سیدحسین حسینی موسوی بهبهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
Z mohammad (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
* '''مع علماء النجف الاشرف''': سید محمد الغروی، بیروت، دار الثقلین، 1420ق. | * '''مع علماء النجف الاشرف''': سید محمد الغروی، بیروت، دار الثقلین، 1420ق. | ||
{{پایان}} | |||
{{الگو:عالم}} | {{الگو:عالم}} | ||
[[رده:عالمان شیعه قرن 13 (قمری)]] | [[رده:عالمان شیعه قرن 13 (قمری)]] | ||
[[رده:فقیهان شیعی]] | [[رده:فقیهان شیعی]] | ||
[[رده:مدفونان در بقیع]] | [[رده:مدفونان در بقیع]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۱۱
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | سیدحسین حسینی موسوی بهبهانی |
| نسب | سیدابراهیم بهبهانی |
| تاریخ تولد | سال 1215ق. |
| زادگاه | بهبهان |
| محل زندگی | ایران و عراق |
| تاریخ وفات | 1300ق. |
| محل دفن | بقیع |
| شهر وفات | بین راه مکه و مدینه |
| خویشاوندان سرشناس | سیدابراهیم بهبهانی، سیدکاظم بهبهانی |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | شیخ انصاری، شیخ حسن برغانی |
| محل تحصیل | بهبهان، نجف |
| اجازه اجتهاد از | شیخ انصاری |
سیدحسین بهبهانی، از عالمان و فقیهان شیعه در قرن سیزدهم ق. و مدفون در بقیع است.
سیدحسین حسینی موسوی بهبهانی فرزند سیدابراهیم، از علما و فقیهای شیعه بوده که در نجف تحصیل کرده و اجازه اجتهاد گرفت و در کربلا به تدریس و افتاء پرداخته است و دارای آثاری در فقه و اصول و تفسیر نگاشته است.
او سال 1300ق. به حج رفت، در بازگشت از حج و در راه مدینه به قصد زیارت قبر پیامبر(ص) در جایی به نام بئر درویش چادر زد و شب را در آنجا ماند، هنگام شب چون از خیمه بیرون رفت، یکی از اعراب که دشمنی سختی با شیعیان داشت، با کوبیدن عمودی بر سرش او را به قتل رساند.
معرفی اجمالی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سیدحسین بن ابراهیم حسینی موسوی بهبهانی به سال 1215ق. در بهبهان زاده شد. پدرش سیدابراهیم بارگاهی در بهبهان دارد و نسبش به امیر سیدعلی معروف به سیاهپوش می‌رسد که در همدان مدفون است.[۱]
تحصیلات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در زادگاه خود مقدمات فقه و اصول را به پایان برد و سپس راهی نجف شد.[۲] نزد استادان بزرگ، از جمله شیخ انصاری (م. 1281ق.) فقه و اصول را فراگرفت و از او اجازه اجتهاد گرفت.[۳] علوم عقلی را از شیخ حسن برغانی (م. 1295ق.) آموخت.[۴]
پس از فوت شیخ انصاری، مقیم کربلا شد و در آنجا به تدریس و افتاء پرداخت و در مسجدی نزدیک حرم ابوالفضل عباس(ع) امامت جماعت را عهده‌دار شد. وی پنج فرزند پسر داشت که همگی از دانشوران کربلا بودند.[۵]
حج‌گذاری و نحوه قتل[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سیدحسین بهبهانی به سال 1300ق. به حج رفت. در بازگشت از حج و در حال عزیمت به مدینه به قصد زیارت قبر پیامبر(ص) در جایی به نام بئر درویش چادر زد و شب را به روز آورد. هنگام شب چون از خیمه بیرون رفت، یکی از اعراب که دشمنی سختی با شیعیان داشت، با کوبیدن عمودی بر سرش او را به قتل رساند.[۶]
در گزارش صاحب اعیان الشیعه، تنها به بیرون رفتن شبانه بهبهانی برای قضای حاجت و کشته شدنش به دست یکی از دزدان عرب، بدون اشاره به تمایلات ضد شیعی قاتل، اشاره شده است.[۷]
در گزارشی دیگر، کشته شدن بهبهانی در زمان نشستن و استراحت او دانسته شده است.[۸] پیکر بهبهانی به مدینه منتقل و در جوار امامان بقیع دفن شد.[۹]
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سیدحسین بهبهانی آثاری در فقه و اصول و تفسیر نگاشت.[۱۰] این آثار بعدها به سال 1344ق. و در هجوم یکی از امیران دولت عثمانی به خانه فرزندش سیدکاظم (م. 1345ق.) در آتش سوخت و از میان رفت.[۱۱]
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ اعیان الشیعه، ج2، ص254؛ ج5، ص413؛ نک: اثرآفرینان، ج2، ص88.
- ↑ مع علماء النجف الاشرف، ج1، ص544.
- ↑ شهداء الفضیله، ص331-332؛ نک: دائرة المعارف تشیع، ج3، ص517.
- ↑ زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ص244؛ اثرآفرینان، ج2، ص88-89.
- ↑ اعیان الشیعه، ج5، ص413؛ اثرآفرینان، ج2، ص89؛ زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ص244-245.
- ↑ شهداء الفضیله، ص331-332؛ مع علماء النجف، ج1، ص544؛ اثرآفرینان، ج2، ص88-89.
- ↑ اعیان الشیعه، ج5، ص413.
- ↑ مع علماء النجف، ج1، ص544.
- ↑ اعیان الشیعه، ج5، ص413.
- ↑ اثرآفرینان، ج2، ص88؛ اعیان الشیعه، ج5، ص413.
- ↑ اعیان الشیعه، ج5، ص413.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل سیدحسین حسینی موسوی بهبهانی.
- اثرآفرینان: زیر نظر کمال حاج سید جوادی، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، 1377ش.
- اعیان الشیعه: سید محسن الامین (م. 1371ق.)، به کوشش حسن الامین، بیروت، دار التعارف.
- دائرة المعارف تشیع: زیر نظر سید جوادی و دیگران، تهران، نشر شهید سعید محبی، 1375ق.
- زندگانی و شخصیت شیخ انصاری: مرتضی انصاری، انتشارات حسینعلی نویان، 1410ق.
- شهداء الفضیله: عبدالحسین امینی، قم، مکتبة الطباطبائی، 1393ق.
- مع علماء النجف الاشرف: سید محمد الغروی، بیروت، دار الثقلین، 1420ق.