در حال ویرایش غزوه بدر (بخش)

== پایان نبرد ==
نبرد بدر که نیم‌روز بیشتر طول نکشید، با کشته شدن هفتاد تن و اسارت همین شمار از مشرکان و تنها با شهادت ۱۴ تن از مسلمانان، شش تن از [[مهاجران]] و هشت تن از [[انصار]]، پایان یافت.<ref>الطبقات، ج2، ص12؛ برای اطلاع از اسامی آنان، نک: المغازی، ج1، ص145-152.</ref> آیات ۱۵۴ [[سوره بقره|بقره]] و ۱۶۹ [[سوره آل عمران|آل عمران]] بر خلاف سخن شماری که شهیدان را مرده و محروم از لذت‌های دنیوی می‌پنداشتند، تصریح می‌کند که خداوند آنان را زنده و بهره‌مند از نعمت‌های بهشتی دانسته است.

[[ابن قتیبه]] شمار کشتگان قریش را ۵۰ تن و اسیران آن‌ها را ۴۴ تن دانسته است.<ref>المعارف، ص155.</ref> از مهم‌ترین کشته‌های آنان می‌توان به ابوجهل اشاره کرد که پیامبر او را راس ائمة الکفر و فرعون امت نامیده بود.<ref>المغازی، ج1، ص91؛ المعجم الکبیر، ج9، ص84؛ الامالی، طوسی، ص310.</ref> [[نوفل بن خویلد]]<ref>المغازی، ج1، ص91.</ref> و [[زمعة بن اسود زهری]]<ref>السیرة النبویه، ج1، ص643؛ المغازی، ج1، ص80-81.</ref> نیز در این نبرد کشته شدند. مجاهدت امیرالمؤمنین (ع) در این نبرد چنان بود که گفته‌اند ۳۵ تن از مشرکان تنها به‌دست وی به هلاکت رسیدند.<ref>روض الجنان، ج5، ص50.</ref> پیامبر (ص) درباره این نبرد فرمود: هیچ‌گاه شیطان کوچک‌تر و درمانده‌تر از [[روز عرفه]] نبوده، مگر در روز بدر.<ref>الموطّا، ج1، ص422؛ المصنف، صنعانی، ج4، ص378؛ المغازی، ج1، ص77-78؛ فضائل الاوقات، ص355.</ref> 

خداوند نبرد بدر را به منزله عذاب الهی بر مشرکان دانسته (سوره دخان، آیه ۱۶) و آن را روز عذاب کوچک پیش از عذاب بزرگ‌تر نامیده است. (سوره سجده، آیه ۲۱) در آیات گوناگون، خداوند نزول این عذاب‌ها بر سپاه قریش را به سبب مخالفت آنان با خدا و رسولش (سوره انفال، آیه۱۳) و نیز بازداشتن مردم از [[مسجدالحرام]] (سوره انفال، آیه۳۴) شمرده است.