مزار سیدبهاءالدین حیدر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حج
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۵: خط ۵:
|نام کامل          = سیدبهاءالدین حیدر
|نام کامل          = سیدبهاءالدین حیدر
|لقب              =  
|لقب              =  
|نسب              = [[سادات طباطبایی]] و از نوادگان [[امام حسن]](ع)
|نسب              = [[سادات طباطبایی]] و از نوادگان [[امام حسن(ع)]]
|زادروز            =  
|زادروز            =  
|کشور تولد        =  
|کشور تولد        =  
خط ۶۴: خط ۶۴:
{{امامزادگان ایران}}
{{امامزادگان ایران}}


[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]
[[رده:سادات طباطبایی]]
[[رده:سادات طباطبایی]]
[[رده:مزار فرزندان امام حسن(ع)]]
[[رده:مزار فرزندان امام حسن(ع)]]
[[رده:مزارهای استان اصفهان]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۹

امامزاده سیدبهاءالدین حیدر
بقعه سیدبهاءالدین حیدر
مشخصات فردی
نام کامل سیدبهاءالدین حیدر
نسب سادات طباطبایی و از نوادگان امام حسن(ع)
خویشان سرشناس سادات طباطبایی
دین اسلام
مذهب شیعه
محل درگذشت ایران، زواره
آرامگاه شهر زواره استان اصفهان

سیدبهاءالدین حیدر، از سادات طباطبایی در ایران است. نسب وی از طریق حسن مثنی به امام حسن(ع) می‌رسد.

قبر وی در شهر زواره استان اصفهان و در منزلش قرار دارد و امروزه به موزه تبدیل شده است. ایشان همواره مورد احترام اهالی زواره بوده است.

نسب‌شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

سیدبهاءالدین حیدر فرزند کمال‌الدین حسن طباطبایی زواره‌ای از عرفای قرن هفتم هجری قمری است و از اجداد سادات طباطبایی ایران محسوب می‌شود.


نام ایشان در اکثر شجره‌نامه‌های سادات طباطبا ذکر شده است. وی به دست مغولان کشته می‌شود و مردم بر روی مقبره او بقعه‌ای از خشت و گل بنا می‌کنند.

آرامگاه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

آرامگاه سيدبهاءالدين حيدر، نزديك حسينيه بزرگ زواره، يعنى همان منزلش، قرار دارد و به مناسبت اينكه سادات زواره خود را از اولاد و نوادگان او مى‌دانند، بسيار مورد احترام است.


چند قرن است كه تعداد بى‌شمارى از مردم زواره پايان هر هفته، به پاس قدردانى از سيد بزرگوارى كه حماسه بشرى شورانگيزى را آفريد، بر مزارش حاضر مى‌شوند و براى شادى روحش فاتحه مى‌خوانند.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

این مقاله برگرفته از کتاب ابراهیم غمر نواده امام حسن مجتبی(ع) و جد سادات طباطبایی، محمود سامانی. فصل «نسل ابراهیم»، ص84-85 است.