در مسیر بازگشت به مدینه به انتقام شهدای بئر معونه بدون آگاهی از هم‌پیمانی بنی‌عامر با پیامبر، دو تن از آن‌ها را کشت و سپس گزارش شهادت مبلغان را به پیامبر رساند. او مسؤولیت این کار را بر عهده ابوبراء دانست.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص220-221؛ السیرة النبویه، ج2، ص186؛ الثقات، ج1، ص240.</ref>

[[حسان بن ثابت]] در نکوهش ابوبراء شعری سرود که مایه رنجش وی شد و یکی از پسران ابوبراء را بر آن داشت تا به قصد کشتن عامر‌ بن طفیل به وی حمله ببرد. عامر در این حمله مجروح شد؛ اما جراحت او به مرگش نینجامید.<ref>دلائل النبوه، ج3، ص342؛ الدرر، ص181-182؛ الکامل، ج2، ص172.</ref>