در حال ویرایش عبدالله محض (بخش)

== فعالیت سیاسی عبدالله محض==
عبدالله محض که سودای امامت بر شیعه و مهدی بودن فرزندش محمد را در سرداشت، از حمایت و تشویق و پنهان نمودن فرزندانش محمد و ابراهیم فروگذار نکرد و به همین دلیل به زندان منصور رفت.گزارش های فراوانی حاکی از وجود یک تعامل دوطرفه میان حسنیانی چون عبدالله محض و پسرش محمد با اقلیت زیدیه است. در این گزارش ها از یک سو حمایت و اجتماع زیدیان پیرامون این افراد و از سوی دیگر ادعاها و موضع گیری های هماهنگ با این حمایت ها از آنان دیده می شود. به عنوان مثال روایتی صحیح السند از ادعای عبدالله محض درباره وجود شمشیر پیامبر نزد او (به عنوان نشان امامت) خبرداده که با تکذیب صریح و روشن امام صادق(ع) روبرو می شود و روایتی که محمد بن عبدالله ، یاران امام را به سوی خود فرا می‌خواند و از موضع تند آنان انتقاد می کند. 
گزارش های دیگری چون روایت کلبی نسابه و عبدالرحمن بن کثیر که به تلاش حسنیان برای جذب شیعیان ناآشنا به سوی عبدالله بن حسن و پسرش محمد تلاش می کردند و او را عالم و امام اهل بیت معرفی می کردند و کسانیکه امام صادق(ع) را به این افراد معرفی می کردند، ملامت می شدند.این رفتار به گونه ای آشکار بود که انگیزه حسادت در این رفتارشان برای مخاطب مشخص شده است.<ref>بصائر الدرجات في فضائل آل محمد صلى الله عليهم، ج‏1، ص: 174‏ . بصائر الدرجات في فضائل آل محمد صلى الله عليهم، ج‏1، ص: 156 ‎ ‎الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص: 350‏ ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (لابن شهرآشوب) - قم، چاپ: اول، 1379 ق. ، ج‏4، ص: 221‏؛ الخرائج و الجرائح، القطب الراوندي ، ج‏2، ص:771‏‎ ‎ .</ref> 
این گزارش ها که حاوی همراهی عبدالله و محمد با این افراد است، تایید کننده ادعای امامت حسنیان است. روایت دیگری با نقل سخنانی ازعبدالله محض، تردید و بی اعتقادی وی را به امامت امامان معصوم از نسل امام حسین(ع) به روشنی نشان می دهد. براساس این روایت عبدالله با نگاهی کاملا نسبی به مساله امامت مدعی شد که امامت باید در نسل هردو نوه پیامبر (ص) استمرار یابد و از آنجا که امام حسن و امام حسین در فضیلت برابر هستند و تنها امام حسن به دلیل بزرگتر بودن، فضیلتی بیشتر دارد، دلیلی وجود ندارد که امامت را منحصر در فرزندان امام حسین (ع) بدانیم، بلکه امامت باید در نسل برادر افضل یعنی امام حسن(ع) ادامه یابد. این روایت به روشنی تردید و عدم اعتقاد عبدالله را درباره امامت امام صادق(ع) و توهم امامت خود یا فرزندش می‌رساند.<ref> معجم رجال الحديث و تفصيل طبقات الرجال، ج‌11، ص: 173‌‏ ابن بابويه، محمد بن على، علل الشرائع - قم، چاپ: اول، 1385ش / 1966م. علل الشرائع ؛ ج‏1 ؛ ص209‏</ref>