در حال ویرایش چاه اعواف

'''چاه اُعواف'''، یکی از چاه‌های [[مدینه]] در منطقه عوالی است که بر پایه گزارشی، [[حضرت محمد(ص)]] از آب آن وضو گرفت. این چاه در باغ اعواف یکی از هفت باغ مخیرق یهودی قرار داشت.  

این چاه به وصیت مالک آن، به حضرت محمد(ص) رسید و بر پایه منابع [[اهل سنت]]، پیامبر(ع) این چاه را وقف مسلمانان کرد. از موقعیت کنونی این چاه آگاهی دقیقی در دست نیست.  

==مکان==

چاه اُعواف از چاه‌های [[مدینه]]، واقع در منطقه عوالی است.<ref>وفاء الوفا، ج3، ص124؛ المعالم الاثیره، ص31.</ref> برخی، اعواف را نام واحه‌ای بزرگ<ref>وفاء الوفا، ج3، ص154.</ref> و یا نام محله‌ای<ref>عمدة الاخبار، ص207.</ref> در مدینه دانسته‌اند، که این چاه در آن قرار داشت.  

سمهودی (م.۹۱۱ق)، موقعیت این چاه را در میان شمار فراوان چاه‌های واحه اعواف، نامشخص دانسته و تنها چاهی که احتمال می‌دهد همان چاه اعواف باشد را نیز، خشک و بی‌آب معرفی کرده است.<ref>وفاء الوفا، ج3، ص124.</ref> این در حالیست که ایوب صبری پاشا (م.۱۲۹۰ق)، در توصیف هفت باغ مخیریق، آنگاه که از باغ و چاه اعواف یاد می‌کند، موقعیت آن را مشخص می‌داند.<ref>موسوعه مرآة الحرمین، ج4، ص807.</ref>

==مالک==

چاه اعواف، در باغ اعواف<ref>المعالم الاثیره، ص31؛ نک: وفاء الوفا، ج3، ص150-152.</ref> از هفت باغ مُخیریقِ [[یهودیت|یهودی]] قرار داشت، که بر پایه وصیت او پس از شهادتش در [[غزوه احد|نبرد احد]]، به [[حضرت محمد(ص)]] رسید<ref>المغازی، ج1، ص378؛ تاریخ المدینه، ج1، ص173؛ وفاء الوفا، ج3، ص154؛ اخبار المدینه، ص212.</ref> و او در سال هفتم هجری وقف مسلمانان کرد.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص175؛ وفاء الوفا، ج3، ص151؛ المعالم الاثیره، ص157.</ref> این در حالیست که منابع [[شیعه|شیعی]]، از وصیت [[حضرت فاطمه(س)]] به [[امام علی(ع)]]، درباره اعواف و دیگر باغ‌های مخیریق یاد کرده‌اند.<ref>الکافی، ج7، ص48؛ من لایحضره الفقیه، ج4، ص244؛ تهذیب، ج9، ص144-145.</ref>  

==وضوی پیامبر(ص)==

بر پایه گزارشی از ابن شبه (م.۲۶۲ق)، [[حضرت محمد(ص)]] کنار چاه اعواف وضو گرفت؛ آب وضوی او بر زمین جاری شد و آنجا درختی رویید.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص159.</ref>

==امروزه==

==پانویس==

==منابع==

  | نویسنده = سید علی خیرخواه علوی  

* اخبار المدینه، محمد بن الحسن ابن زبالة ( -۱۹۹ق.)، به کوشش صلاح عبدالعزیز زین سلامه، مدینه، مرکز بحوث و دراسات المدینه، ۱۴۲۴ق.  

* تاریخ المدینة المنوره(اخبار المدینه النبویه)، عمر بن شبّه النمیری ( -۲۶۲ق.)، به کوشش فهیم محمد شلتوت، قم، دارالفکر، ۱۳۶۸ش.

* تاریخ مدینه دمشق، علی بن الحسن ابن عساکر ( -۵۷۱ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

* تهذیب الاحکام فی شرح المقنعه للشیخ المفید، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵-۴۶۰ق.)، به کوشش سید حسن موسوی خرسان و علی آخوندی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۵ش.و علی آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.

* عمدة الاخبار، احمد بن عبدالحمید، به کوشش الانصاری، ناشر سید اسعد طرابزونی.

* الکافی، محمد بن یعقوب کلینی ( -۳۲۹ق.)، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۷۵ش.

* المعالم الاثیره، محمد محمد حسن شراب، بیروت، دارالقلم، ۱۴۱۱ق.

* المغازی، محمد بن عمر الواقدی ( -۲۰۷ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بیروت، موسسه الاعلمی، ۱۴۰۹ق.

* من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱-۳۸۱ق.)، تحقیق و تصحیح علی اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.

* موسوعه مرآة الحرمین الشریفین، ایوب صبری باشا ( -۱۲۹۰ق.)، القاهره، دارالآفاق العربیه، ۱۴۲۴ق.

* وفاء الوفاء باخبار دارالمصطفی، علی بن عبدالله السمهودی ( -۹۱۱ق.)، به کوشش محمد محیی الدین عبدالحمید، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.