در حال ویرایش محمد بن ابراهیم مجاب(ع)

'''محمد بن ابراهیم مجاب(ع)''' ملقب به «حایری» مکنی به «ابوالحسن» و معروف به «قشیر» یا «عشیر» فرزند [[ابراهیم مجاب(ع)]] و نوه [[امام موسی کاظم(ع)]] است. از این‌جهت او ملقب به حایری شد که در حائر ([[کربلا]]) زاده شد. علمای انساب و مورخان، در محل دفن سیدمحمد اختلاف دارند، قول [[ابوطالب مروزی]] این است که ایشان پس از درخواست اهالی کرمان از او، به این شهر مهاجرت و در همین‌جا وفات کرد.

محمد بن ابراهیم مجاب(ع) ملقب به «حایری»<ref>عمدة الطالب، ص٢٠5؛ الفصول الفخریة، ص١٢٨؛ الاصیلی، ص١٨٢ و ١٨٣؛ تهذیب الانساب، ص١6٧.</ref> و مکنی به «ابوالحسن»<ref>تحفة الازهار، ج٣، ص٢٩6.</ref> و به «قشیر» یا «عشیر» معروف است. <ref>الشجرة المبارکة، ص١٠٣؛ الفخری، ص١6.</ref> او از آن‌رو به حائری ملقب شد که در حائر ([[کربلا]]) زاده شد<ref>موسوعة القاب السادة العلویین، ج١، ص١٨6.</ref> و سپس به همراه برادرانش از حائر به [[قصر ابن هبیره]]<ref>عمدة الطالب، ص٢45؛ المشجر الوافی، ج١، ص55٣.</ref> و از آنجا به ارجان (بهبهان)<ref>صحاح الاخبار، ص55؛ معالم انساب الطالبیین، ص١6١؛ انجاز العدات، ص١٢6 و ١٢٧.</ref> و سپس به سیرجان مهاجرت کرد<ref>الشجرة المبارکة، ص١٠٣.</ref> و در کرمان از دنیا رفت. <ref>مزارات کرمان، ج٢، ص١٨٨ و ١٨٩.</ref>

[[آیت‌الله رحمتی]] می‌نویسد: «به احتمال قوی همان امامزاده محمد که صاحب منتخب او را فرزند امام هفتم می‌داند، (محمد حایری) می‌باشد». <ref>انجاز العدات، ص١٢6.</ref>

[[سلطان الواعظین شیرازی]] که نسبش به سیدمحمد حایری می‌رسد، درباره وی می‌نویسد: «جناب محمد، معروف به حائری، تشریف‌فرمای کرمان شدند و از آن جناب سه پسر به‌وجود آمده است.» <ref>شب‌های پیشاور، ص١٣٠.</ref>

[[شیخ‌الشرف عبیدلی]] نسابه، متوفای 435 ه. ق است تعداد فرزندان معقب محمد بن ابراهیم مجاب را پنج تن می‌دانند که عبارتند از: «ابوعلی حسن، حسین شیتی، احمد مجدور، ابراهیم و جعفر». <ref>تهذیب الانساب، ص١6٧.</ref>

[[فخر رازی]] نیز همین قول را پذیرفته و کنیه حسین و جعفر را ابوعبدالله و ابراهیم را به مجاب ملقب دانسته است.<ref>الشجرة المبارکة، ص١٠5.</ref> این ابراهیم همان است که به اعتقاد ما در شیراز دفن است. <ref>دانشنامه بقاع و اماکن متبرکه، ج٢، ص١٢4.</ref> همین‌مطلب را [[ابوطالب مروزی]] بیان کرده است، <ref>الفخری، ص١6.</ref> ولی [[ابن عنبه]] نسابه، فرزندان معقب محمد را سه تن به اسامی حسن، حسین و احمد بیان می‌کند. <ref>عمدة الطالب، ص٢64.</ref>

محمد به حائری ملقب است.<ref>تهذیب الانساب، ص١٧6؛ تحفة الازهار، ج٣، ص٢٨١؛ الاصیلی، ص١٨٣؛ عمدة الطالب، ص٢45.</ref> از این‌رو، برخی علمای انساب گمان کرده‌اند که او نیز در [[حائر حسینی]] دفن شده است، <ref>بدایع الانساب، ص5٣.</ref> اما این قول صحیح نیست؛ زیرا اولاً مدارک بسیاری این قول را تضعیف می‌کند؛ ثانیاً علت شهرت او به حائری این است که حدود سال 247 ه. ق پدر بزرگوارش از [[کوفه]] به حائر حسینی منتقل می‌شود و محمد نیز با او همراه بوده است. اما به‌تصریح مورخان، پس از آنکه [[متوکل]] [[حرم سیدالشهداء(ع)]] در کربلا را به آب بست، این خانواده به ارجان مهاجرت می‌کنند که محمد حایری از جمله آنهاست. <ref>انجاز العدات، ص١٢6 و ١٢٧.</ref>

این قول را نویسنده کتاب «[[المشجر الوافی]]» مطرح می‌کند و می‌نویسد: پس از حوادث خونین در کربلا (که به آن اشاره شد) محمد حائری به‌سمت واسط فرار کرد و در آنجا از دنیا رفت. برخی گفته‌اند ضربه‌ای به کمرش وارد آمد و به واسط فرار کرد و در آنجا نزد خاله‌اش از دنیا رفت. مرقد وی در خابور است (دهی یک فرسخی شهر حی در کوت [[عراق]]) و قبه‌ای قدیمی دارد و مشهور به غفار است. <ref>المشجر الوافی، ج١، ص55٣.</ref>

امام فخر رازی معتقد است وی به همراه برادرانش به سیرجان مهاجرت کرده است. <ref>الشجرة المبارکة، ص١٠٢.</ref> بر این اساس، آیت‌الله رحمتی احتمال داده، امامزاده محمد مدفون در روستای کاظم‌آباد، در ٢٠ کیلومتری شمال غربی سیرجان، همان محمد حائری باشد.<ref>انجاز العدات، ص١٢٧.</ref> این ادعا درست نیست؛ چنان‌که در کتاب مزارات کرمان گفته شد، آن محمد، فرزند امامزاده سیدعلی سیرجان، سید ابوجعفر محمد بن علی بن ابراهیم المجاب است.

در ٢٠ کیلومتری جنوب غرب شهر ارزوئیه شهرستان بافت، در روستای پاقلعه، مزاری است که به‌ سلطان پیرغیب شهرت دارد. نقل است که سیدمحمد حائری در آنجا مدفون است، ولی به اعتقاد برخی پژوهشگران، ابوالغیث محمداکبر بن محمد حائری در آن بقعه مدفون است که فرزند بزرگ محمد حائری است. <ref>امامزاده محمد و سید ابوالوفا کوهدشت، ص٧6 و ٧٧.</ref>