فسوق (فتاوای مراجع): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(اصلاح نویسههای عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{| class="wikitable" style="text-align: right; background-color:#F1F9DC; width:80%; border-radius:4px; align:center !important; margin:auto | {| class="wikitable" style="text-align: right; background-color:#F1F9DC; width:80%; border-radius:4px; align:center !important; margin:auto | ||
! فتوای مراجع درباره فسوق<ref> برگرفته از کتاب مناسک حج، ص ۲۰۹</ref> | ! فتوای مراجع درباره فسوق<ref> برگرفته از کتاب مناسک حج، ص ۲۰۹</ref> | ||
|-style="background:#e7ebfb;" | |-style="background:#e7ebfb;" | ||
| '''امام خمینی:''' [مسئله شماره ۳۷۲] فسوق اختصاص به دروغ گفتن ندارد<sup>[1]</sup> بلکه فحش دادن و فخر<sup>[2]</sup> به | | '''امام خمینی:''' [مسئله شماره ۳۷۲] فسوق اختصاص به دروغ گفتن ندارد<sup>[1]</sup> بلکه فحش دادن و فخر<sup>[2]</sup> به دیگران کردن نیز فسوق است و از برای فسوق کفاره نیست، فقط باید استغفار کند و مستحب است چیزی کفاره بدهد و اگر گاو ذبح کند بهتر است. | ||
|-style="background:#fcfaf0;" | |-style="background:#fcfaf0;" | ||
| <small>1. ''' | | <small>1. '''آیة الله بهجت''': اظهر مقید بودن دروغ گفتن و دشنام دادن و مفاخرت است به آنکه بر غیر مُحرم | ||
حرام باشند | حرام باشند. | ||
'''آیة الله سبحانی''': مقصود از آن سه چیز است: دروغ گفتن، دشنام دادن، فخرفروشی بر یکدیگر، لذا اینکه دیده شده گاهی به زبان جدّ یا شوخی، انسانی، مردم شهری یا قبیلهای یا ایل و عشیرهای یا لهجهای را با تمسخر یاد میکنند یا بر آنها مفاخره میکنند این عمل فینفسه حرام و در حال احرام حرمتش مؤکد است. | |||
۲. '''آیة الله تبریزی''': فخر کردن بر دیگران، اگر برای اثبات فضیلت و برتری برای خود باشد که توهین دیگری را دربرداشته باشد، این عمل فینفسه حرام است. | |||
''' | |||
'''آیة الله خویی''': مراد از فسوق در آیه مبارکه {فَلا رَفَثَ وَ لا فُسُوقَ وَ لا جِدالَ فِی الْحَجِّ} دروغ و دشنام است و فخر کردنِ حرام هم ملحق به فسوق است، فخر، در صورتی که مستلزم اهانت به دیگران نباشد، حرام نیست. | |||
''' | |||
'''آیة الله سیستانی''': فخر کردن اگر مستلزم اهانت و تحقیر مؤمن باشد همیشه حرام است و در حال احرام حرمتش مؤکد است و اگر چنین نباشد اشکالی ندارد حتی در حال احرام. | |||
''' | |||
'''آیة الله فاضل''': خواه موجب نقص دیگران باشد یا نباشد. | |||
''' | |||
'''آیة الله مکارم''': بنا بر احتیاط واجب فخرفروشی نیز از فسوق است.</small> | |||
|- | |- | ||
|} | |} |
نسخهٔ ۲۱ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۴
فتوای مراجع درباره فسوق[۱] |
---|
امام خمینی: [مسئله شماره ۳۷۲] فسوق اختصاص به دروغ گفتن ندارد[1] بلکه فحش دادن و فخر[2] به دیگران کردن نیز فسوق است و از برای فسوق کفاره نیست، فقط باید استغفار کند و مستحب است چیزی کفاره بدهد و اگر گاو ذبح کند بهتر است. |
1. آیة الله بهجت: اظهر مقید بودن دروغ گفتن و دشنام دادن و مفاخرت است به آنکه بر غیر مُحرم
حرام باشند. آیة الله سبحانی: مقصود از آن سه چیز است: دروغ گفتن، دشنام دادن، فخرفروشی بر یکدیگر، لذا اینکه دیده شده گاهی به زبان جدّ یا شوخی، انسانی، مردم شهری یا قبیلهای یا ایل و عشیرهای یا لهجهای را با تمسخر یاد میکنند یا بر آنها مفاخره میکنند این عمل فینفسه حرام و در حال احرام حرمتش مؤکد است.
آیة الله خویی: مراد از فسوق در آیه مبارکه {فَلا رَفَثَ وَ لا فُسُوقَ وَ لا جِدالَ فِی الْحَجِّ} دروغ و دشنام است و فخر کردنِ حرام هم ملحق به فسوق است، فخر، در صورتی که مستلزم اهانت به دیگران نباشد، حرام نیست. آیة الله سیستانی: فخر کردن اگر مستلزم اهانت و تحقیر مؤمن باشد همیشه حرام است و در حال احرام حرمتش مؤکد است و اگر چنین نباشد اشکالی ندارد حتی در حال احرام. آیة الله فاضل: خواه موجب نقص دیگران باشد یا نباشد. آیة الله مکارم: بنا بر احتیاط واجب فخرفروشی نیز از فسوق است. |
- ↑ برگرفته از کتاب مناسک حج، ص ۲۰۹