سفرنامه عضدالملک به عتبات: تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
(←منابع) |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
* '''سفرنامه عضدالملک'''، علیرضا عضدالملک قاجار، مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۰ش. | * '''سفرنامه عضدالملک'''، علیرضا عضدالملک قاجار، مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۰ش. | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۸:۰۷
 | |
| پدید آورندگان | |
|---|---|
| نویسنده | علیرضا عضدالملک قوانلو ایلخانی قاجار |
| به کوشش | حسن مرسلوند |
| تاریخ نگارش | سده سیزدهم قمری |
| محتوا | |
| موضوع | عراق -- س‍ی‍ر و س‍ی‍اح‍ت -- سده ۱۹م. |
| زبان | فارسی |
| نشر | |
| تعداد جلد | ۱ |
| تعداد صفحات | ۲۴۳ |
| ناشر | مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی |
| محل نشر | تهران |
| رده‌بندی کنگره | DS۷۰/۶/ع۶س۷ ۱۳۷۰ |
سفرنامه عضدالملک به عتبات، شرح گزارش سفر علیرضا عضدالملک قاجار، از تهران به عتبات عالیات است. توصیف مزارهای بین راه، انتقاد از مفاسد حکومتی در آبادی‌های درون‌مرزی؛ بررسی دولت عثمانی و نگاهی ویژه به مکان‌های مذهبی و زیارتی از ویژگی‌های این سفرنامه است.
سفرنامه عضدالملک، در تهران، در سال ۱۳۷۰ش. چاپ شده است.
نویسنده
علیرضا قوانلو ایلخانی قاجار (۱۲۳۸-۱۳۲۸ق)، ملقب به عضدالملک، فرزند موسی‌خان، فرزند سلیمان‌خان قاجار و پسردایی ناصرالدین شاه است.[۱] وی در اواخر سده سیزدهم قمری، پیش‌خدمت ویژه دربار قاجار شده[۲] و در سال ۱۲۸۵ق. مُهردار شاه شد. حکم‌رانی مازندران، عهده‌داری ایل‌خانی‌گری ایل قاجار، وزارت دادگستری و ریاست صندوق عدالت‌خانه برخی از مناصب او بوده‌اند. عضدالمک، در سفر ناصرالدین شاه به عتبات در سال ۱۲۸۷ق. و در سفرش به اروپا، در سال ۱۲۹۰ق. همراه شاه بوده است.[۳]
گرچه وی، دارای لغزش‌هایی بوده، ولی برخی، او را «آدم حسابی»[۳] و برخی، فردی معتدل و مؤدب معرفی کرده‌اند.[۴] به باور برخی، او به راست‌گویی و تقدّس شهرت داشته است.[۲] وی در جریان تحریم تنباکو[۵] و میانجی‌گری بین شاه و عالمان مشروطه‌خواه، نقش مثبتی داشته است.[۶]
عضدالملک، در اواخر سال ۱۲۸۳ق. با مأموریت از جانب ناصرالدین شاه، خشت‌های طلای گنبد آستان مقدس عسکریین(ع) را به عتبات عالیات انتقال داده است.[۷]
محتوا
سفرنامه عضدالمک به عتبات، شرح گزارش نویسنده از سفر وی از تهران به عتبات عالیات است. وی از ابتدای سفر، به هر آبادی و روستایی که رسیده، پژوهش‌هایی از آن ارائه داده است.[۸]
عضدالملک، مزار امامزادگان بین راه را توصیف کرده[۹] و در بخش درون‌مرزیِ سفر خود، با اینکه خود از دربار قاجار بوده، نسبت به مفاسد، خرابی‌ها، رشوه‌خواری‌ها و زورگویی‌های آن مناطق انتقاد کرده است.[۸] پس از ورود به مرز خانقین، درباره دولت عثمانی، که نظام حاکم بر عراق بوده و مذاکراتش با مقامات عثمانی مطالبی را نگاشته است. از ویژگی‌های مهم این سفرنامه، نگاهی ویژه به مکان‌های مذهبی و زیارتی است. مسیر شهرهای زیارتی او پس از ورود به عراق عبارت است از: خانقین، نجف، کربلا و سامراء.[۱۰]
نسخه خطی
نسخه اصلی سفرنامه، در «مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی جمهوری اسلامی ایران» نگاه‌داری می‌شود. قطع نسخه، به صورت وزیریِ بزرگ بوده و متن آن با خط نستعلیق شکسته خوش و مرکب مشکی نگاشته شده است. این نسخه تزئینات فراوان دارد. روی بعضی عبارات با شَنگَرف[یادداشت ۱][۱۱] خط کشیده و در تمام صفحات دارای جدول، دور سطور مذهب به زر و لاجورد است. در اوایل نسخه مخطوط، فواصل روزها رعایت گردیده؛ یعنی هر روز را از آغاز صفحه شروع کرده، ولی اواخر، این نظم مراعات نشده است. در جاهایی از نسخه، اعداد و بعضی از کلمات به خط سیاق[یادداشت ۲][۱۲] نگاشته شده است.[۱۳] کاتب، میرزا محمدحسین دبیر، متخلص به «دبیر فارسی» است، که در سفر عضدالملک همراه او بوده و گزارش‌های عضدالملک را کتابت می‌کرده است.[۱۴] حسن مرسلوند (م. ۱۳۹۰ش)، از رجال‌نگاران و تاریخ‌نگاران معاصر، در تصحیح این نسخه تلاش کرده است.[۱۳]
ویژگی
- این سفرنامه، دارای نکته‌های ادبی است. برای نمونه، در بخشی از مقدمه کتاب آمده است:
| « | درود بر فارِس شبرنگ عنایت، جالس اورنگ ولایت، اسدالله الغالب و مظهرالعجایب، علی بن ابی‌طالب و بر اولاد اطهارش که آیات حق را مفسرند و ولایات صدق را مدبّر. سرگشتگان وادی حیرت و فروماندگان بادیه ظلمت را محبتشان مفتاح ابواب عرفان است و ارادتشان مصباح اسباب ایقان. | » |
چاپ
این سفرنامه بعد از تصحیح، ویرایش و توضیحاتی که در پایان هر کدام از فصل‌های ششگانه آن آمده، به همراه فهرست اعلام، تصاویر، اسناد و تصاویری از نویسنده، توسط مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی، در شمارگان ۴۰۰۰ نسخه، در تهران، در قطع وزیری، در ۲۴۳ صفحه، در سال ۱۳۷۰ش. چاپ شده است.[۱۵][۱۶]
پانویس
- ↑ شرح حال رجال ایران، ج٢، ص۴٣۶؛ عباس قدیانی، فرهنگ جامع تاریخ ایران، ج٢، ص۵٩٠.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه، ص١٢٣ و ١٣٩.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه، ص۳۷۶.
- ↑ میرزا یحیی دولت‌آبادی، حیات یحیی، ج3، ص263.
- ↑ ابراهیم تیموری، تحریم تنباکو اولین مقاومت منفی در ایران، ص214،178،171،169،167.
- ↑ خاطرات حاج سیاح، به کوشش حمید سیاح و تصحیح سیف‌الله گلکار، زیر نظر ایرج افشار، ص594 و 595؛ حیات یحیی، ج2، ص176 و 177، و نیز ص222 و 242.
- ↑ سفرنامه عضدالدوله به عتبات، مقدمه.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ گزارشی از سفرنامه عضدالملک به عتبات عالیات عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، ش۱۳، ص۱۶۵–۱۶۷.
- ↑ گزارشی از سفرنامه عضدالملک به عتبات عالیات عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، ش۱۳، ص۱۶۳.
- ↑ گزارشی از سفرنامه عضدالملک به عتبات عالیات عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، ش۱۳، ص۱۶۷–۱۷۶.
- ↑ فرهنگ معین، ذیل واژه شنگرف.
- ↑ فرهنگ معین، ذیل واژه خط سیاق.
- ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ گزارشی از سفرنامه عضدالملک به عتبات عالیات عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، ش۱۳، ص۱۶۲.
- ↑ حیات یحیی، ج1، ص357؛ تاریخ ایران و جهان، ص168.
- ↑ گزارشی از سفرنامه عضدالملک به عتبات عالیات عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، ش۱۳، ص۱۵۶.
- ↑ کتاب‌شناسی سفرنامه عضدالملک به عتبات، سازمان اسناد و کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران.
منابع
- سازمان اسناد و کتابخانه می جمهوری اسلامی ایران.
- سفرنامه عضدالملک، علیرضا عضدالملک قاجار، مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۰ش.