در حال ویرایش محراب

<br />{{در دست ویرایش|ماه=[[آبان]]|روز=[[۲۳]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363  }}

 

محراب از حرب،{{یادداشت}} بر وزن مِفعال، اسم آلت برای مبالغه است.<ref name=":0">قبله‌نمای مسجد محراب، فصلنامه مطالعات اسلامی، شماره ۳۵، به نقل از لسان العرب، ذیل کلمه حرب.</ref> این واژه، به معانی جای ایستادن امام جماعت در مسجد،<ref name=":1">کتاب العین، ج۳، ص۲۱۴.</ref> اتاق،<ref>کتاب العین، ج۳، ص۲۱۴؛ جمهرة اللغة، ج۱، ص۲۷۵؛ الصحاح، ج۱، ص۱۰۸.</ref> صدر مجلس، بهترین بخش از اتاق،<ref name=":2">جمهرة اللغة، ج۱، ص۲۷۵؛ الصحاح، ج۱، ص۱۰۸.</ref> محل نشستن پادشاه،<ref name=":4">المحیط فی اللغة، ج۳، ص۸۵.</ref> قصر،<ref name=":3">لسان العرب، ج۱، ص۳۰۵.</ref> پناهگاه شیر<ref name=":4" /> و گردن حیوان<ref name=":1" /> آمده است. فراهیدی لغت‌شناس، محاریبِ [[بنی‌اسرائیل]] را مسجدهای آن‌ها دانسته که برای [[نماز]] در آن‌ها گرد می‌آمدند.<ref name=":1" /> برخی نیز، محراب را در آیه {{قلم رنگ|سبز|فَخَرَجَ عَلی قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ‏}}، مسجد معنا کرده‌اند.<ref>الصحاح، ج۱، ص۱۰۹.</ref> واژه محراب، به عنوان صفت برای «رجل»، به معنای مرد شجاع و جنگاور نیز به کار رفته است.<ref>معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۸.</ref> برخی، محراب را مکان رفیع و مجلس شریف معرفی کرده و علت نامگذاری آن را این دانسته‌اند که از مکان شریف دفاع شده و برای به دست آوردنش جنگ می‌شود.<ref>فقه اللغة، ص۳۲۹.</ref> برخی نیز، یکی از معانی محراب را بالاترین اتاق در خانه و بالاترین مکان در مسجد دانسته‌اند.<ref name=":3" />

[[سید روح‌الله خمینی]]، بنیانگذار انقلاب اسلامی [[ایران|ایران]]، در تحلیلی، محراب را از حرب و به معنای سنگر برای اسلام دانسته است.<ref>صحیفهٔ نور، ج ١۵، ص ۵٨.</ref> گفته شده محراب، محلی است که پادشاه در آن تنها شده و خلوت می‌کند؛ از این رو، به محرابِ مسجد، که امام جماعت در آن خلوت کرده و از مردم دور می‌شود محراب گفته‌اند.<ref>لسان العرب، ج۱، ص۳۰۶.</ref>

طرح اصلی سازه محراب، طاقی نوک‌تیز است که روی ستون‌های کوچک قرار گرفته و دارای فضای فرورفته‌ای بوده و از سه سمت گرداگرد آن، دو بند یا بیشتر تزئینات و کتیبه‌های مختلف قرار دارد. این طرح اصلی، که از سده سوم قمری رایج شد، تقریباً در همه دوره‌ها یکسان بوده و تحول آن، در عوامل تزئیینی آن رخ داده است.<ref name=":6">محراب جلوه‌گاه اصیل هنر تزئینی اسلامی، فصلنامه هنر، شماره ۳، ص۱۵۴.</ref> در هنر اسلامی، اهمیت ویژه ای به معماری محراب در مساجد داده شده و صنعت‌کاران، شاهکار صنعت خود را در محراب نشان داده و گاهی سنگ‌های قیمتی در آن به کار می‌رود که سراسر محراب را می‌پوشاند.<ref>فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۳۹.</ref> محراب را، مجموعه‌ای از خلاقیت هنرهای بسیار مانند گچ‌بری، خطاطی، کاشی‌کاری و دیگر رشته‌های هنر تزئینی دانسته‌اند. به باور برخی، علت تلاش هنرمندان مسلمان برای زیباسازی محراب، این بوده که محراب را مانند دری گشوده شده به سوی بهشت، در پیش چشم نمازگزاران بر پا کنند.<ref>محراب جلوه‌گاه اصیل هنر تزئینی اسلامی، فصلنامه هنر، شماره ۳، ص۱۵۳ و ۱۵۴.</ref>

[[مسجد النبی(ص)]]، حتی تا زمان خلفا، جایی به نام محراب نداشته است. به عقیده برخی، [[عمر بن عبدالعزیز]] (ح.۹۹-۱۰۱ق)، نخستین کسی است که در مسجد، محراب ساخته<ref>مجموعه مقالات همایش معماری مسجد، ج ٢، ص ٢۶٨؛ وفاءالوفاء، ج۱، ص۳۳۹.</ref> و برخی، رواج آن را از سده سوم قمری دانسته‌اند.<ref name=":6" /> محرابی که کنار منبر پیامبر(ص) و معروف به «محراب سلیمانی» است، در سال ۹۷۴ق. ساخته شده است.<ref name=":5">سیری در اماکن سرزمین وحی، ص ٢٨.</ref> معروف‌ترین محراب‌ها توسط پادشاهان [[عثمانی]] در [[مدینه]] و در مسجدالنبی(ص) ایجاد شدند.<ref>اولین دانشگاه و آخرین پیامبر، ج ٢، ص ١١٨.</ref>

در برخی زیارتگاه‌ها، محراب‌های خاصی که پیشینه‌ای مقدس دارد، مورد توجه [[زائر|زائران]] قرار گرفته و برای [[تبرک|تبرک]] یا نماز خواندن در آن‌ها علاقه نشان می‌دهند؛ برخی از آن‌ها عبارتند از:

* '''فقه اللغة'''، عبدالملک بن محمد ثعالبی، تصحیح و تحقیق جمال طلبه، دار الکتب العلمیة، بیروت‏، ۱۴۱۴ق.

* '''مفردات ألفاظ القرآن'''،‏ راغب اصفهانی، دار القلم‏، بیروت، ۱۴۱۲ق.