در حال ویرایش سلجوقیان
این ویرایش را می‌توان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که می‌خواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثی‌سازی ویرایش را به پایان ببرید.
| نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''سلجوقیان''' (حکومت ۴۳۱–۵۹۰ق) دومین سلسله ترک‌تبار حاکم بر ایران، که صاحب نفوذ و منشأ خدماتی در [[حرمین]] بودند. | |||
این دودمانِ [[اهل سنت|سنی‌مذهب]]، بین سال‌های ۴۵۶ تا ۵۱۲ق در [[مکه]] نفوذ داشت و در بیشتر این سال‌ها، نام سلطان آنها در خطبه مکه خوانده می‌شد. | |||
'''سلجوقیان''' (حکومت ۴۳۱–۵۹۰ق) دومین سلسله ترک‌تبار حاکم بر ایران، که صاحب نفوذ و منشأ خدماتی در [[حرمین]] بودند. این دودمانِ [[اهل سنت|سنی‌مذهب]]، بین سال‌های ۴۵۶ تا ۵۱۲ق در [[مکه]] نفوذ داشت و در بیشتر این سال‌ها، نام سلطان آنها در خطبه مکه خوانده می‌شد | |||
== تاریخ سیاسی سلجوقیان == | == تاریخ سیاسی سلجوقیان == | ||
| خط ۲۷: | خط ۱۰: | ||
سلجوقیان پس از تصرف بغداد در سال ۴۴۷ق، بر سر نفوذ در [[مکه]] و [[مدینه]] با [[فاطمیان]] کشمکش داشتند. سلجوقیان سنی مذهب که خلافت عباسیان را به رسمیت می‌شناختند، با خوانده شدن نام خلیفه فاطمی در خطبه مکه و مدینه مخالف بودند. طغرل نخستین سلطان سلجوقی، در نامه‌ای که برای خلیفه نوشت، انگیزه ورودش به [[بغداد]] را بازگشایی راه [[حج]]، خدمت به [[قبر پیامبر(ص)]] و برانداختن حکومت فاطمیان اعلام کرد. خود طغرل فرصتی برای اجرای این برنامه‌ها نیافت؛ اما ستیز جانشینان او با خلافت فاطمی، در عرصه مبارزه برای سلطه بر حجاز ادامه یافت.<ref>تاریخ دولة آل سلجوق، ص19؛ الکامل، ج9، ص609؛ التنافس السلجوقی، ص26-30.</ref> | سلجوقیان پس از تصرف بغداد در سال ۴۴۷ق، بر سر نفوذ در [[مکه]] و [[مدینه]] با [[فاطمیان]] کشمکش داشتند. سلجوقیان سنی مذهب که خلافت عباسیان را به رسمیت می‌شناختند، با خوانده شدن نام خلیفه فاطمی در خطبه مکه و مدینه مخالف بودند. طغرل نخستین سلطان سلجوقی، در نامه‌ای که برای خلیفه نوشت، انگیزه ورودش به [[بغداد]] را بازگشایی راه [[حج]]، خدمت به [[قبر پیامبر(ص)]] و برانداختن حکومت فاطمیان اعلام کرد. خود طغرل فرصتی برای اجرای این برنامه‌ها نیافت؛ اما ستیز جانشینان او با خلافت فاطمی، در عرصه مبارزه برای سلطه بر حجاز ادامه یافت.<ref>تاریخ دولة آل سلجوق، ص19؛ الکامل، ج9، ص609؛ التنافس السلجوقی، ص26-30.</ref> | ||
کاروان حج ایران | کاروان حج ایران تا سال ۴۵۵ق متوقف بود. برخی دلیل آن را ناپایداری سیاسی در سال‌های نخست قدرت سلجوقیان دانسته‌اند. در سال ۴۵۶ق نخستین کاروان حج عازم مکه شد.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج4، ص132؛ اتحاف الوری، ج2، ص470.</ref> سلجوقیان توانستند از سال ۴۵۶ تا ۴۵۹ق نام سلطان سلجوقی در کنار نام خلیفه فاطمی در خطبه مکه جاری شود.<ref>اتحاف الوری، ج2، ص470-471؛ تاریخ ابن خلدون، ج4، ص132.</ref> | ||
هنگامی که بار دیگر به سال ۴۶۲ق. خطبه به نام عباسیان و آلب‌ارسلان خوانده شد، شریف مکه سفیری به دربار آلب‌ارسلان که در آن هنگام در [[ری]] بود، فرستاد تا خبر خطبه خواندن به نام خلیفه عباسی و حذف «حی علی خیر العمل» از اذان را به او برساند. آلب‌ارسلان به سفیر سی هزار دینار پاداش داد و برای امیر مکه خلعت فرستاد و مبلغی سالانه برای مکه تعهد نمود. وی همچنین امیر مکه را تشویق کرد تا سلطه سلجوقیان بر مدینه را برقرار سازد و برای این کار پاداشی کلان به وی وعده داد.<ref>الکامل، ج10، ص61؛ اتحاف الوری، ج2، ص472-473.</ref> بدین‌ترتیب، اوج‌گیری قدرت نظامی سلجوقیان باعث شد در بیشتر دوران امارت محمد بن جعفر (حک: ۴۵۵–۴۸۴ق) خطبه مکه به نام خلیفه عباسی و سلطان سلجوقی خوانده شود.<ref>التنافس السلجوقی، ص60.</ref> | |||
محمد بن جعفر به سال ۴۶۳ق. با حمایت نیروهای نظامی که همراه امیرالحاج عراق به مکه آمده بودند، به مدینه لشکر کشید و حسین بن مهنا، امیر مدینه، را از این شهر اخراج کرد.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج4، ص133؛ التنافس السلجوقی، ص44.</ref> در مکه، کشمکش خلافت فاطمی و عباسی برای ذکر نامشان در خطبه ادامه داشت و خلیفه فاطمی چند سال از جمله در سال‌های ۴۶۷ و ۴۷۰ و ۴۷۸ و ۴۷۹ق. توانست خطبه خواندن به نام خود را در مکه احیا کند.<ref>المنتظم، ج16، ص167، 190؛ الکامل، ج10، ص97-98؛ اتحاف الوری، ج2، ص477، 479، 483-484.</ref> | |||
== قدرت گرفتن در مکه == | == قدرت گرفتن در مکه == | ||
در دوران ملکشاه ( | در دوران ملکشاه سلجوقی (حک: ۴۶۵–۴۸۵ق) نفوذ سلجوقیان بر مکه بدان‌جا رسید که به سال ۴۶۸ق. قرار نهاده شد که امیر مکه با خواهر ملکشاه ازدواج کند.<ref>المنتظم، ج16، ص171.</ref> به سال ۴۸۴ق. سپاهی از ترکمانان به دستور ملکشاه سلجوقی با هدف تسلط بر یمن به شبه جزیره رفت و مکه را مدتی تصرف کرد و سپس امیر مکه به دربار سلجوقیان در عراق گریخت.<ref>زبدة التواریخ، ص104؛ الکامل، ج10، ص200، 204؛ اتحاف الوری، ج2، ص485؛ التنافس السلجوقی، ص61-63.</ref> | ||
در سال ۴۸۷ق. قاسم بن محمد بن جعفر ( | حضور نظامی سلجوقیان در مکه به همین‌جا پایان نیافت. به سال ۴۸۷ق. در پی امارت قاسم بن محمد بن جعفر (حک: ۴۸۷–۵۱۵ق) بر مکه پس از مرگ پدر و خطبه خواندن به نام خلفای فاطمی، سلطان برکیارق سلجوقی (حک: ۴۸۷–۴۹۸ق) سپاهی به فرماندهی اسپهبد بن ساوتکین به مکه فرستاد و سبب شد که امیر مکه بگریزد. قاسم با گردآوری نیرو توانست چند ماه بعد به مکه بازگردد و برای فاطمیان خطبه بخواند؛ اما سپس خود وی از سال ۴۸۹ق. خطبه خواندن برای حکمرانان سلجوقی را از سر گرفت.<ref>الکامل، ج10، ص239-240؛ اتحاف الوری، ج2، ص359، 487؛ تاریخ ابن خلدون، ج4، ص133؛ التنافس السلجوقی، ص68.</ref> | ||
در سال‌های پایانی حکومت سلجوقیان | در سال‌های پایانی حکومت سلجوقیان در صحنه سیاسی حجاز، کمتر نامی از حکمرانان سلجوقی برده می‌شود. آغاز اختلاف میان خلفای عباسی و سلجوقیان و افزایش قدرت خلفا سبب شد که از دخالت سلجوقیان در امور عراق و حجاز کاسته شود. این اختلاف‌ها از هنگام خلافت مسترشد (حک: ۵۱۲–۵۲۹ق) آغاز شد و در دوران المقتفی (حک: ۵۳۰–۵۵۵ق) و الناصر (حک: ۵۷۵–۶۲۲ق) به اوج رسید و به نبردهایی میان حکمرانان سلجوقی و خلفای عباسی انجامید.<ref>تاریخ دولة آل سلجوق، ص149، 337-338؛ تاریخ گزیده، ص358؛ راحة الصدور، ص205؛ تاریخ ایران کمبریج، از آمدن سلجوقیان تا فروپاشی دولت ایلخانیان، ج5، ص165-166.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| خط ۴۵: | خط ۳۲: | ||
}} | }} | ||
[[رده: | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | ||