عرب عاربه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسب‌شناسان مسلمان، قوم عرب را به دو دسته تقسیم می‌کنند: عرب عاربه و عرب مستعربه. عرب عاربه عرب‌های اصیل هستند یعنی اقوامی که زبان عربی داشتند اما عرب مستعربه عربی هستند که ابتدا عرب نبودند و بعدا عربی آموختند و عرب شدند. در این کاربرد عاربه به معنای اصیل در عروبیت است.<ref>نهایه الارب، ص19</ref>برخی محققان، ریشه این تقسیم‌بندی را منابع یهودی و نویسندگان اهل کتاب دانسته‌اند.<ref>تاریخ عرب قبل از اسلام، ص32</ref>

درباره اینکه کدام عرب‌ها عاربه بوده‌اند اختلاف نظر وجود دارد. برخی گفته اند که عرب عاربه عبارتند از عاد و ثمود و طسم و جدیس و امیم و عبیل و عمالقه و عبد ضخم و جرهم اولی (اقوامی گاه از آن ها با عنوان بائده یاد می‌شود یعنی عرب‌هایی که از بین رفته‌اند). بر این اساس عرب‌های مستعربه بنی قحطان و بنی اسماعیل هستند که زبانشان سریانی یا عبرانی بود. این اقوام در اصل غیر عرب یا عبری یا سریانی بودند. قحطانی‌ها عربی را از باقی مانده عرب‌های عاربه که در زمان آن‌ها وجود داشتند یاد گرفتند و بنی اسماعیل عربی را از جرهمیان یاد گرفتند.<ref>نهایه الارب، ۱۸، ص472</ref>

گروه دیگری از منابع، عرب عاربه را همان عرب قحطانی می‌دانند و عرب مستعربه را نسل حضرت اسماعیل.<ref>نهایه الارب، ص19</ref>در این تعریف مستعربه در واقع عرب حجاز‌ اند که نسل اسماعیل اند.<ref>السیرة النبویه، ابن کثیر، ج۱، ص 3

</ref> عرب عاربه همان عرب قحطانی یا عرب جنوبی است. نخستین موطن عرب عاربه جنوب عربستان بود. یَعرُب پسر قحطان نخستین کسی است که به زبان عربی سخن گفت و او پدر تمام قبایل عرب جنوبی است.<ref>تاریخ صدر اسلام، زرگری نژاد، ص35</ref> بر این اساس عرب جنوبی یا عرب قحطانی با عرب عاربه دانسته می‌شود.<ref>تاریخ صدر اسلام، زرگری نژاد، ص21</ref>